‘I kërkova të shpenzonin 5%, jo 2% për mbrojtje’, Trump: Ndoshta duhet ta kishim nxjerrë Spanjën nga NATO 09/10 22:46
Kur mjekët në spital pyetën prindërit e vogëlushit 2-vjeçar, Oliver Staub, nëse dëshironin të dhuronin organet e fëmijës së tyre, nëna e tij, Laura, nuk hezitoi të thoshte “po”.
Por kur familja u kthye në dhomën e spitalit për t’i dhënë lamtumirën, ndodhi një mrekulli e pabesueshme: Oliveri kishte filluar të tregonte shenja përmirësimi. Mjekët paralajmëruan se edhe nëse ai do të mbijetonte, do të mbetej i paralizuar nga qafa e poshtë.
Në një intervistë për revistën People, Laura tregoi: “Oliver është fëmija më i lumtur. E dinim që do të ishte i lumtur nëse do të mund të ndihmonte dikë tjetër,” – tha ajo, duke iu referuar vendimit për dhurimin e organeve, para se të ndodhte mrekullia.
Pas aksidentit tragjik, ku Oliveri u shtyp nga një kamion dhe mbeti i paralizuar, prindërit e tij, Laura dhe Stefani, u përballën me një rrugëtim të vështirë. Ata vendosën të mos dorëzoheshin. U stërvitën për t’u kujdesur për të në shtëpi, por kthimi në Gjermani ishte i pamundur. Kështu, morën vendimin e vështirë për të shitur shtëpinë dhe për t’u vendosur përkohësisht në Meksikë, pranë familjes së Laurës.
“Shkuam për një pushim pesë-javor dhe nuk u kthyem më,” rrëfen Stefani. Babai i Laurës madje ndërtoi një dhomë të pajisur posaçërisht për nevojat e nipit të tij.
Pas 39 ditësh në spital, Oliveri u kthye në shtëpi me një jakë cervikale dhe një trakeostomi.
“Mjekët e dërguan në shtëpi duke menduar se nuk kishte më shpresë,” – tha neurokirurgu Dr. Mohamed Bindon. “Por prindërit e tij ishin jashtëzakonisht të vendosur dhe e mbajtën gjallë.”
Laura kujton fjalët e mjekut: “Na tha se edhe një teshtimë mund ta vriste.”
Të bindur se nuk mund të ishte fundi, ata nisën të kërkonin ndihmë.
“Oliveri po luftonte. Po pinte, po hante, po fliste – kur na kishin thënë se nuk do të mbijetonte kurrë. Na duhej të gjenim një zgjidhje,” – kujton Laura.
Pas kërkimeve, ajo gjeti Dr. Bindonin në Universitetin e Çikagos, i cili po zhvillonte studime për trajtimin e dëmtimeve të palcës kurrizore me qeliza staminale. Ajo i kërkoi ndihmë me dëshpërim.
“Ai më tha: Nuk mund të premtoj asgjë. Është një rast shumë i vështirë. Por mund ta shqyrtoj.”
Dr. Bindon pranoi ta merrte Oliverin, por kostoja e transportit dhe ndërhyrjeve tejkalonte 300,000 dollarë. Familja hapi një faqe GoFundMe, por shumë nga fondet u përdorën për një ventilator të specializuar.
Ndihma erdhi papritur: Fondacioni i futbollistit Toni Kroos u angazhua për të mbuluar të gjitha shpenzimet, të cilat në total kapërcyen 1 milion dollarë.
Më 11 korrik, në Universitetin e Çikagos, Dr. Bindon dhe ekipi i tij kryen dy operacione të ndërlikuara për të stabilizuar kafkën dhe shtyllën kurrizore të Oliverit.
Ditët e para pas operacionit ishin dramatike – zemra e Oliverit ndaloi për një moment – por më pas ndodhën mrekullitë.
“Filloi të lëvizte krahun e djathtë,” – tregoi mjeku. “Në fillim menduam se ishte një spazmë, por pastaj lëvizi gishtat, më pas këmbët, dhe nisi të merrte frymë vetë. Çdo ditë bënte diçka të re.”
Përparimi i Oliverit u përshkrua si “i mrekullueshëm”.
“Prisnim që vetëm qafa e tij të stabilizohej,” – shpjegon Dr. Bindon. “Tani po flasim për një fëmijë që lëviz gjymtyrët, ndjen kur ka nevojë të urinojë – një arritje që nuk është dokumentuar më parë në raste të ngjashme.”
Në gusht, familja u rikthye në shtëpinë e tyre të re në Michoacan, Meksikë. Oliveri vazhdon të përmirësohet dita-ditës.
“Shprehet, zemërohet, qesh, këndon – i gjithë trupi i tij lëviz,” – thotë babai i tij, Stefan.
Llogaria e Oliverit në Instagram, e menaxhuar nga Stefani, ka tani mbi 100,000 ndjekës. Oliveri ka filluar të lëvizë edhe krahun e majtë dhe fizioterapisti i tij po punon që ai të ngrihet më këmbë.
“Nuk është më si balta,” – thotë nëna e tij. “Kur i thua që nuk mund të bëjë diçka, ai përpiqet më shumë. Do të të provojë se e ke gabim. I kemi thënë lamtumirë kaq shumë herë, e megjithatë ai është ende këtu. Për ne, nuk ka asgjë që ai nuk mund ta bëjë.”
Më vonë këtë muaj, Oliverit do t’i hiqet qaforja dhe prindërit shpresojnë që ai së shpejti të marrë frymë pa ventilator.
Ëndrra e tyre më e madhe? Që Oliveri të ecë përsëri. “Çfarë mund të arrijë ai? Vetëm Oliveri e di,” – thotë Laura.
“Nëse do të ecë, do ta bëjë. Jam 100 për qind e sigurt.”
Në pranverën e vitit 2026, familja planifikon të kthehet në Çikago për një provë klinike me qeliza staminale.
Dr. Bindon mbetet optimist, por i kujdesshëm: “Nuk ka garanci. Por Oliveri na ka vërtetuar se kemi gabuar në çdo hap. Qielli është kufiri për këtë fëmijë.”
Top Channel
