Dy yjet në shkëlqim e sipër të rritur dhe të aktivizuar në Zvicër, Leon Avdullahu dhe Albian Hajdari, zgjodhën këtë verë një karrierë në Bundesligë dhe me ekipin kombëtar tëa Kosovës. Blick takohet me dy miqtë në Hoffenheim për një intervistë të përbashkët.
Në Superligën sezonin e kaluar, Leon Avdullahu (21) dhe Albian Hajdari (22) ende garonin kundër njëri-tjetrit në garën për titull – të dy si lojtarë kyç të padiskutueshëm për klubet e tyre. Në verë, dy yjet në shkëlqim e sipër u transferuan në të njëjtin klub të Bundesligë. Pas fitores 3-1 kundër Leipzig, në të cilën Hajdari shënoi golin e tij të parë në Bundesligë për ta çuar rezultatin 1-1, Hoffenheim është në vendin e pestë.
Të dy jo vetëm që i kthyen shpinën Superligës zvicerane, por edhe Shoqatës Zvicerane të Futbollit (SFV), duke zgjedhur në vend të kësaj një ndryshim të ekipit kombëtar. Tani duke luajtur për Kosovën, dy lojtarët zviceranë po e bëjnë një komb të tërë të ëndërrojë Kupën e Botës. Përpara pushimit vendimtar ndërkombëtar, ata takohen me pamje nga kampusi i teknologjisë së fundit të TSG Hoffenheim.
Leon Avdullahu dhe Albian Hajdari, rrugët tuaja janë kryqëzuar më parë në Hoffenheim. Sa kohë keni që njiheni?
Avdullahu: Ne njihemi prej vitesh nga akademia e të rinjve të FC Basel, por ishim në grupmosha të ndryshme. Një miqësi u zhvillua kur bëmë së bashku testin tonë të transferimit në Novartis dhe ishim në të njëjtën klasë.
Hajdari: Dhe luajtëm së bashku një ose dy herë në ekipin U18 të FC Basel para se të më lejohej të bashkohesha me ekipin e parë.
Kush ishte nxënësi më i mirë?
Hajdari: Patjetër Leon (qesh). Megjithatë, kam një justifikim të mirë: meqenëse isha tashmë me profesionistët, stërvitesha në mëngjes dhe praktikisht humbisja çdo mësim shkolle.
Avdullahu: Isha i lumtur që Albi nuk ishte në shkollë me mua dhe nuk më shpërqendronte (qesh).
A e menduat ndonjëherë atëherë se një ditë do të luanit së bashku në Bundesligë?
Avdullahu: Jo, kurrë.
Hajdari: Herën e parë që ëndërrova për këtë ishte këtë pranverë. Kur dëgjova se Leon po transferohej në Hoffenheim, i thashë agjentit tonë Sascha Fischer: “Dua të shkoj edhe unë atje!”
Dhe funksionoi, por vetëm vonë në afatin kalimtar, ndërsa Leon Avdullahu arriti të përfundonte të gjithë stërvitjen parasezonale në Hoffenheim.
Avdullahu: Ne ishim në kontakt të rregullt. E dija që diçka do të ndodhte me Albin, por për një kohë të gjatë nuk e dija saktësisht se ku po shkonte. Kur klubi më në fund më informoi, isha shumë i lumtur.
Hajdari: Thjesht nuk mund ta përmbaja veten, kisha nevojë të isha pranë tij (qesh). Sigurisht, nuk është e lehtë kur pret një transferim dhe duhet t’u japësh informacione për thashethemet njerëzve përreth teje çdo ditë. Pritja ishte e gjatë dhe ditët vendimtare ishin edhe më stresuese.
Më në fund ia doli mbanë. Por jetoni rreth 30 minuta larg njëri-tjetrit. Pse?
Hajdari: Unë dhe e dashura ime jetojmë jo shumë larg qendrës stërvitore. Bëra të njëjtën gjë në Lugano. Më pëlqen kur është qetësi. Kur mund të dal për shëtitje në natyrë. Pak distancë është mirë, dhe gjithashtu e shoh Leonin duke luajtur për ekipin kombëtar tani. E vetmja gjë që mungon janë pushimet së bashku.
Avdullahu: (qesh) Më pëlqen kur ka ende pak aktivitet përreth. Kjo është arsyeja pse zgjodha një apartament në Heidelberg – është shumë qetësi aty ku jeton Albi.
