Fjalimi i Donald Trump në Asamblenë e Kombeve të Bashkuara ishte shpërfaqja më e qartë e mënyrës se si ai e sheh botën dhe e ideologjisë së tij në formën e saj më të papërpunuar. Për mbështetësit e tij, fjalimi është një trumpizëm i pastër, për kritikët një trumpizëm i çrregulluar dhe kaotik. Për gati një ore, Trump sulmoi kundërshtarët e tij dhe idetë e tyre dhe i kritikoi ata me radhë, që nga Azia deri në Europë, përfshirë aleatët tradicionalë të SHBA. Fjalën e nisi nga shtëpia e tij, duke lavdëruar Shtetet e Bashkuara dhe veten me kujdesin që të theksonte se nuk ishte arrogant. Ai tha se SHBA-të po jetonin një epokë të artë dhe përsëriti pretendimin e shumëdiskutuar se personalisht ka mbyllur shtatë luftëra dhe se meriton çmimin Nobel për Paqe. Më pas nisën kritikat për OKB, që tha se ka një potencial të jashtëzakonshëm si organizatë, por se sot është në gjendje kome dhe në mbështetje të politikave të gabuara. Mes kritikave përmendi edhe incidentin kur një shkallë lëvizëse e godinës u bllokua teksa ai po ngjitej, apo edhe për fikjen e ekranit ku po lexonte fjalimin e përgatitur.