Kur fillon të luhet tangoja, Lidia Beltran harron për Parkinsonin që e ka prekur, kap terapistin e saj dhe vallëzon, me trup të rrjedhshëm dhe hapa të saktë, si pjesë e një programi inovativ trajtimi në Buenos Aires. Rreth 200 pacientë kanë marrë pjesë në klasa e tangos që ofrohen gjatë 15 viteve të fundit në Spitalin Ramos Mejia për të studiuar ndikimin e vallëzimit mbi simptomat e kësaj sëmundjeje neurodegjenerative të pashërueshme, thanë organizatorët. “Një nga problemet kryesore të sëmundjes është çrregullimi i ecjes, dhe tangoja, si një vallëzim për ecje, punon mbi fillimin dhe ndalimin e hapave, si dhe strategjitë e ecjes,” thotë neurologia Nelida Garretto. Rezultatet kanë qenë inkurajuese. Shumë pacientë gjejnë mënyra për të lehtësuar simptomat, si bllokimet motorike që “ngrinë” ecjen e tyre, thotë neurologia Tomoko Arakaki. “Një paciente na tha se kur ngrin, përpiqet të bëjë një nga hapat klasikë të tangos – me këmbët e saj, dhe kjo e ndihmon të dalë nga ngrirja,” thonë mjeket. Pacientët vallëzojnë me partnerë që nuk vuajnë nga Parkinsoni, dhe nën udhëheqjen e terapistëve të vallëzimit. Ecja është në qendër të levizjes se tangos argjentinase, thonë specialistët. Por kjo nuk është arsyeja e vetme që e bën atë një metodë efektive rehabilitimi për pacientët me Parkinson. Tangos kërkon gjithashtu që valltarët të ndjekin ritmet, të lëvizin në një drejtim të caktuar dhe të interpretojnë sinjalet fizike të partnerit të tyre.