Në zemër të krizës në Ukrainë qëndron një pyetje themelore në lidhje me natyrën e historisë dhe natyrën e njerëzimit: a është i mundur ndryshimi?
A mund të ndryshojnë njerëzit mënyrën e sjelljes së tyre, apo historia përsëritet pafundësisht, me njerëz të dënuar përgjithmonë të përsërisin tragjeditë e kaluara pa ndryshuar asgjë përveç dekorit?
Një shkollë mendimi e mohon me vendosmëri mundësinë e ndryshimit. Ajo argumenton se bota është një xhungël, se i forti ‘gjuan’ të dobëtin dhe se e vetmja gjë që pengon një vend të gllabërojë një tjetër është forca ushtarake. Kështu ka qenë gjithmonë dhe kështu do të jetë gjithmonë. Ata që nuk besojnë në ligjin e xhunglës nuk po mashtrojnë vetëm veten e tyre, por po e vënë në rrezik ekzistencën e tyre. Ata nuk do të mbijetojnë gjatë.
Dëshmia e një ndryshimi të tillë është kudo rreth nesh. Gjatë brezave të fundit, armët bërthamore e kanë kthyer luftën midis superfuqive në një akt të çmendur vetëvrasjeje kolektive, duke i detyruar vendet më të fuqishme në Tokë të gjejnë mënyra më pak të dhunshme për të zgjidhur konfliktin. Ndërsa luftërat e fuqive të mëdha, si lufta e dytë Punike ose lufta e dytë botërore, kanë qenë një tipar i spikatur për pjesën më të madhe të historisë, në shtatë dekadat e fundit nuk ka pasur luftë të drejtpërdrejtë midis superfuqive.
Gjatë së njëjtës periudhë, ekonomia globale është transformuar nga e bazuar në materiale në një ekonomi të bazuar në njohuri. Aty ku dikur burimet kryesore të pasurisë ishin pasuritë materiale si minierat e arit, fushat e grurit dhe puset e naftës, sot burimi kryesor i pasurisë është dija. Dhe ndërsa ju mund të kapni fushat e naftës me forcë, nuk mund të fitoni njohuri në këtë mënyrë. Për pasojë ka rënë rentabiliteti i pushtimit.
Më në fund, një ndryshim tektonik ka ndodhur në kulturën globale. Shumë elita në histori – krerët e hunëve, vikingët dhe patricët romakë, për shembull – e panë luftën pozitivisht. Sundimtarët nga Sargoni i Madh e deri te Benito Musolini u përpoqën të përjetësonin veten duke pushtuar (dhe artistë të tillë si Homeri apo Shekspiri iu dhanë me kënaqësi fantazive të tilla). Elita të tjera, si kisha e krishterë, e shihnin luftën si të keqe, por të pashmangshme.
Megjithatë, në brezat e fundit, për herë të parë në histori, bota u dominua nga elitat që e shohin luftën si të keqe dhe të shmangshme. Edhe ata si George W. Bush dhe Donald Trump, për të mos përmendur Merkelët dhe Ardernët e botës, janë politikanë shumë të ndryshëm nga Attila Hun apo Alaric Goth. Ata zakonisht vijnë në pushtet me ëndrrat për reforma të brendshme dhe jo me pushtime të huaja. Ndërsa në sferën e artit dhe të mendimit, shumica e fanarëve ndriçues – nga Pablo Picasso te Stanley Kubrick – janë më të njohur për paraqitjen e tmerreve të pakuptimta të betejës sesa për lavdërimin e arkitektëve të saj.
Si rezultat i të gjithë këtyre ndryshimeve, shumica e qeverive pushuan së pari luftërat e agresionit si një mjet të pranueshëm për të çuar përpara interesat e tyre dhe shumica e kombeve pushuan së fantazuari për pushtimin dhe aneksimin e fqinjëve të tyre. Thjesht nuk është e vërtetë që vetëm forca ushtarake e pengon Brazilin të pushtojë Uruguain apo pengon Spanjën të pushtojë Marokun.
