Me largimin e kryeministrit Boris Johnson Britania e Madhe i dha edhe njëherë një leksion poltik mbarë botën duke u thënë se liderët nukl janë të përjetshëm dhe se duhet të largoehn kur shkelin besimin e publikut. Edhe pse udhëheqja e Johnson është cilësuar e sukseshme, britanikët nuk i ndal asgje kur vendosin se ka ardhur koha të hapin “dritaret”, dhe të ndryshojnë “ajrin” për të ndërruar vazhdimisht pushteti n në Doëning Street. Kjo gjë ka ndodhur tashmë disa herë në të kaluarën. Mjafton të kemi parasysh Margaret Thatcher. Më pas e njëjta gjë ndodhi me Theresa May, David Cameron dhe dje me Boris Johnson. Sigurisht, arsyet janë të ndryshme, por thelbi nuk ndryshon:partia vendos se është e nevojshme të bëjë ndryshime, dhe udhëheqësi detyrohet që të largohet. Në Britaninë e Madhe nuk ka udhëheqës politikë të përjetshëm. Atje ndryshimi nuk perceptohet si një vlerë negative apo si një poshtërim, por si një mundësi. Ndërsa britanikët nuk e patën problem të dërgojnë në shtëpi edhe një gjigant si Ëinston Churchill, fitues i Luftës së Dytë Botërore së bashku me Aleatët), ka më shumë liderë që kanë dalë në pension më herët nga të njëjtat parti politike.