Silvio Berlusconi, epoka e Presidentit që gdhendi Milan në katakombet e historisë së futbollit

Në momentet e fundit të jetës ai gjendej i rrethuar nga fëmijët Marina, Pier Silvio, Eleonora dhe Barbara, të cilët ishin të pranishëm në spital, pasi gjendja shëndetësore e ish-kryeministrit italian u përkeqësua dukshëm gjatë natës.

Krahas politikës, Berlusconi mund të konsiderohet një histori suksesi edhe në botën e sportit. Historia sportive e Silvio Berlusconit shkon krah për krah me ngjyrat kuqezi: 31 vjet si pronar i Milanit, nga 24 marsi 1986 deri më 13 prill 2017. Kavalierët e shpëtuan klubin nga falimentimi dhe me përpjekjet e pareshtura gdhëndën për të një emër në katakombat e historisë së futbollit.

Asnjëherë më parë në historinë e tij Milani nuk kishte njohur suksese kaq të mëdha. Dhe nëse është e vërtetë që në futboll, sikurse në sportet e tjera, numërohen shifrat, ata mundën të korrnin në këto vite të arta 29 trofe, 26 prej të cilëve të fituar për presidencën e Berlusconit, 3 nënpresidentin e Adriano Gallianit.

Vitet e presidencës së Berlusconit në Milan ishin vitet e lojtarëve dhe trajnerëve të mëdhenj, të gjitha pasimet më të mira në pankinën kuqezi Sacchi, Capello, duke kaluar nga Zaccheroni, Ancelotti dhe Allegri.

Trajnerë dhe lojtarë fitues për një cikël, atë të Milanit. Tetë tituj ligë midis viteve 1987 dhe 2011, pesë Liga të Kampionëve, një Kupë e Italisë, gjashtë Superkupa të Italisë, dy Kupa Ndërkontinentale, një Kupë e Botës për Klube. Cikli fitues i Milanit që mban emrin e “Presidente” Berlusconit do të karakterizohej nga blerja e lojtarëve cilësorë dhe me përvojë, një përzierje thelbësore për ta sjellë klubin në krye.

Nga të gjithë lojtarët e kuqezinjve, dallohen holandezët Gullit dhe Van Basten, të ndjekur nga Weah, Shevchenko dhe Kakà. Të gjithë lojtarët kryesorë do të ishin fitues të Topit të Artë. Vetëm Van Basten fitoi çmimin prestigjioz 3 herë.

Gjatë udhëheqjes së tij, Berlusconi krijoi dhe ushqeu një marrëdhënie nderimi dhe dashurie me lojtarët.

Por si u ble AC Milan?

Në vitin 1985 emri i Berlusconit filloi të qarkullonte me këmbëngulje në qarqet e futbollit si një blerës potencial i Milanit. Klubi Milanello ishte në Serie B për dy sezone dhe FIGC kishte evidentuar disa parregullsi financiare në menaxhimin e korporatës së Giussy Farina, duke e vendosur klubin në rrezik falimentimi.

Duke iu shmangur pagesave, kompania nuk kishte paguar edhe kontributet e IRPEF për lojtarët. Në pamundësi për të bërë asgjë, Farina dha dorëheqjen e tij, e cila u ratifikua në mbledhjen e aksionerëve më 8 janar 1985.

Konsorciume të ndryshme patën interes dhe Rosario Lo Verde u emërua në presidencën e klubit, duke pritur për një blerës. Lo Verde do të ishte drejtuesi më pak i qëndrueshëm në historinë e Milanit, me vetëm 51 ditë presidencë.

Kështu, i vetmi pretendent serioz për drejtimin e grupit ishte Berlusconi, i cili tregoi se ishte vërtet i interesuar për të blerë. Më shkurt të 1986, ai u bë zyrtarisht pronar i Milanit.

Dhe 24 marsi shënoi zyrtarisht çeljen e epokës së Berlusconit në krye të AC Milan, presidenti i 21-të në historinë e kuqezinjve.

Top Channel