Mbretëria e Bashkuar, Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Irlanda e Veriut, Gjermania, Rusia dhe Rumania janë 6 shtetet me të cilat Shqipëria ka pasur marrëveshje ekstradimi, edhe pse jashtë kornizës diplomatike. Në dokumentet zyrtare marrëveshja për ekstradim dypalësh të kriminelëve shkruhet se me Mbretërinë e Bashkuar, Shqipëria ka firmosur në vitin 1927, 15 vjet pas Pavarësisë së Shqipërisë. Pas Mbretërisë së Bashkuar dhe Irlandës në 1927, në 1933 është firmosur me Amerikën, në 1958 me Bashkimin Sovjetik dhe një vit më vonë me Republikën Demokratike Gjermane. Ndërsa në 1961 Shqipëria firmos dhe pranon detyrimet edhe me Rumaninë. Pas këtij viti, nuk pati më asnjë zhvillim të tillë, për të ardhur në 1993, kur vendet e para që pranuan të firmosin marrëveshje, ose konventa ekstradimi ishin Greqia dhe Turqia. Pesë vjet më vonë në listë ishin edhe Sllovenia dhe Maqedonia. Ndërsa, shumë më vonë janë në listë disa vende që filluan “të besojnë” Shqipërinë dhe të jenë pjesë e ekstradimeve apo hetimeve dypalëshe. Në Kodin Penal të Republikës së Shqipërisë me ndryshimet ndër vite janë tre nene kryesore për ekstradimin. Neni 489 i këtij kodi flet për kërkesën për ekstradim në të cilët thuhet: Ekstradimi lejohet vetëm mbi bazën e një kërkese drejtuar Ministrisë së Drejtësisë dhe në pikën dy, kërkesës për ekstradim i bashkëngjiten kopja e vendimit të dënimit me burgim ose e aktit të procedimit. Por ka edhe një dallim nëse shumë shtete kanë të njëjtën kërkesë ekstradimi. Në këtë rast Ministria e Drejtësisë cakton radhën e shqyrtimit. Për këtë qëllim ajo mban parasysh të gjitha rrethanat e çështjes dhe veçanërisht datën e marrjes së kërkesës, rëndësinë dhe vendin e kryerjes së veprës penale ose shtetësinë dhe vendbanimin e personit të kërkuar, si dhe mundësinë e një riekstradimi nga shteti kërkues. Në qoftë se për një shkelje të vetme ekstradimi kërkohet në të njëjtën kohë nga shumë shtete, ai i jepet shtetit ndaj të cilit është drejtuar vepra penale ose atij shteti mbi territorin e të cilit është kryer vepra.