Sulmi i Izraelit ndaj Iranit jo vetëm që ka qenë më i gjerë dhe më intensiv sesa dy operacionet e tij të mëparshme ushtarake vitin e kaluar, por duket gjithashtu se ka miratuar një pjesë të strategjisë që u përdor në ofensivën izraelite kundër Hezbollahut në Liban nëntorin e kaluar. Kjo nuk është vetëm për të goditur bazat raketore të Iranit – dhe kështu aftësinë e tij për t’u përgjigjur me forcë – por edhe për të nisur sulme për të eliminuar anëtarët kryesorë të udhëheqjes së Iranit. Kjo strategji e prerjes së kokave të figurave të larta të Hezbollahut pati pasoja shkatërruese për grupin dhe aftësinë e tij për të ndërmarrë një kundërsulm të qëndrueshëm. Pamjet nga Teherani kanë treguar ato që duket se janë ndërtesa specifike të goditura, të ngjashme me imazhet nga sulmet e Izraelit në periferitë jugore të Bejrutit, të cilat kulmuan me vrasjen e udhëheqësit të Hezbollahut, Hassan Nasrallah. Asnjë figurë e kësaj madhësie nuk duket të jetë vrarë në Iran. Udhëheqësi Suprem Ali Khamenei nuk është shënjestruar. Por vrasja e shefit të shtabit ushtarak të Iranit, komandantit të Gardës së fuqishme Revolucionare dhe disa shkencëtarëve bërthamorë, në orët e para të operacionit do të thotë të kesh shkaktuar një shkallë të paparë dëmi në elitën e Iranit. Dhe kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu ka sugjeruar se kjo mund të vazhdojë për ditë të tëra. Në një deklaratë të lëshuar jo shumë kohë pas fillimit të operacionit, ai tha se ishte çështje mbijetese e Izraelit. Një zyrtar i lartë ushtarak izraelit ka thënë se kishte informacione se Irani kishte material të mjaftueshëm për të prodhuar 15 bomba bërthamore brenda disa ditësh. Ushtarakisht, Netanyahu dhe këshilltarët e tij mendojnë se tani jo vetëm Irani, por edhe përfaqësuesit e tij në rajon – veçanërisht Hezbollahu – janë dobësuar në një masë të tillë sa kërcënimi që ata paraqisnin dikur, tani nuk është më aq i fuqishëm. Orët dhe ditët në vijim do të tregojnë nëse kjo do të vërtetohet të jetë e saktë apo një gabim i rrezikshëm në llogaritje.