Qysh në mesin e viteve 1980 njerëzit më të formuar të Shqipërisë shqiptuan urgjencën e refuzimit të mesatarizmit në letërsi e arte, pikërisht atje, ku përpunohej mendimi. Ndaj prej viteve 1985 e këndej, u formua një brez që kishte sjellje dhe mendime tjetërsoj. E vërteta është se ky është brezi që formuloi vullnetin epokal nën sloganin “E duam Shqipërinë, si e gjithë Europa“, dhe pikërisht kësaj gjenerate i përkiste dhe njeriu i lirë, Teodor Keko. Teodor Keko: Unë nuk flas për puce. Unë jam shkrimtar, nuk flas me gjuhën e politikanëve, mendoj që njerëzit duhet të jenë më paqësorë. Unë nuk jam natyrë luftarake, përpiqem që të them diçka në sensin pozitiv. Xhuli Keko (gruaja e Dori Kekos): Dori vuante kur nuk arrinte t’i thoshte gjërat ashtu siç i mendonte, për arsye se kishte frikë mos lëndonte dike. Bardhyl Londo (shkrimtar): nuk duronte dot padrejtësinë, nuk duronte dot arrogancën dhe po ta shikosh, e gjithë jeta e tij është në kundërshtim pikërisht me këto dy gjëra.