Një krahinë që i ka dhënë aq shumë Shqipërisë dhe shqiptarëve, sot po i humbet gradualisht të gjitha.
Gjithë elementët e jetës të formuara gradualisht nëpër shekuj. Askush nuk po e kupton, se si vetëm brenda pak vitesh po e lëshojmë nga duart. Një zonë që ka pasur mbi 4000 banorë, sot ka më pak se 10%.
Padyshim, i kemi një borxh kësaj krahine…duke e shkelur një herë të paktën. E kemi harruar Zagorinë, e cila është ende aty mes maleve duke pritur, njëjtë siç nëna pret në një cep t’i kthehen fëmijët nga kurbeti.
Ilnisa Agolli, na rrëfen përmes kësaj udhe në “Fshatrat e Shqipërisë” vlerat e mëdha të kësaj toke, që për poetin e Atdheut dhe të mërguarve Çajupin, ishte magjia e fjalës. Malli i shqipes për gurët e vendlindjes dhe sot për të kujtohen vetëm zagoritët e shpërndarë në të gjithë botën dhe askush nga ne.
A nuk është çudi, për një trevë e cila dha shumë në arsim, kulturë dhe në jetën ekonomiko-shoqërore të vendit të mbetet si një gur në rrokullimë? Sot veç gurëve, janë shtuar vetëm rrënojat dhe nuk po rilind asnjë shtëpi e vjetër apo biznes.
Agolli, e mbyll këtë episod nga kjo majë e lartë e gjeografisë dhe historisë me këtë pyetje: A mundemi dot ta ruajmë dhe t’i ndërpresim të tatëpjetën që ka marrë, duke mos e kthyer në një fantazëm? Shiheni videon e plotë:
Top Channel
