Zgjedhjet e 11 majit vijnë si testi i parë real për ndryshimet në Kodin Zgjedhor, që parashikojnë një sistem me lista të hapura dhe të mbyllura dhe pa thyerje të herësit. Me këtë model, zgjedhësit vulosin renditjen e kandidatëve brenda listës së një partie, por ndërkohë krerët e partive ruajnë kontrollin përmes vendosjes së “emrave të sigurt”. Për shumicën e partive të mëdha, pritet që figurat e vjetra dhe të njohura të pozicionohen në krye të listave, aty ku mundësia për të fituar është thuajse e garantuar. Kjo u jep atyre avantazh të qartë ndaj kandidatëve të tjerë, të cilët, edhe pse pjesë e të njëjtës listë, do të duhet të garojnë për të fituar mbështetje individuale nga votuesit. Ajo ofron mundësi për të fituar vota personale, por vetëm nëse arrijnë të mobilizojnë elektoratin dhe të dalin mbi konkurentët e tjerë, shpesh kjo pa infrastrukturën apo mbështetjen e plotë të partisë. Ky është testi i parë për të parë nëse modeli i ri zgjedhor shërben për hapje reale të politikës, apo thjesht riciklon të njëjtët aktorë në forma të reja. Megjithëse ndryshimet u promovuan si një hap drejt më shumë përfaqësimi dhe demokracie të brendshme, a është sistemi ende i gjysmë-kontrolluar nga partitë? Kryetarët vendosin për listat e sigurta dhe vetëm një përqindje e vogël e votave mund të ndikojë renditjen, a e bën kji “hapjen” e listave të jetë më shumë kozmetike se sa reale?