Ekzistojnë të gjitha arsyet për të konkluduar, siç kanë thënë historianët e artit, se një autoportret me emrin Caterina van Hemessen, pikturuar në 1548, ka të ngjarë të jetë auto portreti i parë i një artisti, mashkulli ose femër. Atribuime të tilla janë sigurisht një biznes i rrezikshëm. Gjithmonë ka një shans që një shembull i mëparshëm, i harruar padrejtësisht nga koha, të dalë në dritë. Por në rastin e kryeveprës së Hemessen, nuk është thjesht qëndrimi – gruaja e re që pikturon veten – që e dallon punën si një nga më pionierët në historinë e krijimit të imazheve. Thellësia dhe kompleksiteti i pasqyrimit të panelit të vogël, me vaj në lis, mbi vetë natyrën e krijimtarisë është pa diskutim thelbësor dhe ndryshoi përgjithmonë në mënyrën se si artistët u paraqitën para botës. Portreti i Hemessen supozon ekzistencën e tre vetave të dallueshme, të thyer si një rreze drite e bardhë në një prizëm në spektrin e ndritshëm të piktorit. E stërvitur nga babai i saj, Jan Sanders van Hemessen, një figurë kryesore e Shkollës Romaniste në Rilindjen Flamande, ajo e dinte mirë historinë e saj të artit. Instinkti i pasqyrimit të vetvetes, si një energji që do t’I mbijetonte shekujve, përshkruan kryeveprën misterioze të Hemessen.