Pezull

Duke shprehur aprovimin për më pak se gjysmën e pikave të kësaj liste sugjerimesh siç i quan opozita, apo kushtesh siç i quan Kryeministri Berisha, ky i fundit ishte i qartë në qëndrimin e tij për të mos ndarë pushtet me opozitën sa u takon sidomos disa prej institucioneve kryesore, për të cilat në paktin për Shqipërinë europiane opozita parashtroi kërkesën për zgjedhje konsensuale të emrave drejtues të tyre.

Me arsyetimin se modeli i zgjedhjes me konsensus dypalësh në vitin 2002 rridhte si detyrim i pranimit nga faktori ndërkombëtar i zgjedhjeve me shumë problematika, Kryeministri shprehu qëndrimin e tij se këto kërkesa janë jashtë kohe dhe ngjarjet zhvillohen në një kontekst krejtësisht të ri politik.

Në një pamje të parë të këtyre deklarimeve është thuajse e pamundur të pohosh se mazhoranca nuk i refuzon opozitës listën e paktit “Për një Shqipëri si e gjithë Europa”. Me një titull mbi listën e propozuar, që evokon grumbullimet masive të post ‘90-s dhe moton ulëritëse të shqiptarëve “E duam Shqipërinë si e gjithë Europa”, opozita po kërkon me insistim t’i kundërvihet fort tezës së mazhorancës, se është pikërisht ajo fajtore nëse më 12 tetor Shqipëria dështon së dyti në marrjen e statusit të vendit kandidat.

Dhe në këtë pikë opozita ka të drejtë ose të paktën gjysmë të drejtë. Ajo s’mund të jetë fajtorja e vetme dhe as përgjegjësja e vetme në këtë padrejtësi që klasa politike po i bën një aspirate të shprehur qartë nga shqiptarët këtu e 20 vite më parë.

Sigurisht që në ato 12 pika të Brukselit mazhoranca ka përgjegjësitë e saj jo vetëm për mospërmbushjen e tyre, por edhe për faktin që s’ka prodhuar terrenin e nevojshëm të dialogut me opozitën.

Por mosorganizimi në kohë dhe hapësirë i opozitës duket se e kanë destinuar atë të mbajë faturën publike të këtij dështimi. Edhe nëse opozita do t’i kishte votuar ligjet me 35, ka shumë gjasa që vendimi për marrjen e statusit të mos mbërrinte, pasi në listë si mosarritje ka edhe çështje të tjera që nuk kanë nevojë për votën e pakicës për t’u listuar si të tilla.

Por opozita, e trembur nga disa arritje të rëndësishme të mandateve të kësaj qeverie, si anëtarësimi në NATO apo liberalizimi i vizave, preferoi të mos rrezikonte për t’i dhënë qeverisjes një mundësi tjetër mburrjeje, këtë radhë me asistencën e saj. Por njëkohësisht i dha mundësinë mazhorancës të gjente edhe mënyrën për të shmangur përgjegjësitë nga vetja.

Nëse pakti do t’i ishte dorëzuar në kohën e duhur, të paktën në këtë fillimshtator, të gjithë do të kishim mundësinë t’i kthenim sytë e kritikës drejt mazhorancës për mungesën e vullnetit për dialog pa e përfshirë aspak opozitën në këtë diskutim. Ndoshta reagimi i saj ndaj paketës opozitare do të kishte qenë i njëjtë, por sot nuk do ta kishte aq të thjeshtë të tregonte me gisht fajtorin. Me moskoordinimin e saj kohor me ngjarjet, opozita i dha mazhorancës një atu të fortë për ta riquajtur minuese të interesave europiane të vendit.

Parë nga këndvështrimi i mazhorancës, mund të thuhet se opozita i krijoi asaj për të disatën herë komoditetin e gjetjes së fajtorit edhe për fajet që duhet t’i rëndojnë asaj vetë, aq sa qeverisjes tashmë nuk i intereson më dialogu opozitar. Me humbjen e mundësisë për marrjen e statusit të vendit kandidat, mazhoranca humb edhe interesin për dialog me opozitën për sa kohë si në 2 vitet që shkuan, ajo mund të qeverisë me votat e saj.

Në këtë pikë duket se palët iu rikthyen marrëdhënies së tyre gati të pamundur, ku pikëtakimi është gati teorik.

Duke zgjedhur rrugën e moslëshimit dhe dorës së fortë përgjatë dy viteve, Kryeministri Berisha verifikoi në zgjedhjet e tetë majit se kjo ishte një strategji e duhur elektorale për të.

Duke mos i dhënë opozitës asnjë mundësi fitoreje sado të vogël në përpjekjet e saj për transparencën e zgjedhjeve, ai arriti ta lodhë e demoralizojë aksionin opozitar deri në gati paralizimin e tij.

Panorama rezulton të jetë pesimiste për adhuruesit e dialogut dhe paqes politike në vend. I tillë nuk u duk megjithatë ambasadori amerikan, i cili i quajti 10 pikat e paraqitura nga opozita si inkurajuese, duke cilësuar si “fajtore” për dështimin të dyja palët.

Mbetet për t’u parë se cili do të jetë pikërisht roli i ndërkombëtarëve në nxitjen e dialogut mes palëve, kur këto të fundit e humbën edhe një herë shansin për të krijuar të paktën imazhin e një klase politike konstruktive për interesat europiane të vendit. Nuk do të ishte çudi që deri në 2013-n të mbizotërojë kjo klime e diçkaje të mbetur pezull. E njëjta klimë jo dialogu, e cila bashkë me vështirësitë ekonomike do të përbëjnë shtyllën e gjykimit elektoral të shqiptarëve në zgjedhjet e ardhshme.

Gazeta “Shqip”

Top Channel