Dikur, kishte plot vende, në detin kaspik, nga ku njerëzit kridheshin në ujin me ngjurë blu në jeshile. Por, tani, ato vende janë shfytyruar, janë tharë dhe zhveshur. Uji është tërhequr shumë dhe për më tepër, është është ndotur, aq sa të mos mund të notosh më. Deti Kaspik është deti më i madh në brendësi të planetit dhe liqeni i tij më i madh, një trup i madh uji afërsisht me madhësinë e Montanës në SHBA. Vija bregdetare e tij shtrihet më shumë se 6500 km dhe ndahet mes pesë vendeve: Kazakistanit, Iranit, Azerbajxhanit, Rusisë dhe Turkmenistanit. Këto vende mbështeten në të për peshkimin, bujqësinë, turizmin dhe ujin e pijshëm, si dhe rezervat e lakmuara të naftës dhe gazit. Kaspiku gjithashtu ndihmon në rregullimin e klimës së këtij rajoni të thatë, duke siguruar reshje dhe lagështi në Azinë Qendrore. Por ai është në telashe. Dëmtimi, shfrytëzimi i tepërt, ndotja dhe, gjithnjë e më shumë, kriza klimatike e shkaktuar nga njeriu po nxisin rënien e tij – me disa ekspertë që kanë frikë se Deti Kaspik po shkon drejt pikës nga ku nuk ka më kthim... Ndërsa ndryshimi i klimës po rrit nivelet globale të deteve, është një histori tjetër për detet dhe liqenet pa dalje në det si Kaspiku. Ata mbështeten në një ekuilibër delikat midis ujit që rrjedh nga lumenjtë e reshjeve dhe që largohet përmes avullimit. Ky ekuilibër po ndryshon ndërsa bota ngrohet, duke bërë që shumë liqene të tkurren. Njerëzit nuk kanë nevojë të shikojnë larg për të parë se çfarë i pret në të ardhmen. Deti Aral aty pranë, midis Kazakistanit dhe Uzbekistanit, dikur ishte një nga liqenet më të mëdhenj në botë, por tashmë është zhdukur, shkatërruar nga një kombinim i aktiviteteve njerëzore dhe kriza e përshkallëzuar klimatike.