Në vitin 2013, Shqipëria kishte ZERO landfille apo impiante brenda standarteve të BE-së për depozitimin apo trajtimin e mbetjeve. Shqipëria lejonte importin e mbejteve për të ndihmuar edhe industrinë e riciklimit, pasi mbetjet e vendit nuk diferencoheshin në burim, ndaj lënda e parë për industrinë e riciklimit ishte pothuajse inekzistente. Shqipëria ishte kthyer në një kosh të madh mbetjesh kryesisht në Tirane, Elbasan, Fier, Durrës, të cilat digjeshin ditën për diell duke çliruar në atmosferë Metan, 25 herë me të dëmshëm se Dioksidi i Karbonit dhe rrjedhimisht duke helmuar çdo gjë të gjallë në një rreze mjaft të gjerë. Strategjia e Bashkimit Europian është e qartë në këtë drejtim, ZERO landfille, si zgjidhje aspak e dëshiruar dhe nëse dikush do merrte mundimin për të bërë një hulumtim fare të thjeshtë do shikonte që në vendet e BE-së veç tarifës së depozitimit të mbetjeve për ton në landfill aplikohet edhe një takse e shtuar, pikërisht për të ç’inkurajuar njesitë vendore ta përdorin landfillin si mekanizëm trajtimi. Në Shqipëri, një vend i vogël në sipërfaqe me potencial të madh të zhvillimit të turizmit detar e malor, cila do ishte zgjidhja për trajtimin e mbetjeve në Shqipëri ? Ne 2014 Shqiperia u gjend përpara 2 alternativave.