Me forcën për të jetuar; u gjymtua i ri dhe krijoi vetë protezën

Pavarësisht problemeve të fëmijërisë, mbi të gjitha varfërisë, Jani ishte një fëmijë si gjithë të tjerët, por mbrëmja e 3 nëntorit të vitit 1943 i ndryshoi jetën përgjithnjë. Bombardimet e asaj nate nga luftanijet gjermane i morën Janit vëllain e tij, por edhe njërën këmbë.

“Kur e humba këmbën, ishte nëntor ‘43, isha 16 vjeç. Mbeta vetëm! Vëllai vdiq. Njeri në Durrës nuk kisha. Familja ishte këtej”, kujton ai.

Ngritja sërish në këmbë ishte e vështirë, por pas disa vitesh, Jani iu rikthye jetës normale. 4 vjet më pas dhe vetëm me një këmbë, ai nisi punë.

“Në ‘47 u futa në punë, pastaj vullnetar kërkova në 1950 në fabrikën e miellit këtu, llamarinist. Punoja atje, bëja kovat. Pastaj më transferuan në Vlorë. Unë e kisha të nevojshme (këmbën) dhe e kërkova nga shteti. S’ma dhanë sepse ndodhi momenti që u prishëm me Jugosllavinë. Një tornitor më tregoi se dikush bënte këmbë. Unë e pashë dhe mendova se mund ta bëja më të mirë. E bëra prej llamarine, e mbarova”, thotë Jani.

Dhe me këtë këmbë, Jani kaloi gjithë jetën e tij, me disa riparime të vogla herë pas here. Por kurrë nuk i ka shkuar ndërmend ta ndërrojë me një protezë të re.

“Modeli im është më i mirë nga ato të jashtmet për vendin tonë, se ne jemi në vend malor. E imja lëviz sipas vendit”, shpjegon ai.

Në vitin 1951, me një këmbë të re dhe pa paterica, ai fillon një jetë te re pasi martohet me Amalinë, gruan që e ka shoqëruar gjatë gjithë jetës dhe i ka dhuruar 3 fëmijë. Jani thotë se pa të nuk do t’ja kishte dalë.

“Për mua gruaja ishte dhuratë nga Zoti. Ishte e vështirë. Në çdo drejtim më ka ndihmuar. Ka qënë edhe burrë, edhe grua. Ka bërë rolin e babait, sepse unë edhe jam sëmurë dhe jam shtruar në spital. Për kohën që isha atje, kjo merrej me fëmijët. I ka rritur fëmijët me vështirësi”, thotë ai.

“Kemi jetuar më mirë nga të tjerët, kemi pasur mirëkuptim. Shumë kemi vuajtur, edhe fukarrallëk, por kemi patur dashuri. Ishte e vështirë, jo vetëm të pranoja por më tha babai ik se do jetosh në qytet dhe do jetosh mirë. Një merak e kam e do e kem sa të rroj, por kam kaluar mirë nga ato që i kanë marrë me dy këmbë. Kur motra e pa për herë të parë, më tha më mirë të kishe vdekur se sa more atë. Ai ishte fati im, u përshtata”, kujton bashkëshortja e tij, Amalia Dede.

Ata sot janë miqtë më të mirë të njëri-tjetrit, por edhe prindër të tre fëmijëve, të cilët thonë se kurrë nuk e kanë ndjerë paaftësinë e të atit.

“Ai ka punuar më shumë se gjithë prindërit e tjerë, gjithë jetën ka bërë punë fizike pa asnjë pension invaliditeti…”, thotë Kristo, djali i Janit.

Jani tregon se pasioni më i madh i jetës së tij ka qënë puna.

“Po të kesh vullnetin bëhet çdo gjë. Njeriu mund t’ja dalë në jetë vetëm kur ka vullnet për punë, se puna është burimi i çdo gjëje në jetë”, këshillon 90-vjeçari.

Top Channel