Drejtova hapat ngadalë për të mos e shqetësuar. Ishte një grua. Me dyshim i fola me zë të mekur ndërsa supet nuk i ktheu. Sapo kisha përfunduar romanin “Shpirtra vetmitarë” të Kent Haruf dhe risolla në kujtesë caste prej tij. Asgjë nuk ndodh rastësisht. E lashë gruan të qante në vetminë e vet. Kuptova se ajo këtë dëshironte.