Parametrat e paqes
Rënia e luftës është e dukshme në statistika të shumta. Që nga viti 1945, është bërë relativisht e rrallë që kufijtë ndërkombëtarë të rivizatohen nga pushtimi i huaj dhe asnjë vend i vetëm i njohur ndërkombëtarisht nuk është fshirë plotësisht nga harta nga pushtimi i jashtëm. Nuk kanë munguar llojet e tjera të konflikteve, si luftërat civile dhe kryengritjet. Por edhe kur merren parasysh të gjitha llojet e konflikteve, në dy dekadat e para të shekullit të 21 dhuna njerëzore ka vrarë më pak njerëz sesa vetëvrasjet, aksidentet me makinë apo sëmundjet e lidhura me obezitetin. Baruti është bërë më pak vdekjeprurës se sheqeri.
Studiuesit debatojnë rreth statistikave të sakta, por është e rëndësishme të shikojmë përtej matematikës. Rënia e luftës ka qenë një fenomen psikologjik dhe statistikor. Tipari më i rëndësishëm i tij ka qenë një ndryshim i madh në vetë kuptimin e termit “paqe”. Për pjesën më të madhe të historisë, paqja nënkuptonte vetëm “mungesë të përkohshme të luftës”. Kur njerëzit në vitin 1913 thoshin se kishte paqe midis Francës dhe Gjermanisë, ata donin të thoshin se ushtritë franceze dhe gjermane nuk po përplaseshin drejtpërdrejt, por të gjithë e dinin se megjithatë një luftë midis tyre mund të shpërthente në çdo moment.
Në dekadat e fundit, me “paqe” kemi ardhur duke kuptuar “pabesueshmërinë e luftës”. Për shumë vende, pushtimi nga fqinjët është bërë pothuajse i paimagjinueshëm. Unë jetoj në Lindjen e Mesme, kështu që e di shumë mirë se ka përjashtime nga këto prirje. Por njohja e prirjeve është të paktën po aq e rëndësishme sa të jesh në gjendje të theksosh përjashtimet.
“Paqja e re” nuk ka qenë një rast statistikor apo fantazi hipi. Ajo është reflektuar më qartë në buxhetet e llogaritura ftohtë. Në dekadat e fundit, qeveritë në mbarë botën janë ndjerë mjaft të sigurta për të shpenzuar mesatarisht vetëm rreth 6.5% të buxheteve të tyre për forcat e armatosura, ndërsa shpenzojnë shumë më tepër për arsimin, kujdesin shëndetësor dhe mirëqenien.
Ne priremi ta marrim si të mirëqenë, por është një risi mahnitëse në historinë njerëzore. Për mijëra vjet, shpenzimet ushtarake ishin zëri më i madh në buxhetin e çdo princi, khani, sulltani dhe perandori. Ata nuk shpenzuan pothuajse asnjë qindarkë për edukimin ose ndihmën mjekësore për masat.
Rënia e luftës nuk erdhi nga një mrekulli hyjnore ose nga një ndryshim në ligjet e natyrës. Ajo erdhi si pasojë e zgjedhjeve më të mira të njerëzve. Është padyshim arritja më e madhe politike dhe morale e qytetërimit modern. Fatkeqësisht, fakti që rrjedh nga zgjedhja njerëzore do të thotë gjithashtu se është i kthyeshëm.
Teknologjia, ekonomia dhe kultura vazhdojnë të ndryshojnë. Rritja e armëve kibernetike, ekonomitë e drejtuara nga Inteligjenca Artificiale (IA) dhe kulturat e reja militariste mund të rezultojnë në një epokë të re lufte, më e keqe se çdo gjë që kemi parë më parë. Për të shijuar paqen, ne kemi nevojë që pothuajse të gjithë të bëjnë zgjedhje të mira. Në të kundërt, një zgjedhje e keqe nga vetëm njëra palë mund të çojë në luftë.
Kjo është arsyeja pse kërcënimi rus për pushtimin e Ukrainës duhet të shqetësojë çdo person në Tokë. Nëse do të bëhet përsëri normative për vendet e fuqishme që të rrëzojnë fqinjët e tyre më të dobët, kjo do të ndikonte në mënyrën se si njerëzit në mbarë botën ndihen dhe sillen. Rezultati i parë dhe më i dukshëm i një kthimi në ligjin e xhunglës do të ishte një rritje e mprehtë e shpenzimeve ushtarake në kurriz të gjithçkaje tjetër. Paratë që duhet të shkojnë për mësuesit, infermierët dhe punonjësit socialë do të shkojnë për llogari të tankeve, raketave dhe armëve kibernetike.
