Situata e përmbytjeve në Europë, ngrihet alarmi edhe në Itali, vendi pritet të goditet nga stuhia “Boris” 17/09 22:35
Nga Jonathan Liew, The Guardian
Pretendentët shumëvjeçarë mund të kenë qenë sprovuesit më të mëdhenj të turneut, por kjo nuk mjaftoi kundër një skuadre shumë më superiore.
Rrudha metalike e kanaçeve të shtypura të pilsnerit shkon lart në vagonin e trenit si energji elektrike. Shkon një këngë: “Emri i tij është Johnny, Johnny ndyrë Stones, de-der der der der der de-de-de-de der.” Një njoftim: “Stacioni Nächste, Olympiastadion.” Një këngë tjetër: “Phil Foden është në zjarr dhe ai luan me gjermanët jashtë parkut.” Dyert hapen rrëshqitëse. Ajri mban erë djerse, pshurr, bratwurst dhe mundësi.
Ka një montazh në ekranin e madh. Ka disa rondo në fushë. Ekziston një “hors d’oeuvres” muzikore e cila tingëllon si një grup djemsh të bllokuar nën rrënojat e një klubi nate të shembur, që bërtasin për ndihmë gjatë një ritmi të fortë diskoje. Këmbehen flamuj. Flamuj të mbështjellë mbi barriera si peshqirë plazhi. Spanjollët tejkaluan me lehtësi.
Ata kanë ardhur si të munden, me makinë dhe autobus, tren dhe aeroplan: bilbili i fundit në Dortmund të mërkurën mbrëma, një lloj sinjali lakuriq që vetëm djaloshi i vërtetë anglez mund ta dëgjojë. Tani është ora zero në kupolën e fuqisë së Hitlerit të veshur me gurë, e cila pak çaste para nisjes kumbon tensionet e Dhjetë Bombarduesve Gjermanë. Dje shpresonim. Nesër lëndohemi. Sot, ne luajmë.
Kobbie Mainoo e merr goditjen, Jordan Pickford e lëshon atë menjëherë jashtë lojës dhe kjo rezulton të jetë një nga lëvizjet më të lëngshme të Anglisë në lojë. Në 35 minuta Anglia po printon fotografi të futbollit dhe do t’i fiksojë në pemë dhe shtylla llambash, sikur të ishte një mace e humbur. Statistikat e posedimit pas 20 minutash: Spanja 71%, Pickford 29%.
Dhe ndonëse shanset janë të pakta, në një vështrim të mëvonshëm ka disa pamje të asaj që vjen më vonë. Kyle Walker zor se mund të bënte një punë më pak të efektshme për të ndaluar Nico Williams-in, sesa nëse do të kishte qenë i armatosur me një tastierë dhe një tufë pamfletesh të Dëshmitarëve të Jehovait. Foden, i cili nuk është shumë në zjarr dhe në të vërtetë në rastin më të mirë po digjet në heshtje. Merr një qoshe që lëviz me gjithë shpejtësinë dhe rrjedhshmërinë e radhës së pasaportave në aeroportin Stansted.
Por qendra ka mbajtur. Shtypi është më i vëmendshëm sesa ndërhyrës. Anglia po e trajton Lamine Yamalin ashtu siç e trajtojnë anglezët pothuajse çdo 17-vjeçar të parakohshëm: duke e mbushur me bujari me vëmendje dhe duke shpresuar që ai të bëjë diçka të turpshme në publik. John Stones del nga mbrojtja dhe galopon drejt skajit të zonës së penalltisë spanjolle si një njeri që marshon drejt e në kuzhinën e Nandos për të kërkuar Wing Roulette. Nuk arrin asgjë. Por ndihet në mënyrë të këndshme në markë, një veprim i pakuptimtë i guximshëm, një akt i pastërtisë angleze.
Me fillimin e pjesës së dytë ndodh diçka e jashtëzakonshme: Rodri është i dëmtuar. Kjo ndjehet si një moment. Konsensusi është se gjithçka në thelb po shkon sipas planit për Anglinë. Mbajeni fort të parën 60. Qëndroni në lojë. Lësho abonentët. Bëj kërdi dhe lëre të rrëshqasë sulmuesin e ndërlikuar nga Aston Villa. Fluturimi të hënën, parada e martë, titulli i kalorësisë në post.
Në këtë pikë, Spanja shënon. Në fakt, është edhe më gjithëpërfshirës se kaq. Spanja fillon dhe secili prej lojtarëve të saj prek topin para se Anglia të ketë përfunduar një pasim në pjesën e dytë. Energjia në këto minuta ndihet e dëshpëruar, e butë, e papërshtatshme. Ende lart në tymrat e papërmbajtshëm të heroizmit të tyre në këtë turne, ndoshta Anglia është aq e bindur se do të shfrytëzojë një shans të madh kur vjen puna, saqë ata kurrë nuk ndalojnë së menduari: po sikur të mos vijë kurrë?
Fantazma e Harry Kane del për Ollie Watkins tërësisht trupore dhe ky nuk është plani, por as ky panik, as kujdes apo inerci, por pikërisht defibrilacioni që i duhet Anglisë tani. Mainoo, pak i humbur në pyll, zëvendësohet nga Cole Palmer dhe në retrospektivë ky është momenti kur Anglia kupton se kjo është një lojë që duhet plaçkitur, jo negociuar. Harrojeni frenat e dorës. Nuk ka frena dore. Frena e dorës është shkëputur nga priza dhe tani po përdoret si një shkop.
Goli i barazimit të Anglisë vjen në minutën e 73-të. Kjo ndjehet shumë shpejt. Ka ngazëllim, por nuk ka ndjenjën e kurorëzimit të finalitetit. Në vend të kësaj, është rrëshqitja e Mikel Oyarzabal, katër minuta nga koha, ajo që vendos lojën. Teksa zëvendësuesit e Spanjës derdhen në fushë, Anthony Gordon del nga pankina e Anglisë për të tërhequr krahët. Kieran Trippier përplas duart. Por shumica e tyre ulen. Dhe ndjeni ëndrrën që rrëshqet nëpër poret e tyre si ujë.
A e dëshironte vërtet Anglia këtë? Sigurisht. A besuan ata? Pothuajse me siguri. Por a e dinin vërtet se e meritonin, sikur duke fituar ata thjesht po ekzekutonin një fat të dekretuar për ta paraprakisht? Ndoshta, në fund të fundit, kjo është ajo që i ndan skuadrat e mëdha si Spanja nga trierët e mëdhenj si Anglia. Pretendentë shumëvjeçarë. Vërtet i fortë. Ata do të jenë atje ose aty pranë. Por ju nuk mund të jeni ajo që nuk mund ta shihni në të vërtetë.
Anglia u përpoq ta vidhte këtë turne: ta sulmonte atë, të zhytej nëpër xhamin e pjatës dhe të largohej me trofeun Henri Delaunay të kontrabanduar nën njërin krah dhe një arkë me vaj. Herë pas here ata i hapnin dyert e trenit pikërisht kur ishin gati të mbylleshin. Ndoshta kundër kundërshtarëve më pak të vendosur, mund të ketë mjaftuar këtu. Në vend të kësaj ka një njohje të këtij dështimi: një përrallë shpresash dhe dëshirash ku një plan ishte shumë i nevojshëm.
Top Channel
