Gimenez, me valixhen gati për në janar, Milan mendon për Pellegrinon dhe Fullkrug 03/12 10:15
Christian Manfredini, një nga italianët e parë me ngjyrë që doli në fushë në vitet 1990, ka dhënë një intervistë të plotë, duke treguar rrugëtimin e tij nga fëmijëria në Bregun e Fildishtë, adoptimi në Itali dhe karriera e tij në futboll.
Ai tregon momentet e vështira, triumfet dhe episode qesharake nga jeta e përditshme dhe fusha e lojës.
Çfarë po bën Manfredini sot?
“Unë komentoj ndeshjet e Lega Pro për Rai-n. Është një punë që më pëlqen. Në fakt, më pëlqen shumë të jem trajner, por pas daljes në pension, nuk e kam provuar kurrë seriozisht.”
Cili ishte kapitulli i fëmijërisë?
“U adoptova nga një familje nga Battipaglia, pranë Salernos. Në atë kohë, nuk kishte shumë fëmijë me ngjyrë; gjithmonë më shihnin si të çuditshëm, sikur të isha një risi. Nuk e shihja si diçka të keqe. Miqtë e mi të parë habiteshin nga ngjyra ime e lëkurës; nëna ime më thoshte: ‘Të gjithë të shikojnë sepse je e bukur’. Pastaj, ndërsa u rrita, e kuptova pse.”
Cila familje ju mori?
“Fantastike. Prindërit e mi gjithmonë më jepnin qetësi shpirtërore për të marrë vendime, madje edhe për të luajtur futboll 500 metra larg shtëpisë. Fillova te Spes Battipaglia, një klub që ekziston edhe sot; ndonjëherë kthehem për të stërvitur disa fëmijë.”
Si shkuan audicionet te Juventusi?
“Në mars, shkova në Romë për prova; ishim me mijëra veta. Ata morën dy prej nesh nga ato prova: mua dhe Enzo Manzon, gjithashtu nga Salerno. Në gusht të vitit 1989, u bashkova me akademinë e të rinjve të Juventusit. Luajta në të gjitha pozicionet: fillova si mbrojtës qendror, vazhdova si sulmues dhe u afirmova si mbrojtës i majtë.”
Ju kujtohet ndonjë episod me Del Pieron?
“Me Primavera-n, fitova Scudetton dhe Turneun Viareggio. Del Piero ishte tashmë pjesë e ekipit të parë, edhe pse luajti disa ndeshje për ne. Ai ishte në një nivel tjetër; kur Baggio u largua, nuk mendoja se mund të ishte trashëgimtari i tij.”
Si ishte eksperienca juaj te Genoa dhe Serie B?
“E theva shpatullën në Vicenza, ishte ndeshja e dytë. Isha jashtë për tre muaj. Ndihesha sikur isha në Angli; stadiumi Marassi ishte i jashtëzakonshëm dhe tifozët gjithashtu.”
Verona ju ndryshoi jetën; cili ishte sekreti i Chievos “mrekullie”?
“Sekreti i asaj Chievo-je ishte puna e palodhur dhe një grup i jashtëzakonshëm. Perrotta, Corradi dhe Marazzina shpërthyen; në një moment të caktuar luanim me zemër. Edhe pse dy liderët e ekipit mbeten Eugenio Corini dhe Delneri, pa ta Chievo nuk do të kishte lindur kurrë.”
Çfarë kujtoni nga sezoni 2001-2002?
“Kualifikimi për Kupën UEFA në fund të vitit ishte qershia mbi tortë. Ishim një ekip i sapongjitur në kategorinë e parë dhe për dy muaj e gjysmë na shikonin me përçmim të gjithë – Milanin, Interin, Romën, Juventusin. Pastaj cilësitë tona dolën në pah. Fituam në San Siro kundër Interit; ishte një nga performancat tona më të mira.”
A keni përjetuar ndonjë episod racizmi?
“Në fakt, asnjë incident serioz. Pata fatin të filloja të luaja për Juventusin; të gjithë më shihnin si ‘futbollist’ dhe jo si ‘baballar’. Megjithatë, kam një anekdotë qesharake… Po shëtisja nëpër Romë dhe ndalova një taksi. Shoferi më shikoi me dyshim dhe iu përgjigja: ‘Më dëgjo, dua taksinë. Nëse nuk do, do të të marr ty, taksinë, dhe do të ikim bashkë.’”
Te Lazio, çfarë kujtimesh keni?
“Çdo herë bënim baste me Inzaghin dhe Taren. Ne vinim bast 50 euro se kush mund të pinte tre litra ujë ose çaj të ftohtë në dy minuta. U argëtuam shumë, nuk mund ta imagjinoni sa shumë qeshëm. Lotito ka qenë gjithmonë i drejtpërdrejtë. Kam kaluar vite të mrekullueshme te Lazio; kam shumë kujtime pozitive dhe mbaj lidhje me shumë shokë të skuadrës.”
Top Channel
