Ndërsa NATO po mendon shumë për Ukrainën, ajo po përballet në të njëjtën kohë me sulme të shumta hibride ndaj 32 vendeve anëtare të saj, që vijnë kryesisht nga Rusia e Kina, por edhe Irani e Koreja e Veriut. Në një takim të javës së kaluar të ministrave të Jashtëm në Bruksel, një zyrtar i lartë i NATO-s foli për “sulme të vazhdueshme dhe të përditshme kundër vendeve të NATO-s”, që tha se përfshijnë sulmet kibernetike, ndërhyrjet politike, sulmet në infrastrukturë kritike siç janë kabllot nënujore, si dhe sabotazhin. Një shembull i fundit është dëmtimi i kabllove të komunikimit me fibra optike nën Detin Baltik, që për shumëkënd ishte një akt sabotazhi. Që nga viti 2016, NATO-ja ka deklaruar se sulmet hibride kundër cilitdo prej vendeve të saj anëtare, mund të nxisin veprime sipas Nenit 5 të Traktatit të aleancës. Sipas këtij neni, një sulm i tillë ndaj një vendi anëtar mund të konsiderohet akt agresioni ndaj gjithë aleancës dhe të nxisë përgjigjen e të gjithë aleatëve. Për t’iu referuar këtij neni sidoqoftë, pragu është shumë i lartë. Ai është zbatuar vetëm një herë në historinë 75-vjeçare të NATO-s, përkatësisht pas sulmeve të 11 shtatorit 2001, ndaj Shteteve të Bashkuara të Amerikës, që më pas shkaktuan luftën në Afganistan. Zyrtarët e NATO-s pranojnë se sulmet hibride janë të ndërlikuara, sepse nuk janë si lufta konvencionale. NATO-ja, tradicionalisht, merret me mbrojtjen e kufijve të jashtëm, ndërsa sulmet hibride janë të prirura të ndodhin brenda vendeve aleate, dhe shpesh në baza të rregullta.