Shqipëria e epokës së gurit

Pa asnjë vëmendje, pa asnjë kthim koke, pa asnjë fije shprese, të lëshuar tej në një humbëtirë, që duket sikur s’ka fund kurrë.

Shtëpitë e shpërndara aty këtu dallohen me vëshiresi mes ngjyrës së hirtë që marrin nga rasat e gurët me të cilet mbahen në këmbë prej shekujsh.

Shtufi, me rreth 200 banorë, prej mëse tre muajsh është zhytyr në errësirë të plotë, duke e kthyer  sërish fshatin diku në epokën e qiririt e diku më tej në kohën e pishtarit  e të kandilit.

Në krah të fshatit, varfëria e të cilit dallohet që për së largu, ngrihet si relike transformatori i djegur, fshehur pas një godine të rënuar të komunizmit.

“Unë e kam përjetuar edhe kohën pa energji elektrike. Atëherë kam qenë fëmijë, nuk e kam imagjinuar se do të vine dritat në këto zona dhe askurrkund se s’kisha parë dritë. Kam filluar ta shoh vonë, por sot, në 2012-n, nuk e kisha imagjinuar se mund të mbetesha përsëri pa drite”, shprehet Dodë Koleci, kreu i Partisë Demokratike, në zonën Kaçinar.

Me naten qe afrohet, Shtufi nis te shuhet ngadale, mes kullave qe duket sikur perpihen nje nga nje nga erresira e i ftohti i acarte. Banoret, si rrallekund aq mikeprites struken pas kthinave te vjetra , mes skamjes e miresise qe shkrihen bashkezi.
“Askush si bije drites mbrapa. Une sot e shoh me keq (se në sistemin komunist), pasi për Zotin, ai s’te line pa drite, Në 24 orë t’i sillte prapë dritat”, thotë Zef Shkurti, banor i zonës.

Marika Gjoka, githashtu banore e kësaj zone të harruar, shton: “Per Zotin, veshtiresi kemi boll, por s’kemi çfarë të bëjme. Blejmë qirinj, kjo është e vetmja zgjidhje”. ca te bejme, me veshtiresi ska
Shtepi pas shtepie asgje nuk ndryshon. Kudo pamundesi, varferi e nje shprese qe duket e shuar bashke me driten. “Edhe ato pak para që kemi po i shpenzojmë për qirinj”, ankohet Gjovalin Preng Marku. 5 600 lekë janë te ardhurat e vetme ne muaj per antaret e kesaj familje, asgje me shume. “Pretendojme te shkojme ne Europe, me keto kushte, pa drita, kjo eshte katastrofe qe jemi kthyer ne epoken e gurit”, thotë Marku.

Persetejmi dallohen zjarre qe ngjasojne me mjete primitive komunikimi ne mungese te gjithçkaje tjeter normale, ketu ne Shtufin e harruar mes malesh. “Prej vitesh këtu nuk ka elektricitet, nuk ka të ardhme, këtu nuk ka asgjë”, thotë kryetari i fshatit Shtuf.

Nga Shtufi, një rrugetim rreth 40 minuta në kembe drejt Guzhnenit, fshatit qe ka me shume se 2 vjet qe nuk e njeh e sheh energjine elektrike. Anes dritare te fikura, e te tjera qe flasin per së largu nen driten e zbehte e te dridhur te qirinjeve.

Mes erresires shfaqet 83-vjecari Frrok Doda, nje plak i forte e me zemer te madhe, i cili thotë: “Për Zotin, pa drita kemi ndejtur boll dhe askush nuk është interesuar për këtë problema. Nuk e dimë se si po e përballojmë”.

Kudo terri ecen se bashku me mungesen e informacionit e me pamundesine per te ndryshuar situaten e renduar kudo ne te gjithe fshatin ku jetojne te strukur mes hallesh dhjetra e dhjetra banore te kesaj zone.

“Për herë të fundit, kam parë lajme gjashtë vjet më parë”, rrëfen një plakë. Gardhishtet pasojne njera-tjetren, teksa shtepite thuajse nuk dallohen nga rrugicat e vogla qe dredhojne mes tyre.

“Pa energji elektrike, jetojmë me qiri, me llamba me vajguri, me ato që kanë qenë para një shekulli. Që të quhesh shekulli i internetit dhe te jesh pa energji, është paradoks i madh”, thotë banori i fshatit, Pal Përndreca.

Si rralle here ne Shqiperi , ne kete zone te gjithe jane bashkuar pas njeri-tjetrit, duke lene menjane, perçarje e ndasi politike. “Në datën 1 shkurt do të bllokojmë rrugën kombëtare dhe pastaj do të hidhemi në grevë urie. Do të jem unë i pari që do të futem në këtë grevë urie”, thotë Petrit Bardhi, kryetari i komunës.

Pakëz dritë, vetem kaq, pakëz dritë për të çarë terrin, asgjë më shumë nuk kërkojnë banorët e këtyre zonave. Vetem pakëz drite në shekullin e 21-t.

Top Channel