Iliçiç: Unë, depresioni dhe gënjeshtrat për gruan time. E kam mbyllur me Fiorentinën

Josip Iliçiç tregon historinë e tij përmes pauzave, heshtjeve dhe fjalëve të pathëna. Ai zbulon përvojat e tij përmes shprehjeve të fytyrës. U dërgon mesazhe personave dhe ekipeve të një jete, duke mbajtur disa pjesë të tekstit për vete. Ai hapi derën e vogël me pamje nga errësira që pothuajse e përpiu për herë të parë nga një dhomë e vogël në “Bonifika”, stadiumin e Koperit në Capodistria, qyteti ku ai zgjodhi të fillonte nga e para në moshën 37 vjeç në divizionin e parë slloven.

Josip, as edhe një hije tërheqjeje nga futbolli?

“Në fakt e mendova, por i njoh drejtorin dhe presidentin prej 25 vitesh. Kur më kërkuan t’i ndihmoja, pranova menjëherë. Për sa kohë që jam në formë të mirë fizike, dua ta shijoj.”

A do ta përfundojë karrierën në Slloveni, pra?

“Po, më dha bukë. Kam lindur në Bosnje, por nuk mbaj mend asgjë. Babai im vdiq kur isha një vjeç e gjysmë. U rrita me vëllain dhe nënën time, të cilët më mësuan të luftoja. Gjuajtjet e mia, këmba ime e majtë, u zhvilluan në rrugë.”

Ata ishin të parët që e vunë re në Palermo.

“Drejtori sportiv i Mariborit më thirri në zyrë pas ndeshjes së parë në Slloveni. ‘Të shitëm’, tha ai. ‘Ku?’ pyeta unë. ‘Nuk mund t’ju ​​themi asgjë.’ Nuk dija çfarë t’i thoja gruas sime. Po flitej për Napolin. Ai më dha kontratën për ta nënshkruar dy ditë para ndeshjes së kthimit. Kishte një flamur të Palermos mbi të. ‘Po sikur të shënoj?’ Në fund, shënova dhe nuk festova.”

Sabatini tha se u godit nga “trishtimi i tij biologjik”.

“Nga jashtë, dukem sikur jam duke fjetur. Në Bergamo më thërrisnin ‘gjyshe’, por nuk dua kurrë të humbas. Këtë ua them edhe vajzave të mia. Por sa më shumë të më godasësh, aq më shumë të më ofendosh, aq më i fortë bëhem. Do të dal dhe do t’ju tregoj kush jam. Nuk e kam fshehur kurrë veten.”

Në Palermo gjithçka filloi shkëlqyeshëm.

“Kisha një mbrojtës të shkëlqyer: Presidentin Zamparini. Ai ishte i dashuruar me futbollin tim, si dhe me atë të Pastores, Miccoli-t dhe lojtarëve që gjithmonë tregonin diçka të ndryshme. Ai më mbronte. Kur gjërat nuk shkonin mirë, ai më ftonte në shtëpi, më dërgonte një aeroplan privat për të më marrë dhe më thoshte se kishte gjetur trajnerin e duhur për mua. Brenda një muaji, ai e kishte shkarkuar tashmë. Me atë ekip, mund të kishim arritur shumë më tepër.”

Si ishin vitet tuaja në Firence?

Komplekse. Më vjen keq ta them, por e kam mbyllur me Fiorentinën. Ata gjithmonë më kritikonin, duke theksuar pagën time, por në katër vjet isha golashënuesi më i mirë dhe asistuesi më i mirë dy herë. A isha keq? Vërtet? Ne përfunduam të katërtit, dhe kjo nuk mjaftoi. Arritëm në gjysmëfinalet e Europa League… dhe kjo nuk mjaftoi. Edhe atje, ende pendohem që humba një finale kupe. Megjithatë, unë ende kam një shtëpi në Firence, një qytet i shkëlqyer. Familja ime shkon atje herë pas here.

Si kalove tek Atalanta?

