Një fshat i vogël i pozicionuar midis Italisë dhe Francës është pothuajse i izololuar në cdo kuptim. (Sankto Luçio de Koumboskuro) është një fshat me jo më shumë se 30 banorë, ku kryesisht jetojnë familje brinjsh, jeta e të cilëve nuk është aspak e lehtë. E vecanta e këtij fshati është se banorët e tij nuk flasin gjuhën italiane. Gjuha e tij zyrtare është ajo provansale, një dialekt i lashtë mesjetar neolatin i oksitanishtes. Në këtë fshat mungojnë baret, supermarketet, restorantet, por shpesh banorët organizojnë aktivitete të ndryshme folklorike. Një problem akoma më I madh është që energjia elektrike shpesh mungon për javë të tëra gjatë dimrit, ndërsa lidhja me internetin është minimale. Banorët më të rinj të fshatit zakonisht largohen nga vendlindja e tyre në kërkim të një të ardhmeje më të mirë në qytete të mëdha, mirëpo mes tyre ka dhe nga ata të rinj që kanë zgjedhur të qëndrojnë dhe të punojnë në tokën e të parëve të tyre.