Shtetet e Bashkuara dhe Irani e shohin shtrembër njëri-tjetrin prej dekadash tashmë; armiqësia mes dy vendeve asnjëherë nuk u fashit, edhe atëhere kur dukej e pergjumur. Që prej 1980-tës, mes tyre nuk ka pasur më marrëdhënie diplomatike formale, cka tregon qartë se me cfarë syri e shihnin njëri tjetrin këta rivalë të mëdhenj të heshtur. Por ishte gjatë dy viteve të fundit, që situata nisi të rrëshqiste ngadalë jashtë binarëve në të cilat ishte përpjekur ta mbante presidenti I mëparshëm amerikan, Barak Obama. Njeriu që e zëvendësoi në krye të Shtëpisë së Bardhë, kishte një perceptim krejt tjetër ndaj vendit të fuqishëm, por të pabindur në Gjirin Persik të pasur me naftë, pozicioni dhe influenca e të cilit e kanë kthyer në një ``shtyllë`` të politikës së jashtme amerikane në Lindjen e Mesme. Në gjykimin e Donald Trumpit, ujdia që fuqitë perëndimore vulosën me Iranin ishte plot të meta, dhe nuk e kufizonte regjimin e ajatollahëve aq sa c`pretendohej me përpjekjet e saj të gjymtura sipas tij, për të vënë nën fre programin e tij bërthamor. Për këtë arsye dhe vendosi të tërhiqej prej saj majin e 2018-ës. Argumenti I Trumpit ishte se mund të nxirrte një ujdi më të mirë nga Irani, ndaj riktheu sanksionet  e vjetra ekonomike dhe vendosi të reja. Majin e një viti më vone, Washingtoni e shtoi trysninë kur priti skadimin e lejeve që I kishin krijuar tetë qeverive mundësinë të blinin naftën iraniane. Qëllimi I administratës së Trumpit, sic thotë Bloomberg, ishte ta conte në zero eksportin e naftës, që është jetik për Iranin, e gjeneron gati gjysmën e të ardhurave nga shitjet jashtë kufijve.