“E mbylla me Sampdorian, por një ditë para vizitave mjekësore, Gasperini më telefonoi. ‘A po vini të luani për mua?’ pyeti ai. ‘Zotëri, unë po shkoj në Xhenova, nuk mundem.’ ‘Sartori do t’ju telefonojë, mos u shqetësoni.’ Kur i thashë se sa do të fitoja, ai u përgjigj: ‘Pra? Cili është problemi?’ Atëherë zbulova se çfarë do të thotë të kalosh një kamp stërvitor me Gasperinin.”

Na tregoni për përgatitjen tuaj.

“Midis seancave stërvitore, nuk mund të flesh: këmbët të dridhen, je i lodhur, të vjen për të vjellë. Por kjo të futet në mendje si asnjë tjetër. Nëse e kalon provën e kampit stërvitor, që është tre javë seanca të dyfishta dhe vrapime në pyll, atëherë e kupton. Sa ndeshje kemi ndryshuar rezultat falë atij vrapimi? Ne qëndruam 90 minuta, të tjerët dorëzoheshin në minutën e 60-të. Herë pas here, unë dhe Gasp grindeshim, por kur e do njëri-tjetrin, grindesh.”

Çfarë ishte ajo Atalantë?

“Dy vjet më parë takova Paraticin në Londër. Ai më tha se kishim një sulm që fitonte Scudetton. Atëherë e kuptova gjithçka. Unë, Papu, Muriel, Pasalic… mund të kishim luajtur me sy mbyllur dhe prapë të kishim shënuar. Atë që bëmë, askush tjetër nuk mund ta kishte bërë. Ishim të fortë, magjikë. Dy gola në Anfield, pesë kundër Milanit, pesë kundër Parmës. Atij grupi i mungonte një trofe. Luajtëm në dy finale të Kupës së Italisë, por ajo e vitit 2019 ishte sikur të mos kisha luajtur fare.”

A të bën ende xheloz dora e Bastos?

“Nuk e kam parë kurrë Percassi-n aq të inatosur. Kurrë. Ishte një penallti dhe një karton i kuq. Kam humbur katër finale, por ajo është akoma më e keqja.”

Mbërrijmë te Valencia kundër Atalantës. Nata më e mirë e jetës së tij, me katër gola në Ligën e Kampionëve, përpara se të binte errësira.

“Shumë njerëz më thonë: ‘Por nëse nuk do të kishte ndodhur ajo që ndodhi, Covid-i, depresioni dhe gjithçka tjetër, ku do të kishit përfunduar?’ Nuk e di, por do të kishim arritur në finalen e Ligës së Kampionëve. Isha në një formë të paparë dhe nuk kishim frikë nga askush. Reali i Madridi po vjen? Në rregull, por tregoni se jeni më të mirë se ne. Ky ishte mendimi ynë. Dhe Atalanta, në Valencia, ndryshoi historinë e futbollit. Ne u bëmë një shembull. Dhe ndërkohë, bota filloi të ndalet, duke fikur dritat…”

Dhe ti gjithashtu. A ke menduar ndonjëherë se nuk mund ta bësh dot?

“Nuk flas për çështje private. Më ofruan para për të treguar historinë time, por detajet po i mbaj për vete.”

Si u sëmur ai?

“Nuk e dija nëse do të luaja përsëri ndonjëherë, dhe kur je i bllokuar në shtëpi, fillon të mendosh. Kalova 42 ditë në Bergamo pa familjen time. Vuajta. Paratë, kontratat, asgjë nuk kishte më rëndësi. Nuk isha mirë. Dhe thashethemet për gruan time po më lëndonin.”

Ata thanë se ajo e kishte tradhtuar.

“Asgjë nuk mund të jetë më larg së vërtetës. Por a mund të mendojë dikush se do ta gjeja gruan time me dikë tjetër? Ajo mori fyerje të pabesueshme.”

Pse nuk e mohoi?

