Me sytë përdhe, ata mbajnë radhë në heshtje për një pako ushqim, para shoqatës së bamirësisë në Milano, Pane Quotidiano. Që kur koronavirusi pushtoi Italinë një vit më parë, radha është rritur dhe rritur. Më vjen turp që jam këtu. Por në rast të kundërt, nuk do të kisha asgjë për të ngrënë. Më pëlqen kontakti me njerëz, kisha një rrogë të mirë por tani nuk kam asgjë. Nuk kam të ardhura dhe jetoj me kursimet e pakëta që kam mbledhur Cdo ditë 3500 persona shfaqen në dy pikat e shpërndarjes që operohen nga shoqata e bamirësisë në Milano, ku ofrohen ushqimet që merren nga një numër organizatash por edhe nga donacione individuale. Milano është qendra e veriut industrial në itali dhe një nga qytetet më të pasur në evropë. Por ndërsa pandemia ka gllabëruar vendin, shkalla e varfërisë është rritur, madje edhe këtu. Disa nga ata që qëndrojnë në radhë, fshehin fytyrat me shall apo me ndonjë qese plastike, për shkak të frikës se mos njihen. Shumë prej tyre largohen me disa pako, një për cdo pjesëtar të familjes. Brenda tyre ka qumësht, kos, djathë, biskota, sheqer, ton, një kivi, një tiramisu dhe pak bukë. Dhe pamje të tilla, janë të rralla në rrugët e Milanos, por në të gjithë veriun e pasur të Italisë, më shumë se 720 mijë persona kanë rënë nën nivelin e varfërisë vitin e shkuar. Ndërsa në të gjithë italinë, numri i të varfërve ka shkuar në 5.6 milionë në 2020-ën. Ndërkohë që përqindja e të varfërve është më e lartë në jug, 11.1 për qind, krahasuar me 9.4 për qind në veri.