Një dekadë luftë nuk ka shkatërruar vetëm të tashmen e Sirisë dhe ka helmuar edhe të ardhmen e saj, por edhe ka dëmtuar në mënyrë të palkthyeshme, të shkuarën e saj përrallore. Siria ka qenë një parajsë arkeologjike, një trashëgimi botërore që mbante disa prej margaritarëve më të vjetër dhe më të ruajtur të civilizimeve të lashta. Konflikti që shpërtheu në 2011, është me gjasë më i rëndi i shekullit të 21 edhe për sa i takon nivelit humanitar, por shkatërrimi i trashëgimisë kulturore është me gjasë më i madhi në gjenerata të tëra. Në pak vite, site arkeologjike u shkatërruan, muzetë u grabitën dhe qendrat e vjetra të qyteteve u rrafshuan. Duke qëndruar para një artefakti të restauruar në muzeun e Palmirës, që ai ka drejtuar për 20 vite, Khalil al Hariri, kujton traumën kur u detyrua të largohej nga qyteti i shkretuar dhe thesaret e tij që u lanë në duart e shtetit islamik. Unë kam kaluar shumë ditë të vështira. U rrethuam disa herë në muz. Por bashkë me të tjerë punonjës qëndruam aq gjatë sa mundëm për të shpëtuar sa më shumë objekte që mundeshim. Por, dita më e vështirë në jetën time ishte ajo kur u ktheva në Palmira dhe pashë cfarë kishte ndodhur. Kishin shkatërruar gjithcka. Palmira është një qytet i lashtë madhështor. Ndikimi i saj arriti kulmin afër fundit të perandorisë romake dhe ajo sundohej nga mbretëresha Zenobia në shekullin e 3. Palmira kishte një kolonadë kilometra të gjatë, e cila është unike dhe një nga monumentet më të famshme në botë. Kur xhihadistët e shtetit islamik hynë në palmira, në maj 2015 për të zgjeruar kalifatin, alarmi ishte global. Pamja e shkëlqimit dhe madhështisë së arkitekturës së Palmirës përballë barbarisë së xhihadistëve mbërtheu vëmendjen e botës. Siti u bë skenë e ekzekutimeve publike dhe krimeve të tjera mizore. Trupi pa kokë i kryearkeologut Khaled al asaad po ashtu u vendos atje nga barbarët e shtetit islamik që e torturuan dhe e bënë të zbulonte se ku artefaktet e sitit ishin transferuar. Rrënimi i qytetit që quhej edhe Venecia e rërës, ishte katastrofik.