“Do të më kishin pyetur se çfarë nuk shkonte me mua, pse nuk isha më vetvetja. Por familja, miqtë dhe shokët e mi e dinin të vërtetën.”

Si u përhapën ato thashetheme?

“Sepse isha në krye dhe askush nuk dinte asgjë për mua. Diçka duhej të dilte në shesh. Në fund, u ktheva në shtëpi. Në Slloveni, ishte sikur Covid nuk kishte ndodhur, ndërsa në Bergamo, arkivolet po parakalonin mbi kamionë. Një imazh i tmerrshëm. Disa vite më parë, kisha përjetuar edhe tragjedinë e Astorit, me të cilin luajta për vite me radhë te Fiorentina. Më preku.”

Gasperini u prek kur rrëfeu përvojën e tij të vështirë. Si ju preku kjo?

“Ai të bën të kuptosh kush isha dhe si isha. Dhe kush ishim ne të dy, së bashku. Nuk mund ta harroj çfarë bëri ai për mua. Në vitin 2018, u shtrova në spital me një infeksion. Kisha frikë se nuk do të zgjohesha. Pas një jave, ai më tha: ‘Josip, çohu, duhet të luajmë.’ ‘Zotëri, nuk mund të ngrihem.’ ‘Nuk më intereson, qëndro në fushë.’ Ai bëri të njëjtën gjë në Valencia. Pas golit të tretë, kërkova të zëvendësohesha, ai më injoroi dhe shënova të katërtin. Ai më shtyu përtej kufijve që mendoja se kisha.”

Gasp gjithmonë thoshte se në vitin 2020 ai e meritonte Topin e Artë.

“Çfarë mund të them? Nuk flas kurrë për veten time, por isha në formë të shkëlqyer. Nuk e di nëse isha në nivelin e lojtarëve të Realit të Madridit, por në vitin 2010, në Palermo, vura këmbën në palestër për herë të parë. Do të doja ta kisha bërë në moshën 17 vjeçare.”

Sa ekipe e kërkonin atë?

“Ishte një marrëveshje e kryer me Napolin. Fola me Ancelottin, pastaj Percassi i dha fund. Milani dhe Bologna më telefonuan gjithashtu, me të shkretin Mihajlovic. Por nuk po qaj: më mirë si lojtar kyç në Bergamo sesa si një nga shumë të tjerë në një klub të ashtuquajtur të madh.”

Pse u largua nga Atalanta?

“Ishin tendinat. Uljet dhe ngritjet me peshën ishin të tmerrshme. Nuk isha më i njëjti si më parë. Provova injeksione, trajtime, por asgjë. Në vitin 2022, Monchi më thirri në Seville për një kontratë dyvjeçare e gjysmë, por i thashë se nuk mund ta përballoja më atë ritëm. Në fund, u ktheva në Maribor.”

A qave kur i the lamtumirë Bergamos?

“Isha i trishtuar, por në të njëjtën kohë i lumtur që u ktheva në shtëpi pas 12 vitesh. Në vitin 2023, kur tifozët erdhën të më vizitonin në Maribor, u preka. Kur i afrohesh fundit të karrierës, fillon të kuptosh se çfarë ke bërë.”

Pati një moment kur ai mendoi: “A më donin në Bergamo si pak të tjerë?”

“Kur shkova të shihja Atalanta-Real Madrid në vitin 2024. Mendova se njerëzit më kishin harruar, por në vend të kësaj tifozët po këndonin. Modric ma tha edhe këtë. ‘Ti nuk po luaje, por stadiumi ishte i gjithi i yti.’ Ne ende mbajmë kontakt me atë grup, edhe pse jemi të shpërndarë nëpër botë. Humbëm një trofe, por jam i lumtur që e pashë Atalantën të fitonte Europa League në vitin 2024. Kur të kem më shumë kohë, do të doja t’i shihja të gjithë përsëri. Kemi bërë gjëra të çmendura. Vërtet të çmendura…”

Top Channel