Një kthim në xhungël do të minonte gjithashtu bashkëpunimin global për probleme të tilla si parandalimi i ndryshimeve katastrofike klimatike ose rregullimi i teknologjive shkatërruese si inteligjenca artificiale dhe inxhinieria gjenetike. Nuk është e lehtë të punosh përkrah vendeve që po përgatiten të të eliminojnë. Dhe ndërsa ndryshimet klimatike dhe gara e armatimeve të IA po përshpejtohen, kërcënimi i konfliktit të armatosur vetëm do të rritet më tej, duke mbyllur një rreth vicioz që mund të dënojë speciet tona.
Drejtimi i historisë
Nëse besoni se ndryshimi historik është i pamundur dhe se njerëzimi nuk u largua dot kurrë nga xhungla dhe nuk do ta braktisë kurrë, zgjedhja e vetme që mbetet është nëse do të luani rolin e grabitqarit apo të presë. Duke pasur parasysh një zgjedhje të tillë, shumica e liderëve do të preferonin të hynin në histori si grabitqarë alfa dhe të shtonin emrat e tyre në listën e zymtë të pushtuesve që nxënësit fatkeq janë të dënuar të mësojnë përmendësh për provimet e tyre të historisë.
Ndoshta ndryshimi është i mundur? Ndoshta ligji i xhunglës është një zgjedhje dhe jo një pashmangshmëri? Nëse është kështu, çdo udhëheqës që zgjedh të pushtojë një fqinj do të zërë një vend të veçantë në kujtesën e njerëzimit, shumë më keq se Tamerlani i vrazhdë. Ai do të hyjë në histori si njeriu që shkatërroi arritjen tonë më të madhe. Pikërisht kur menduam se ishim jashtë xhunglës, ai na tërhoqi përsëri brenda.
Nuk e di se çfarë do të ndodhë në Ukrainë. Por si historian besoj në mundësinë e ndryshimit. Nuk mendoj se ky është naivitet – është realizëm. E vetmja konstante e historisë njerëzore është ndryshimi. Dhe kjo është diçka që ndoshta mund ta mësojmë nga ukrainasit. Për shumë breza, ukrainasit dinin pak veç tiranisë dhe dhunës. Ata duruan dy shekuj autokraci cariste (e cila më në fund u shemb në mes të kataklizmës së Luftës së Parë Botërore). Një përpjekje e shkurtër për pavarësi u shtyp shpejt nga Ushtria e Kuqe që rivendosi sundimin rus. Më pas, ukrainasit jetuan urinë e tmerrshme të shkaktuar nga njeriu, terrorin stalinist, pushtimin nazist dhe dekadat diktaturës komuniste dërrmuese. Kur Bashkimi Sovjetik u shemb, historia dukej se garantonte që ukrainasit do të shkonin përsëri në rrugën e tiranisë brutale – njihnin ata gjë tjetër?
Por ata zgjodhën ndryshe. Pavarësisht historisë, pavarësisht varfërisë së rëndë dhe pavarësisht pengesave në dukje të pakapërcyeshme, ukrainasit vendosën një demokraci. Në Ukrainë, ndryshe nga Rusia dhe Bjellorusia, kandidatët e opozitës zëvendësuan në mënyrë të përsëritur pushtetarët. Kur u përballën me kërcënimin e autokracisë në 2004 dhe 2013, ukrainasit u ngritën dy herë në revoltë për të mbrojtur lirinë e tyre. Demokracia e tyre është një gjë e re. Kështu është edhe “paqja e re”. Të dyja janë të brishta dhe mund të mos zgjasin shumë. Por të dyja janë të mundshme dhe mund të hedhin rrënjë të thella. Çdo gjë e vjetër dikur ishte e re. Gjithçka varet nga zgjedhjet njerëzore.
Burimi: The Economist, përkthyer nga “Revista Politike”.
Top Channel
