“Mallkimi i 5 majit për Interin”, Ventola: Greshkon e gjorë e shpëtuan policët. E vërteta e sherrit me Vierin

“E mora diplomën e shkollës së mesme një ditë pasi shënova dy gola kundër Turqisë në finalen e Lojërave Mesdhetare në vitin 1997. Bënë një përjashtim. Karabinierët erdhën me një test të italishtes vetëm për mua. Isha 19 vjeç dhe kisha shënuar dhjetë gola në Serie B me Barin. Ndihesha si një superhero, por lëndimet më shkatërruan.”

Sot, Nicola flet për futbollin me Adanin dhe Cassanon. Ai po i afrohet me shpejtësi të pesëdhjetave, por pas qëndrimit të tij të shkujdesur fshihen edhe ëndrra të shkatërruara.

Dhjetë operacione në gju brenda një viti. Ventola, çfarë nuk shkonte me ty?

Kushdo që më pa në moshën 18 vjeç, nga Cassano te Buffon, nga Totti te Pirlo, gjithmonë ishte i impresionuar nga vrapimi im. Filloja nga mbrojtja dhe arrija te porta dhjetëra herë, si një tren. Por sapo i humbisja ato cilësi, më duhej të përshtatesha. Dhe humba shumë, nëse jo të gjithë, forcën time.

Në vitin 1998, gjysma e Italisë ju donte apo jo?

Interi dhe Roma më ofronin të njëjtën pagë, Totti më telefononte çdo ditë, por unë zgjodha zikaltërit për Ronaldon. Fola edhe me Milanin, Juven, Monacon dhe Viallin, i cili ishte te Chelsea në atë kohë. Gianluca telefonoi në shtëpi, nëna ime u përgjigj dhe kur më tha se ‘Zoti Vialli’ ishte në telefon, i thashë të zhdukej. Por për dreq, ishte vërtetë ai…

Si ishte dëmtimi i parë?

I tmerrshëm. Isha në kulmin tim, pastaj këputa ligamentin e kryqëzuar në Empoli-Bari për shkak të një faulli të keq nga Daniele Baldini, i cili, 25 vjet më vonë, ende nuk më ka kërkuar falje. U ktheva kundër Interit dhe shënova.

Cili ishte problemi më serioz?

Kjo ndodhi kur isha 24 vjeç. Në Itali, askush nuk donte të më operonte. Po mendoja të hiqja dorë, por Branchini më çoi në Steadman, në Kolorado. Kisha nevojë për një osteotomi, që do të thotë thyerje e kockës dhe drejtim i saj. Pasi bëra një ekzaminim, ai më tha se operacioni do të ishte 70% i suksesshëm. Në fund, gjithçka shkoi mirë, por nuk luajta për një vit.

A kishe nevojë për ndihmë?

Nuk isha më i njëjti. Ndonjëherë një psikolog vinte në shtëpinë time. Ishte sikur isha i mallkuar; nuk mund të besoja më në asgjë.

Si është marrëdhënia juaj me besimin tani?

U shërova, por isha i zemëruar me Zotin. U rrita duke shkuar në kishë; familja ime donte që unë të studioja. Kur isha 17 vjeç, Bari donte të më dërgonte në Komo, por babai im ishte i qartë: ‘Do të shkosh atje’. Unë studiova drejtësi, por e lashë kur kishin mbetur edhe 11 provime. Në vitin 2019, u diplomova në Komunikim. E bëra për babanë tim, i cili vdiq në vitin 2000. Ai nuk e pa kurrë djalin tim; më mungon çdo ditë.

Ju dhe babai juaj  diskutuat rinovimin e kontratave me Matarrese-n.

Në moshën 18 vjeç, nuk kisha agjent. Babi më tha të mos flisja dhe e lashë atë ta bënte. Kur presidenti ofroi një tarifë, unë pranova menjëherë. Babi u tërbua, qeshi Matarrese. Ai fliste si Lino Banfi.

Çfarë është për ju Ronaldo?

Ne jemi vëllezër. Para pak kohësh shkova në Brazil dhe isha me të në aeroport. Askush nuk ma kontrolloi pasaportën. “Jam këtu si Papa në Romë”, u përgjigj ai.

A është humbja e titullit më 5 maj keqardhja juaj më e madhe?

Po, përveçse nuk debutova me ekipin kombëtar. Të gjithë e kujtojnë disfatën me Lazion, por ne e hodhëm më parë në erë, sepse menduam se ishim kampionë. Mendërisht, ne kishim fituar: kishim sjellë fanellat dhe kamerat. Më kujtohen lotët e Ronie-t (Ronaldos) dhe ato të tifozëve në aeroport. Pyetëm veten: ‘Pse na ndodhi ne?'”

Por a është e vërtetë që Gresko u shpëtua nga policia të nesërmen?

Sigurisht. Njerëzit e kishin sulmuar. Ai u tregua paksa… nuk e di. Naiv. Pas asaj humbjeje të rëndë, ku pati edhe ai habimet e vtea, kishte shkuar në një dyqan mode në Milano si pa të keq. Tifozët e kishin vënë para dhe kishin terrorizuar edhe partneren e tij. Shpëtoi vetëm prej policisë.

A jeni  një njeri i lumtur sot?

Po, kam gjithçka dhe bëj atë që dua me miqtë e mi, Lelen (Adani, red.) dhe Antonion (Cassano, red.), i cili ende më qorton sepse nuk i kam dhënë kurrë pantallona të shkurtra kur isha fëmijë. Me programin tonë, Viva el futbol, argëtohemi shumë: disa na duan, disa na urrejnë, të tjerët i bezdisim. Por ka ekspertizë të vlefëshme aty. Adani dhe Cassano shikojnë gjashtë ose shtatë ndeshje në ditë, unë shikoj pak më pak.

Por a të mungon miqësia me Bobo Vierin? Pas debatit që çoi në shpërbërjen e “Bobo TV”, nuk ke folur më që atëherë.

Kur mbaron një lidhje 25-vjeçare, është gjithmonë turp. Kur takohemi, nuk përshëndetemi. Por unë, si njeri i paqes, them se koha do t’i shërojë plagët.

Top Channel