Dasma e Skënderbeut! Festa e përvitshme me vënien në skenë të martesës në Ardenicë
26/04 15:33
Nga kohët e lashta e deri më sot, portreti na ka treguar të vërteta themelore për njerëzimin dhe identitetin, pavarësisht nga tema.
“Portreti qëndron i ndarë nga zhanret e tjera të artit pasi shënon kryqëzimin midis portretit, biografisë dhe historisë. kur njerëzit shikojnë portrete, ata mendojnë se po takojnë atë person,” thotë Alison Smith, kryekuratorja në Galerinë Kombëtare të Portreteve në Londër, thotë BBC.
Edhe pse pak shembuj të portreteve kanë mbijetuar nga Mesjeta, ato që kanë shërbyer për qëllime të ngjashme me ato të kohës klasike. Mozaikët mahnitës me përmasa reale të perandorit Justinian dhe perandoreshës Theodora në kishën e San Vitale në Ravenna – të cilat datojnë nga shekulli i 6-të – janë një demonstrim veçanërisht spektakolar i fuqisë.
Portrete të pavarura të atyre në rangun e mesëm të shoqërisë nuk u shfaqën deri në shekullin e 15-të me Martesën e Arnolfinëve të Jan van Ejkut nga viti 1434 që ishte një nga më të njohurit. Edhe dikush aq i fuqishëm sa Mbretëresha Elizabeth I e dinte se autoriteti i saj qëndronte jo pak në imazhin e saj si “Mbretëresha e Virgjër”, e martuar me Anglinë.
Rëndësia në rritje e portretit u forcua në shekullin e 17-të, kur Akademia Mbretërore Franceze krijoi një hierarki zhanresh dhe e vendosi atë të dytën vetëm pas pikturës së historisë.
Një pjesë e rëndësishme e shprehjes artistike ka qenë sigurisht edhe autoportreti. Autoportreti ikonë i Van Gogh me vesh të fashuar, i pikturuar pasi ai preu një pjesë të veshit pas një debati me Gauguin, është një demonstrim i fuqishëm i vendosmërisë së tij për të vazhduar të pikturojë pavarësisht nga trauma.
Ndërsa në të kaluarën ishte me të vërtetë një shenjë e gradës, statusit ose personazhit të famshëm, mendoj se tani portreti ka të bëjë më shumë me identitetin kryekuratorja në Galerinë Kombëtare të portreteve në Londër.
Top Channel