Të dy u bënë menjëherë titullarë te Hoffenheim. Si e menaxhuat kaq mirë kalimin nga Superliga zvicerane në Bundesligë?
Avdullahu: Kur ndihem rehat, automatikisht luaj më mirë. Kështu që ishte e rëndësishme për mua të përfundoja të gjithë parasezonin në Hoffenheim, për të njohur klubin e ri, njerëzit dhe shokët e mi të ekipit.
Hajdari: Thuajse nuk luajta fare për Luganon gjatë gjithë verës, kështu që e përgatita veten mendërisht dhe fizikisht për nivelin më të lartë sa më mirë që munda. Bëra seanca stërvitore shtesë në kohën time të lirë dhe ndonjëherë vrapoja derisa pothuajse villja.
A pati ndonjë gjë që të habiti te Hoffenheimi?
Avdullahu: Po! Të shkosh në palestër çdo ditë, për shembull, është e detyrueshme. Nuk isha mësuar me këtë. Nuk më pëlqen, por është e rëndësishme dhe e nevojshme dhe mund t’i shoh rezultatet tek vetja.
Cili është roli juaj në klub?
Avdullahu: Ne duam të marrim përgjegjësi dhe të udhëheqim në fushë.
A është vetëm një përshtypje, apo je edhe më komunikues në fushë sesa ishe te FC Basel?
Avdullahu: Mund të jetë kështu. Pritet edhe nga unë. Dhe meqenëse ndihem shumë mirë në fushë, nuk është e vështirë për mua.
Hajdari: Leoni na udhëheq me këmbët e tij, unë udhëheq më shumë verbalisht. Kam nevojë për komunikim në fushë. Pastaj jam më aktiv, më i përfshirë në lojë. Kjo më bën më të mirë. Gjërat bëhen të zhurmshme, po mirë, bëhen të zhurmshme, çfarë të bëj. Mund ta përballoj edhe unë nëse dikush bën zhurmë si unë.
Si ia dilni mbanë me njëri-tjetrin? A bërtisni më butë kur është Leoni pranë?
Hajdari: Unë shoh gjithçka nga prapa, që të mund ta ndihmoj. Në fund të fundit, dua që të duket mirë. E vetmja gjë për të cilën nuk biem gjithmonë dakord është gjuha. Njëri prej nesh bërtet në gjermanishten standarde dhe tjetri thotë: “Fol dialektin zviceran me mua!” Pastaj vendosim të flasim…shqip (qesh).
Si është jashtë fushës?
Avdullahu: Gjëja e mirë është se mund të flasim intensivisht për futbollin. Por gjithashtu mund të shkëputemi shpejt dhe të flasim për diçka tjetër. Kjo është e rëndësishme.
Hajdari: Kemi një marrëdhënie kaq të ngushtë, mund t’i tregojmë njëri-tjetrit gjithçka. Festojmë së bashku, kritikojmë njëri-tjetrin dhe e përmirësojmë njëri-tjetrin.
Vendi i gjashtë pas nëntë ndeshjesh, një fillim i suksesshëm i sezonit, apo jo?
Avdullahu: Patjetër! Përveç ndeshjes në shtëpi kundër Këlnit.
Hajdari: Po, patëm shumë raste kundër Këlnit. Duhet të kishim marrë të paktën një pikë.
Si ishte kur papritmas e gjete veten në fushë kundër ekipit të Bayern Munich dhe superyjeve të tyre?
Hajdari: Java para ndeshjes është e veçantë. Bëmë shaka. Por para dhe gjatë ndeshjes, je aq i përqendruar sa nuk të intereson se kush është kundërshtari yt. Vetëm pas ndeshjes mendova me vete: “Uau, sot më është dashur të luaj kundër Harry Kane, dhe luajta mirë.”
Avdullahu: Për mua, nuk ka fare rëndësi kundër kujt luajmë. Por është sigurisht një përvojë e mirë të garosh kundër kundërshtarëve të këtij kalibri. Luajtëm mirë, por u ndëshkuam për gabime të vogla. Kjo është e vlefshme për zhvillim.
Ku e sheh të ardhmen tënde, çfarë objektivash dëshiron të arrish ende së bashku?
Hajdari: Pra, ku e shoh veten pas pesë vitesh, për shembull?
