Arrëthyesi në TKOB, baleti emblematik i festave vjen nën koreografinë e Edi Blloshmit 27/12 20:01
Në premierën e saj, “Melancolia” drama e Lars von Trier me protagonist Kirsten Dunst pati shumë polemika.
Por 10 vjet më vonë, ajo ende qëndron si kryevepër, mbase më e rëndësishmja e bërë ndonjëherë, në lidhje me sëmundjet mendore, shkruan Sophie Monks Kaufman.
Depresioni dhe sëmundjet mendore janë përdorur shpesh nëpër filma si katalizator për dhunën, sic është Joker I fundit Tod Phillips.
Por, mes gjithë këtyre portretizimeve problematike, pa dyshim që asnjë film nuk ka qenë më thellësisht i dhembshur në përshkrimin e një krize mendore sesa filmi i Melankolisë i Lars von Trier, 2011.
Dhjetë vjet më parë, këtë muaj, filmi u shfaq premierë në Kanë dhe u zhyt menjëherë në polemikë kur, në konferencën për shtyp pas shfaqjes së tij të parë, Von Trier tha se ai ishte një nazist, duke bërë që ai të ndalohej nga festivali për shtatë vjet. Sidoqoftë, pas kaq kohe, filmi meriton të njihet si një kryevepër e qëndrueshme dhe përshkroi se si sëmundja mendore mund të transformojë shpirtin e njeriut me një fuqi kinematike.
Në fakt, Melankolia është e dyta në të ashtuquajturën trilogji depresioni të Von Trier, e cila përfshinte gjithashtu Antikrishtin dhe nimfomaninë: përmes të treve, ai pretendonte të eksploronte manifestime të ndryshme të përvojës së tij të depresionit duke përdorur alter-egos femërore. “Një film i bukur për fundin e botës” është mënyra se si Von Trier e përshkroi Melankolinë në kohën e premierës së saj.
Ai përqendrohet në një grua të re, Justine (Kirsten Dunst) – e cila përjeton një depresion dobsues ashtu si fundi i mirëfilltë i botës është afër, nga një planet blu, i quajtur Mekancolia, që del në qiell dhe vendoset të godasë Tokën.
Ajo që e bën atë veçanërisht të pazakontë për një film që ka të bëjë me depresionin është shkëlqimi i tij visual.
Top Channel
