Sherr me thika mes dy infermierëve në spitalin ‘Shefqet Ndroqi’, plagoset njëri prej tyre 23/09 12:19
Karl-Heinz Rummenigge “Kalle” mbush 70 vjeç të enjten dhe ka shtatë dekada në futboll, nga një djalë që ishte një “artizan futbolli” në një yll të madh, pastaj një trajner me famë ndërkombëtare, ‘Futbolli ende më argëton’, thotë ai.
“Vetë futbolli, sepse shoh gjëra të reja, të cilat ndonjëherë funksionojnë dhe ndonjëherë jo, por futbolli ka qenë gjithmonë jeta ime që kur isha fëmijë, më pëlqen ta shikoj. Kur luaja, si i ri, ishte gjëja më e bukur, madje edhe në një stadium si San Siro, ku çdo gol sillte shpërthime gëzimi, për tifozët, për veten time dhe për shokët e mi të ekipit”, tha Rummenige.
Duke folur për golat, më i miri?
“Ai që ma anuluan, në mënyrë akrobatike, te Inter-Rangers, në vitin 1984. Pashë një foto ku këmba ime ishte gjysmë metri larg mbrojtësit. Pastaj shënova një gol tjetër, një të lehtë, me kokë, por tjetri kishte qenë një kryevepër, i vjedhur nga një gjyqtar gjerman”, u përgjigj legjenda e futbollit gjerman.
Kundërshtarët më të fortë?
“Shumë, veçanërisht në Itali. Por midis më të fortëve do të vendosja Beppe-n, dua të them Bergomin, në finalen e Kupës së Botës 1982. Claudio Gentile gjithashtu nuk ishte miqësor në fushë. Dhe pastaj, çuditërisht, një gjerman, Karl-Heinz Förster, shumë i shpejtë, i përqendruar, por në sezonin tim të fundit te Bayern shënova dy gola, ai ishte i tërbuar. Pastaj mbaj mend një ndeshje mjaft të vështirë me Franco Baresi-n”, thotë Rummenige.
Cila ndeshje?
“Derbi i Milanos u luajt pa mbrojtëse për këmbët. Lojtari i Milanit hyri në fushë dhe unë e preva kërcirin e këmbës. Në dhomën e zhveshjes, Dr. Benazzi donte të më bënte një injeksion qetësues dhimbjesh, por nuk munda të luaja të mërkurën pasardhëse në ndeshjen e Kupës në Këln. Më bënë qepje pa injeksione, me një peshqir në gojë për dhimbjen. Të mërkurën, luajta me mbrojtëse të posaçme, shënova dy gola dhe fituam 3-1. Qepjet më kishin bërë mirë”
Kur e kuptuat se Italia ishte fati juaj?
“Arrita në vitin 1984, por e kisha pasur tashmë në mendje Italinë nëse do të largohesha nga Bayerni. Barcelona donte që unë të luaja përkrah Maradonës, por unë kisha bërë pushime në vendin tuaj dhe më pëlqeu shumë. Gjithashtu kisha kontakt të ngushtë me Bonipertin, ai herë pas here ndalonte në Mynih për kafe me mua dhe gruan time. Një zotëri shumë elegant. Ai donte të më sillte te Juve dhe unë i thashë se nëse vendosja të largohesha, do ta lajmëroja.”
Dhe si e tradhtuat ai për Interin?
“Jo, nuk e tradhtova. Gjithmonë kam qenë serioz. Sandro Mazzola erdhi në Monako për të më ofruar një kontratë me Interin, kështu që e informova Bonipertin. Ai kishte nevojë për kohë sepse duhej të fliste me Agnellin, por ai tha: ‘Nëse do, do të gjejmë një zgjidhje’. Ndërkohë, unë tashmë kisha kontakt me Ernesto Pellegrinin. Mora vendimin sepse më pëlqente Milani si qytet dhe Interi si klub. U ndjeva menjëherë si në shtëpi, veçanërisht për shkak të mënyrës se si njerëzit më pritën në stadium.”
Pastaj ishin trëndafilat e famshëm të Mazzolas për gruan tënde. A është e vërtetë kjo?
“Sandro ishte i zgjuar, erdhi në shtëpinë time, shkoi në zyrën time për të telefonuar Pellegrinin, pastaj u kthye në dhomën e ndenjes dhe tha: ‘Presidenti është dakord, mund ta bëjmë.'”
Si e binde Trapattonin, në një kohë kur trajnerët italianë nuk shkonin jashtë vendit, të vinte te Bayern në vitin 1994?
“Unë, Franz Beckenbauer dhe Uli Hoeness shkuam në shtëpinë e tij në Cusano. Biseduam, pastaj më kërkoi të shkoja në kuzhinë vetëm me ne të dy. Ai shpjegoi se nuk e kuptonte sjelljen time, sepse ai ishte trajneri im te Interi kur dëmtova tendinin dhe zgjatja e kontratës sime dështoi, ne kishim rënë dakord tashmë për një zgjatje kontrate. Ai ndihej përgjegjës dhe më pyeti nëse nuk isha i zemëruar me të. Unë thashë jo, sepse ishte një vendim profesional. Ai tha se një italian nuk do të ishte sjellë kështu. Ne shtrënguam duart dhe ai erdhi te Bayern”, tha Rummenige.
“Ai kishte vështirësi me gjuhën në klubin tonë. Ai vinte tek unë dhe më thoshte se nuk mund ta përballonte gjermanishten dhe si zëvendëspresident, dola në fushë për ta ndihmuar si përkthyes. Mund ta kuptoja se po vuante. I shkoi mirë, veçanërisht në periudhën e tij të dytë te Bayern. Dhe ai u bë një nga të preferuarit e tifozëve për shkak të asaj konference të famshme për shtyp”
Cilët futbollistë ju pëlqyen më shumë?
“Sulmuesit janë kripa në supë, siç themi ne. Sidomos anësorët, si Ribery, Robben dhe tani Olise. Dhe qendërsulmuesit. Madje edhe Luca Toni. Ai nuk ishte vërtet i bindur për të ardhur te Bayern.”
Si e bindi veten?
“Shkuam në Brescia, në shtëpinë e agjentit të tij dhe në fund të gjithë qeshëm shumë, madje edhe Beckenbauer, i cili nuk kuptonte italisht. U larguam të lumtur. Luca ishte një lojtar i shkëlqyer, si për golat e tij ashtu edhe për qëndrimin e tij në dhomën e zhveshjes”
A mendoni edhe ju se gjithçka ishte më mirë dikur?
“Ishte ndryshe. Vitet ’80 ishin dekada më e mirë që kam pasur ndonjëherë, nga ana e jetës. Gjermania, Italia, përvoja të jashtëzakonshme. Vite që nuk do të doja kurrë t’i harroja. Edhe në Itali, gjithçka po shkonte mirë, nga ana e futbollit dhe ekonomike. Bota po buzëqeshte”, përfundoi legjenda e Bayernit.
Top Channel
