Pas ndeshjes kundër Moldavisë, kam vetëm një gjë për t’i thënë Rino Gattusos, trajnerit që e respektoj për mënyrën se si iu afrua ekipit dhe për përkushtimin dhe këmbënguljen që sjell në punën e tij.
Italia ka ende shumë për të bërë nëse dëshiron të arrijë në Kupën e Botës dhe të jetë një skuadër kyçe. Kur them “një rrugë e gjatë për të bërë”, dua të them se ata duhet të përmirësohen, dhe jo pak, për sa i përket stilit të tyre të lojës. Është e vërtetë që trajneri nxori në fushë një formacion të ri të enjten në mbrëmje, sepse donte të merrte përgjigje nga disa lojtarë dhe sepse bërja e këtyre zgjedhjeve, dhe përfshirja e të gjithëve, ndërton një ekip të bashkuar, por është po aq e vërtetë që performanca ishte zhgënjyese. Jo se ka ndonjë ekip të pabesueshëm këto ditë, ose se ka ndeshje të lehta që fitohen para se të dalin në fushë, por do të kisha pritur diçka më shumë. Nuk pashë shkëndijat e shkëlqimit, veçanërisht në krahë, që do të kishin qenë të nevojshme për të thyer bllokun mbrojtës të Moldavisë.
Dje në mëngjes, duke biseduar duke pirë kafe me disa miq që më pyetën se si ndihesha për ekipin kombëtar të Gattusos. U përgjigja se, për sa i përket rezultateve, duket padyshim pozitiv: pesë ndeshje dhe pesë fitore. Për më tepër, kjo nuk duhet harruar kurrë; duhet të marrim në konsideratë kushtet në të cilat trajneri mori drejtimin e ekipit: sigurisht që nuk ishte një periudhë e mirë, plot polemika, tension dhe presion. Ai, me shumë mençuri, u përqendrua në frymën e ekipit, u kërkoi atyre që mbanin fanellën blu ta nderonin atë dhe të jepnin gjithçka për kolektivin, dhe kreu një ndërhyrje delikate psikologjike. Dhe rezultatet ishin të dukshme në fushë. Duke dëgjuar deklaratat e lojtarëve, më duket se nuk ka çarje brenda ekipit (dhe kjo është sigurisht gjëja më pozitive), dhe gjithashtu më duket se ka një vetëdije të ripërtërirë për rëndësinë e ekipit kombëtar. Merita për këtë kthesë krahasuar me të kaluarën i takon Gattusos dhe stafit të tij. Dhe pastaj është çështja teknike, e cila është ndoshta më e ndërlikuara për t’u zgjidhur. Italia, në nivel lige, nuk ka një stil të vetëm loje: ka ekipe që rreshtohen me një mbrojtje me katër lojtarë, të tjera që mbështeten në një mbrojtje me pesë lojtarë, disa që bëjnë presion në sulm, të tjera që preferojnë të presin dhe të kundërsulmojnë. Është e komplikuar për një trajner të mbledhë të gjithë informacionin që ofron Serie A, ta kombinojë atë me idetë e tij, të krijojë një përzierje dhe pastaj t’ua paraqesë të gjitha lojtarëve. E them këtë sepse kam pasur përvojë të drejtpërdrejtë. Gattuso, duket se e kam mbledhur nga ndeshjet e mia, preferon të vendosë një mbrojtje me katër lojtarë, sepse në këtë mënyrë ai fiton një lojtar në mesfushë ose sulm. Dhe unë pajtohem me këtë ide. Megjithatë, një rritje e cilësisë është e nevojshme në mesfushë: loja duhet të rrjedhë më rrjedhshëm, me më pak prekje dhe më shumë lëvizje. Nuk është çështje e lojtarëve të përdorur, por e parimeve që mbështesin lojën.
Në futbollin e sotëm, shpejtësia është gjithçka: nëse e lëviz topin nëpër fushë (dhe i pashë Azzurrët ta bënin shpesh kundër Moldavisë), i lejoj kundërshtarët të mbyllin hapësirat, duke e bërë të vështirë depërtimin në zonën e penalltisë. Kërkimi i një loje vertikale që në fillim është thelbësor, por që kjo të ketë sukses, lojtarët duhet të lëvizin në sinkron. Prandaj: rrisni cilësinë e mesfushës; theksoni agresivitetin dhe silleni atë sa më afër zonës së penalltisë së kundërshtarit; rrisni shkëmbimet në krahë midis anësorëve dhe mbrojtësve të krahut; përmirësoni dialogun midis dy sulmuesve qendrorë. Rastësisht, ideja e dy sulmuesve (e cila nuk ishte përdorur në ekipin kombëtar për një kohë dhe shihet rrallë në ligë) ishte një ide e shkëlqyer nga Gattuso. Nëse sulmuesit lëvizin mirë, duke ndjekur ritmin e ekipit, manovra është efektive. Në këtë kuptim, mendoj se Retegui dhe Pio Esposito kontribuan më shumë sesa dyshja Raspadori-Scamacca. Siç e kam thënë në të kaluarën, as nuk dua të mendoj që Italia ende nuk do të kualifikohet në Kupën e Botës: do të ishte një tragjedi kombëtare. Besoj se do ta kapërcejmë pengesën e eliminatoreve dhe pastaj do të duhet të bëjmë një hap të madh në cilësi për të hyrë në Kupën e Botës si protagonistë dhe jo thjesht si shtesa. Mund ta bëjmë, për sa kohë që nuk humbasim në polemika të kota.
Top Channel
