Kryesore Lifestyle Të Fundit

E quajtur nga Elvis Presley “mrekullia e tetë e Botës”, jeta e Brigitte Bardot në mbi 50 filma dhe në fund në…fermën e rritjes së kafshëve

28/12/2025 14:03

Brigitte Bardot nuk është më, u shua në moshën 91-vjeçare më 28 dhjetor 2025 në rezidencën e saj të famshme La Madrague, në Saint-Tropez.

“Trashëgimia” e saj do të ndahet mes rreth gjashtëdhjetë filmave dhe një Fondacioni që çdo vit arrinte të mblidhte 15 milionë euro donacione dhe që ka ndihmuar në shpëtimin e mijëra kafshëve.

Një epilog i paimagjinueshëm për vajzën 16-vjeçare pariziene (e lindur më 28 shtator 1934) që në vitin 1950, nga faqet e revistës Elle, tërhoqi vëmendjen e Marc Allégret-it: asistenti i tij, Roger Vadim, u ngarkua ta kontaktonte për një provë. Vajza studionte vallëzim, por takimi me Vadim-in ia ktheu kokën: do të duhej të priste të mbushte 18 vjeç për ta martuar, më 21 dhjetor 1952 (i ati, Louis Bardot, drejtues i uzinave kimike Bardot, nuk bënte lëshime), por me të, kinemaja hyri përfundimisht në jetën e saj.

Pas një periudhe të pashmangshme rolesh të vogla e shumë të vogla (Le Trou normand, 1952, filmi i saj i parë; më pas, mes të tjerash, Elena e Trojës, 1955, ku rolin kryesor e kishte Rossana Podestà dhe ajo ishte Andraste, ende pak e njohur; Sytë e tu digjen, 1955, që për herë të parë shpërtheu sensualitetin e saj në ekran; Djali im Neroni, 1956, si Poppea përkrah Sordi–Neronit), erdhi shpërthimi: Et Dieu… créa la femme, 1956). Ishte një portret i një vajze të re që zbulon magjepsjen që ushtron mbi burrat, ku Brigitte Bardot (të cilën fushata reklamuese e përmblodhi për herë të parë si BB: “Zoti krijoi gruan… dhe djalli krijoi BB”, lexohej në posterë) drejtohej nga bashkëshorti dhe Pygmalioni i saj, Vadim.

Filmi, i ndaluar për nën 16 vjeç, nuk pati sukses të menjëhershëm (kushtoi 140 milionë franga të vjetra dhe arkëtoi vetëm 60). Por disa muaj më vonë, triumfi në Shtetet e Bashkuara ua hapi sytë edhe francezëve: e adhuruar përtej Atlantikut, BB u bë për të gjithë simboli i një brezi që donte të çlirohej nga çdo ndjenjë faji apo mëkati dhe që jetonte trupin (dhe seksualitetin) e vet me një natyrshmëri dhe guxim të paimagjinueshëm vetëm pak kohë më parë.

Filmi shënoi fundin e martesës me Vadim-in (për “fajin” e bashkëprotagonistit Jean-Louis Trintignant), por e ngjiti përfundimisht BB-në në qiellin e yjeve: për Elvis Presley-n ajo ishte “mrekullia e tetë e botës”. Dhe jo vetëm kaq: Simone de Beauvoir pa në “imoralitetin” e saj forcën e grave të vendosura për të kërkuar autonominë seksuale; Marguerite Duras e quajti “aspiratën e pashprehur të çdo qenieje mashkullore”; revista Life shkroi se “pas Statujës së Lirisë, asnjë grua tjetër franceze nuk ka hedhur kaq shumë dritë mbi Shtetet e Bashkuara”.

Alessandra Mattirolo, në librin e bukur që i kushtoi asaj bashkë me Milena Gabanelli-n, shkruan se “në Francën e viteve Pesëdhjetë, Brigitte i kundërvihet apatisë ekzistencialiste, mbetjeve të kulturës së ankthit, skllavërisë së mendimit. Vitaliteti i saj shtazor kërkon të imponojë ndjesi natyrore, të drejtpërdrejta, jo të ndërmjetësuara nga intelektualizmi”. Ishte e pashmangshme që të bëhej objekt i një kurioziteti obsesiv: fotografët e ndoqën pa pushim, deri në atë pikë sa merrnin me qira apartamentin përballë shtëpisë së saj për të vjedhur ndonjë foto, ose rrinin të fshehur nëpër pemë për ta spiunuar brenda strehës së saj në Saint-Tropez, La Madrague. Dhe ajo nuk kurseu asgjë për të shmangur thashethemet dhe aludimet.

