Analiza e The Guardian/ Starmer e fut veten në telashe në Tiranë, ndërsa konservatorët shpërthejnë për një flamur

Artikulli gazetarit dhe shkrimtarit është publikuar në The Guardian.

Gjatë pyetjeve të kryeministrit të mërkurën, Keir Starmer tha se Partia Konservatore po drejtohej drejt një “harrese pa tru”.

Të nesërmen, konservatorët bërtitën: “Mbaje birrën time. Nuk ke parë gjë akoma.” Ata duket se e morën përshkrimin e kryeministrit si një sfidë. Një sfidë ndaj së cilës janë të vendosur të përgjigjen.

Harrojeni Ukrainën dhe Gazën. Harrojeni shifrat e rritjes ekonomike dhe të imigracionit. Të enjten në mëngjes, çështja më urgjente në mendjen e Richard Holden, përgjegjësi i opozitës për financat, dhe disa deputetëve të tjerë konservatorë, ishte zemërimi që Downing Street nuk do të ngrinte flamurin e Middlesex-it të premten për të shënuar Ditën e Middlesex-it.

As mos e përmendni që Middlesex-i pothuajse nuk ekziston më. As që flamuri i Middlesex-it njihet nga ndokush përveç disa tifozëve të klubit të kriketit të kontesë. As që dikush përveç ndoshta dy vetave mund të shohë flamurin në shtyllën e Downing Street, e lëre më të kujdeset se çfarë flamuri po valëvitet aty. Për disa, ky ishte një fyerje e madhe ndaj regjimentit të Middlesex-it dhe rolit të tij në Betejën e Albuera-s gjatë luftës në Gadishullin Iberik. Një datë që me sa duket ishte në mendjen e të gjithëve. Qartësisht.

“Keir Starmer do të preferonte të ngrinte flamurin e bardhë të dorëzimit,” bërtiti Holden gjithnjë e më i çakorduar. Nuk kalon ditë pa falënderuar yjet për disfatën e Napoleonit. Ja edhe një tjetër i huaj që përpiqej të nënshtronte britanikët. Ashtu si BE-ja. Më jepni forcë. Kjo ishte një farsë aq qesharake saqë ishte poshtë edhe për partinë Reforma. Konservatorët ndonjëherë pyesin pse nuk merren më seriozisht nga shumica e vendit. Tani s’kanë pse të pyesin më.

Ndërkohë që Konservatorët po përjetonin krizën e tyre publike mendore, Starmer ishte i angazhuar me raundin e fundit të turneut të tij për imigracionin në “ishullin e të panjohurve”. Të enjten, ai ishte në Tiranë, ku u takua me kryeministrin shqiptar 2 metra e 1 centimetër të gjatë, Edi Ramën, për një takim bilateral dhe konferencë për shtyp. Diferenca në gjatësi midis dy burrave ishte e dukshme. Keir dukej sikur po qëndronte në një gropë dhe mezi shihte mbi podium.

Kjo ishte hera e parë që një kryeministër britanik vizitonte Shqipërinë dhe Rama ishte i etur për të shprehur mirënjohjen. Ishte një nder, tha ai, dhe mezi priste lidhje edhe më të ngushta mes dy vendeve.

Edhe pse ndoshta jo aq të ngushta sa do të dëshironte Keir, sepse Edi ishte i qartë që Shqipëria nuk ishte e hapur për t’u përdorur si një qendër për kthimin e azilkërkuesve të refuzuar dhe emigrantëve të paligjshëm të vendeve të tjera.

Marrëdhënia me Italinë ishte një rast i veçantë, tha Rama. E ndërtuar mbi një lidhje të veçantë mes dy vendeve. Intensitet gjeografik dhe emocional. Ai ishte shumë i sjellshëm për të përmendur se marrëveshja kishte ngecur edhe në gjykatat italiane. S’kishte pse të mërzitej njeri. Marrëdhënia me Giorgia Melonin ishte si një martesë. Dhe ai nuk kërkonte “aventura një natë” me britanikët. As me askënd tjetër.

Kjo dukej se e zuri në befasi Starmer-in. Përkthimi simultan humbiste dhe ai trokiti kufjen për të siguruar që kishte dëgjuar drejt. Fatkeqësisht për të, kishte dëgjuar saktë. Shumica e gazetarëve ishin lënë të kuptonin se një nga qëllimet e udhëtimit të tij të parë në Shqipëri ishte të siguronte bazat për një marrëveshje kthimi. Kjo ishte pjesë e planit të qeverisë për imigracionin, në fund të fundit. Tani gjithçka dukej më e paqartë. A kishte ardhur kryeministri britanik në Tiranë një ditë para Samitit të Komunitetit Politik Evropian vetëm për t’u miqësuar dhe për të shprehur solidaritet për Ukrainën?

Dukej pikërisht kështu. Duke tingëlluar më i interesuar për qendrat e kthimit se kurrë më parë në opozitë – është i dëshpëruar për të dërguar emigrantët diku – Starmer filloi të fliste në mënyrë të paqartë. Ai po fliste me vende të tjera për qendra kthimi. Vetëm jo me Shqipërinë. Kjo nuk kishte qenë kurrë në listën e tij. Jo, jo. Edhe pse nuk mund të thoshte saktësisht cilat vende kishte parasysh. Por gishtat e kryqëzuar dhe gjithë ato fjalë të zakonshme.

Rama dukej se po fillonte të kënaqej. Gjithçka po shkonte më mirë se sa kishte pritur. Tani ai e ngriti temperaturën. Po, kishte pasur një kulm prej 12,000 shqiptarësh që kishin ardhur ilegalisht në Mbretërinë e Bashkuar me gomone në vitin 2022. Por falë bashkëpunimit midis dy vendeve, kjo shifër ishte ulur me 95%. Kështu që tani pothuajse askush nuk po vinte. Pra, nuk kishte problem. Vetëm se kishte për Keirin. Ai nuk kishte ardhur në Tiranë për të lavdëruar përpjekjet e qeverisë së mëparshme për të ulur imigracionin ilegal. Por pikërisht këtë ishte i detyruar të bënte. Edhe pse jo me aq fjalë. Ishte thjesht një rastësi e lumtur.

Konferenca për shtyp përfundoi me një gazetar shqiptar që kërkoi falje nga britanikët për portretizimin negativ të shqiptarëve nga politikanët tanë si kriminelë. Edi erdhi në ndihmë. Kishte qenë vetëm disa – për shembull Suela Braverman – vërejti ai. Dhe ajo, bashkë me konservatorët, kishin marrë hakun në kutitë e votimit në korrik. Pra, pa ndjenja të këqija. Keir buzëqeshi me mirënjohje.

Top Channel