Një gjysmë-fjali nga Tonali ia fryu hirin të një dashurie që nuk u shua kurrë, po sikur të kthehej në Milano?
Zlatan Ibrahimovic tregoi në “Adrenalina”: “Vitin e parë, Sandro ishte i bllokuar në një ëndërr. Ai shikoi përreth dhe tha me vete: ky është ekipi që ëndërroja si fëmijë… Këtë vit ai hyri në jetën reale. Tani ai përsërit: Unë jam një lojtar i Milanit dhe ai luan. Ai është një panzer në mes të saj.” Dhe kështu, Sandro Tonali fitoi Scudetton. Ai dukej i destinuar të ishte për 10 vjet me Kuqezinjtë, me shiritin në krah, për shkak të karizmës dhe dashurisë së tij të thellë, por në vend të kësaj ai fluturoi për në Premier League. Milanit i duheshin 64 milionë eurot e Newcastle, por Sandro nuk ishte kundër një page prej 7 milionë eurosh. Njerëzit u tronditën: një kapiten i ri i dashuruar duhet të jetë një aset i pashitshëm. Por, në orët e fundit, të njëjtët njerëz po brohorisnin: “Sandro po kthehet!” Një gjysmë fjalie nga Tonali ishte e mjaftueshme për të ndezur ëndrrën (“Nuk dua të them se do të qëndroj në Newcastle për 10 vjet…”).
Në rregull, Princi Sandro, një i burgosur në kullën e New Castle, nuk është shumë i besueshëm duke pasur parasysh të ardhurat e tij, por miqtë e tij i thonë me zë të lartë se ai do të kthehet me nxitim dhe se dashuria e vjetër nuk është zbehur kurrë. A mund ta përballojë Milani, i detyruar ta shesë Reijndersin, pa të ardhura nga Liga e Kampionëve, zgjodhën ti merrnin nga shitja e tij? Ky është një plan tjetër. Bëhet fjalë për ëndrra. Pra, le të imagjinojmë Nicolò Barella nga Casteddu dhe Sandro Tonali nga New Castle, ish-fëmijë të dashuruar me ngjyrat e tyre përkatëse, shtylla të Azzurrëve (Kombëtarja e Italisë), kapitenë italianë, duke ecur drejt qendrës së fushës, në një mjedis pasionant derbi, në San Siron e ri e të shndritshëm. Ata duken si Sandro Mazzola dhe Gianni Rivera në atë të vjetrin.
Top Channel
