Në 94-vjetorin e lindjes së Dritëro Agollit, shtëpia e tij, e cila prej një viti është shndërruar në muze, u mbush nga lexues dhe dashamirës të veprave të shkrimtarit. Për herë të parë, u ekspozua dorëshkrimi origjinal i “Shkëlqimit dhe rënies së shokut Zylo”, roman i cili është ribotuar disa herë para dhe pas ’90. Mes blloqeve të shënimeve ku ka gjenezën Zylo, u zbulua dhe ditari që autori ka shkruar gjatë udhëtimit të tij në Kongo. Prof. Dr. Anila Mullahi – Ky ditar hedh dritë mbi atë kapitull që do t’i shtohet librit pas 1990. Shkrimtarët gjatë periudhës së komunizmit kanë qenë në përballje me censurën, por ajo që është më e fortë edhe në rastin e Agollit sipas meje, ka qenë autocensura. Këto dëshmi tregojnë qartë që kapitujt që janë botuar pas 1990, nuk i ka botuar më parë sepse e dinte që këto kapituj nuk do të ishin të pranueshëm për atë sistem ku jetonte. Mes rreshtave të këtyre dokumenteve të rralla, studiuesit zbulojnë sitlin unik të Agollit. Prof. Dr. Anila Mullahi – Ka një element karakteristik që mua më ka bërë shumë përshtypje kur i kam parë dorëshkrimet, kaligrafia jashtëzakonisht shumë e rregullt dhe e pastër, me shumë pak gabime, madje dhe kur shton lë gjithmonë një faqe bosh, që në një moment të dytë nëse do të shtojë diçka, e shton në faqen bosh dhe nuk e bën pis faqen ku ai ka shkruar. Është nga ata shqiptarë, që nuk i pëlqen t’i ndryshojë dorëshkrimet, i qëndron shumë më tepër besnik asaj që ka shkruar në fillim fare. Me “Shkëlqimin dhe rënien e shokut Zylo”, shkrimtari ka trajtuar me një stil satirik, burokracinë dhe rregullat e vështira të socializmit. Prof. Dr. Xhevat Lloshi, gjuhëtar, studiues – Po e njëjta dukuri, pavarëisht nga sistemi që ka ndryshuar, është edhe sot. Në këtë mënyrë, veprat e mëdha e kapërcejnë kohën dhe u përshtaten dukurive shoqërore dhe në rastin konkret, kemi një letërsi satirike.