Në vendin ku drama e përditshme vinte pa skenë, pa dritë dhe pa pushim, ishte një grusht aktorësh që zgjodhën të vinin maskën më të vështirë: atë të humorit. Ata nuk kishin luksin të qeshnin lirshëm, por kishin guximin të na bënin të qeshnim të gjithë ne. Ata nuk ishin thjesht aktorë humori. Ata ishin terapistë të shpirtit shqiptar, që na shëruan me një dozë të përditshme të së vërtetës... të thënë nëpër të qeshura. Sot nuk do qeshim me ta...por do qeshim për ta. Sepse falë tyre, të qeshurit ishte akt guximi.