Viti i Ri në komunizëm nuk ishte festë me drita të shumta, tavolina të mbushura apo dhurata të shtrenjta. Ishte i thjeshtë, por i ndjerë. Njerëzit prisnin pak, por e prisnin bashkë. Një portokall, një copë çokollatë, ndonjë lodër e vogël për fëmijët dhe një televizor që ndizhej vetëm për atë natë. Shtëpitë mbusheshin me aromë gatimesh të rralla, jo nga bollëku, por nga kujdesi. Gratë gatuanin me orë të tëra, ndërsa burrat rrinin pranë radios, duke pritur urimin zyrtar që vinte gjithmonë njësoj. Fëmijët vishnin rrobat më të mira që kishin dhe gëzimi i tyre nuk lidhej me atë çfarë merrnin, por me atë që ndanin.