Avdullahu: Në Lugano! (qesh)
Hajdari: Kudo që të shkojë Leon, do të shkoj edhe unë. Jo, së pari dua të afirmohem në Bundesligë dhe të jap vazhdimisht performanca të mira. Ne kemi objektiva të qarta dhe të brendshme këtu në Hoffenheim. Çdo gjë tjetër do të shkojë në vendin e vet.
Avdullahu: Nuk mendoj se do të jetë shumë larg. Por patjetër që do të doja ta fitoja Ligën e Kampionëve një ditë.
Ju të dy keni bërë emër për veten tuaj jo vetëm në klubet tuaja, por edhe për Kosovën në kualifikueset e Kupës së Botës. Leon Avdullahu, ju debutuat kundër Zvicrës në ish-fushën tuaj ku u rritët, Joggeli. Si ishte ajo për ju?
Avdullahu: Ishte shumë presion, por në një mënyrë pozitive. Me rezultatin përfundimtar 0-4, ende dua ta harroj ndeshjen sa më shpejt të jetë e mundur. E kisha imagjinuar se do të ishte krejtësisht ndryshe. Megjithëse, duke parë prapa, mënyra se si humbëm mund të kishte qenë edhe e mirë për ne.
Dhe ti, Albian Hajdari, ishe ulur në tribuna duke menduar: Kjo mbrojtje e kosovës është aq e keqe, saqë e kam të garantuar një vend titullar?
Hajdari: Doja t’i shihja dy ekipet e mia duke luajtur në stadium dhe të brohorisja për Leonin në debutimin e tij. Vetëm më pas fillova të mendoja për këtë. E dija që ekipi kombëtar nuk do ta ndryshonte shumë skuadrën në të ardhmen në këtë formë, dhe pashë më shumë mundësi me Kosovën.
Të dy luajtën për ekipet kombëtare të Zvicrës, por zgjodhën Kosovën në verë. Reagimi i publikut ishte i madh. Si e përballuat këtë?
Avdullahu: U përpoqa ta bllokoja të gjithë këtë dhe të përqendrohesha në vendimin që doja vërtet të merrja. Kam një lidhje të ngushtë me të dy vendet. Dëgjova zemrën time dhe ajo thoshte Kosovë.
Hajdari: I vetmi mendim që më interesonte ishte ai i rrethit tim më të ngushtë. E diskutova me ta. Ishte e qartë se do të kishte tituj dhe diskutime pozitive dhe negative, pavarësisht vendimit tim.
Çfarë do të duhej të bënte Federata Zvicerane e Futbollit që ju të kishit luajtur në këtë ndeshje kualifikuese për Zvicrën?
Avdullahu: Asgjë.
Hajdari: Ndoshta 50 paraqitje ndërkombëtare për Zvicrën do të kishin qenë realiste për mua, por edhe në Kosovë mund të kontribuojmë diçka. Mund të ndihmojmë në ndërtimin e diçkaje të madhe në këtë vend të ri. Vendimi ynë duhet të frymëzojë edhe të rinj të tjerë të Kosovës: Jini të guximshëm dhe ndërmerrni këtë hap. Unë dhe Leoni morëm vendimin dhe kjo është një ndjenjë e mirë.
Kuptimi i tyre intuitiv brenda dhe jashtë fushës e ka sjellë Kosovën më afër kualifikimit në Kupën e Botës se kurrë më parë.
Hajdari: Statusi legjendar mund të vijë shpejt, apo jo? (qesh) Jo, ende nuk kemi fituar asgjë, dhe kjo nuk varet vetëm nga ne të dy, por nga i gjithë ekipi. Diçka po zhvillohet në Kosovë, mund ta ndjeni.
Avdullahu: Sigurisht, po mendojmë për këtë, duke llogaritur se çfarë duhet të ndodhë. Pritjet dhe euforia në vend janë të jashtëzakonshme. Edhe të përfundosh i dyti në grup dhe të arrish në fazën eliminatore do të ishte një arritje e konsiderueshme.
Dhe si ju duket një përballje finale për biletën e Kampionatit Botëror? Kundër Zvicrës, në Prishtinë.
Hajdari: Para së gjithash, kemi ndeshjen tonë kundër Sllovenisë, e cila është shumë e rëndësishme për vendin e dytë. Pastaj Zvicra do të duhet të humbasë më shumë pikë që kjo të ndodhë. Shumë variabla. Sidoqoftë, do të jetë një ndeshje e veçantë në shtëpi për ne kundër Zvicrës.
Top Channel