Lista e dashnorëve dhe bashkëshortëve duket e pafund: pas Vadim-it dhe Trintignant-it vijnë Gilbert Bécaud, Raf Vallone dhe Sacha Distel. Në vitin 1959 martohet me Jacques Charrier, i cili i jep djalin e saj të vetëm, Nicolas (më shumë i pranuar sesa vërtet i dashur), por divorcohen në 1963. Më pas lidhet me Samy Frey-n, këngëtarin Olivier Despax, producentin Bob Zaguri, deri sa takon Gunter Sachs-in, i cili bëhet bashkëshorti i saj i tretë (por vetëm për tre vjet, nga 1966 deri më 1969), pa hequr dorë nga histori të tjera: me Serge Gainsbourg, playboy-n italian Gigi Rizzi, të riun Patrick Gilles, Warren Beatty, Nino Ferrer, pilotin François Cevert, banakierin Christian Kalt de Méribel, Laurent Vergez, skulptorin Miroslav Brozek, gazetarin Alain Bougrain-Dubourg dhe, në fund, avokatin (dhe përfaqësuesin e Front National të Le Pen-it) Bernard d’Ormale, me të cilin u martua në 1992 dhe me të cilin ndau pjesën e mbetur të jetës së saj.

Ndërkohë, karriera e BB-së vazhdon: në vitin 1958 përballet me një nga ikonat e kinemasë franceze, Jean Gabin, që ajo kërkon ta joshë në La ragazza del peccato; në vitin 1960 është Henri-Georges Clouzot ai që e zhvesh (jo pa tensione në sheshxhirim) personazhin e saj të “vajzës me zakone të lira” në La vérité, ndërsa presidenti De Gaulle e krahason ndikimin e imazhit të saj — me pantallona të ngushta dhe bluza të ngjitura pas trupit — me vlerën që eksportet e Renault kishin për bilancin tregtar. Pothuajse e pashmangshme, pra, që në vitin 1970 ajo të zgjidhej për t’i dhënë formë Marianne-s, simbolit të kombit francez.

Megjithatë, Brigitte jo gjithmonë arrin të përballojë peshën e një popullariteti kaq të madh dhe ndjekjen e pamëshirshme të fotoreporterëve: ditën e 26-vjetorit të saj tenton edhe vetëvrasjen dhe një vit më pas kryeson renditjen e aktores “më të keqe në botë”. Por tashmë është bërë një mit botëror (në vitin 1965 thirret në Hollivud për të luajtur veten në Dear Brigitte, përkrah James Stewart-it) dhe Louis Malle e shndërron fatin e saj në art në Vie privée (1962), një lloj apoteoze në nder të një perëndeshe të vërtetë. Edhe Godard e do për Il disprezzo, shpesh nudo përkrah Michel Piccoli-t, në një film që nxjerr në pah “buzëqeshjen e përbuzur” që gjithnjë e më shumë errëson bukurinë e saj.

Jo gjithmonë, megjithatë, propozimet që i vijnë janë kaq stimuluese dhe, edhe pse i kërkohet të luajë përkrah aktoreve të famshme (me Jeanne Moreau në Viva Maria!, 1965; me Claudia Cardinale në Le pistolere, 1971), dashuria për kinemanë duket se zbehet, e zëvendësuar përkohësisht nga pasioni për muzikën falë takimit me Serge Gainsbourg-in. Kështu vjen momenti i tërheqjes përfundimtare nga skena (filmi i fundit, i harrueshëm, është Colinot l’alzasottane, 1973) për t’iu kushtuar plotësisht pasionit animalist që kishte kultivuar gjithmonë (që në fillim të viteve Gjashtëdhjetë ishte vegjetariane dhe ishte shprehur kundër keqtrajtimit në thertore), pasion që e çon në krijimin, në vitin 1986, të Fondation Brigitte Bardot.

Por polemikat nuk e lënë: për qëndrimet e saj politike në të djathtë (në balotazhin e vitit 2017 mbështeti hapur Marine Le Pen kundër Macron-it), për deklaratat kundër disa traditave islame (si therja e deleve), që i sollën dënime për “nxitje të urrejtjes racore”, dhe së fundmi për sulmet ndaj gjuetarëve, të quajtur prej saj “shkatërrues jete”.
Qartësisht, miti i BB-së nuk mund të perëndojë.

Filmografia e Brigitte Bardot

Vitet 1950