Ky vit shënon 200 vjetorin e vdekjes së Napoleon Bonapartit; perandori me 1000 fytyra, sic e kanë quajtur historianët, u shua 5 majin e vitit 1821, i dëbuar në ishullin e Shën helenës. Dy shekuj më vonë, politikanë, ekspertë e zyrtarë, francezë e jo vetëm, analizojnë figurën e tij polemizuese, duke nisur nga anët më pozitive e deri tek ato shqetësueset si akuzat e “skllavërisë”, të shpërfaqura javët e fundit. napoleoni mbetet një figurë që ngjall mjaft debat për ato cfarë bëri gjatë 15 viteve të tij në pushtet, nga 1799 deri në 1815, dhe disfatën në Ëaterloo. E përshkruajnë si komandantin e ashpër luftarak që sakrifikoi jetët e mijëra njerëzve gjatë fushatave të veta të shumta ushtarake. Por Bonaparti kujtohet edhe si lideri i jashtëzakonshëm vizionar që hodhi themelet e shtetit modern me Kodin Civil të 1804-tës. “ E shkuara jonë mbetet e shkuara jonë dhe sit ë tillë duhet ta pranojmë”, thuhet në një deklaratë të Pallatit Elize, që këmbëngul tek nevoja e një historie të përbashkët, por që refuzon në të njëjtën kohë komplekset e fajit si për Napoleonin, ashtu dhe për veprimet e Francës në Algjeri e Ruanda. Bonaparti, i pretenduar se lindi në Korsikë nga një familje me origjinë arbëreshe, mbetet një prej figurave më të shndritshme të historisë botërore. Biografë pafund kanë shkruar për gjeniun ushtarak, duke përshkruar figurën e tij në të gjithë dimensionet, atë të njeriut, diktatorit, shtetarit dhe reformatorit,të cilët admiruesit e vet në Francë sot e kësja dite e thërrasin me emrin: “Shqiponja”, duke e lartësar si një strateg të jashtëzakonshëm ushtarak që përhapi idealet liberale të iluminizmit francez në të gjithë kontinentin.