Topalli e merr me sportivitet rikthimin në komisionet e Kuvendit: A e pimë të gjithë një kafe dhe e mbyllim këtë punë?
01/10 21:49
Si lojtar ai shkëlqeu në radhët e të rinjve, duke fituar një titull në moshën njëzet vjeç, një medalje bronzi olimpike në moshën 22 vjeç dhe një kupë bote në moshën 24 vjeç.
Marco Amelia, ish-portieri i Milanit rrëfen përvojën e tij në Premier League nën drejtimin e Mourinhos. “Chelsea ishte një shkollë për të ardhmen time si trajner.”
Pse vendosët të bëheshit trajner?
Sepse kurioz dhe shumë i bezdisshëm. Gjithmonë më ka pëlqyer të dëgjoj idetë e trajnerëve. Vitet e fundit, meqenëse kam luajtur më pak, kam filluar të vëzhgoj më shumë. Kam telefonuar trajnerë. Shumë njerëz më kanë këshilluar të regjistrohem në kursin Coverciano, dhe kështu bëra.
Si filloi pasioni juaj për futbollin?
Vij nga një familje e madhe me 18 kushërinj, të gjithë tifozë. Unë jam ndër të fundit, dhe vëllai im, tre vjet më i madh se unë, shkoi në shkollën e futbollit. Pata fatin të jetoja në fshat ku kisha një top në këmbët e mia nga mëngjesi deri në darkë.
Ishe sulmues në ekipin e të rinjve të Lupa Frascati: si përfundove në portë?
“Vëllai im ishte portier. Njëherë luajta në portë dhe prita një penallti: ishte një shenjë. Gjithmonë kam pasur një prirje për portierin. Kur isha fëmijë, shkoja në tribuna për të parë Romën teksa luante, dhe lojtari më i afërt me mua ishte portieri: u kërkoja Cervones dhe Peruzzit fanellën dhe dorezat e mia.
E ndatë Kupën e Botës 2006 me Peruzzin: të dy zero minuta të luajtura, por ishit vendimtarë për Lippin. Pse?
Nuk luajta, por u stërvita më shumë se të tjerët. Ishte shumë punë e vështirë… Isha i ri, por u përpoqa të jem mbështetës. Angelo (Peruzzi) ishte edhe më i dobishëm dhe në fushë ai mbetet një model për mua. Ai nuk kishte shumë i mirë me këmbë, gjë që nuk ishte aq e rëndësishme në atë kohë, por nuk mbaj mend asnjë gabim që bëri. Ai kurrë nuk mori rreziqe. Lippi ndërtoi një grup prej 23 lojtarësh për të shkuar në Kupën e Botës dhe kjo bëri diferencën. U argëtuam shumë.
Golin e vetëm që keni shënuar, e keni bërë me fanellën e Livornos në Kupën UEFA. A ka ndryshim në emocion midis një pritjeje dhe një shënimi?
Ka shumë ndryshim. Kur mendoj për atë gol, ai ende më emocionon, edhe pse e kam të vështirë të kujtoj gjithçka. Nuk e shijova në atë kohë, por ishte fantastik, veçanërisht për mënyrën se si e forcoi marrëdhënien me tifozët. Gjëja qesharake është se pata frikë se nuk do të isha në gjendje të flisja kurrë për të.
Pse?
Sepse gjatë fluturimit për në shtëpi patëm një incident me aeroplanin. Ishte një aeroplan me 30 vende dhe në një moment të caktuar dritat u fikën dhe njëri nga motorët ngeci…. Po i thoja vetes: ‘Jamportieri i parë italian që shënoi në Evropë dhe nuk mund t’ia them askujt sepse do vdes… Nuk është e mundur…’ Kur u ulëm, nxora disa lot gëzimi.
Cila është keqardhja juaj më e madhe?
Që nuk u ktheva më te Roma. Nuk do ta fal kurrë veten për këtë.
Cilat ishin pikat tuaja të forta?
Qetësia, aftësia për të lexuar situatat dhe forca e karakterit. E dija se çfarë mund të ndodhte paraprakisht dhe isha gati.
Si e përjetuat dualizmin me Abbiatin te Milani?
Ishte një garë e ndershme që na çoi të dyve drejt arritjes së gjërave të mëdha. Ai Milan ishte shumë i fortë, por është për të ardhur keq që nuk e fituam përsëri titullin.
Çfarë ndodhi?
E gjitha ndodhi për shkak të një grindjeje midis Allegrit dhe Ibrahimovicit në Ligën e Kampionëve. Në raundin e 16-tave në Champions, ne kishim fituar 4-0 në ndeshjen e parë, dhe në ndeshjen e kthimit, Allegri mori dy portierë në stol (në atë kohë, ende kishe vetëm shtatë lojtarë në pankinë), gjë që për Zlatanin do të thoshte se ai kishte një mentalitet humbës. Ne në fakt humbëm 3-0, por e kaluam turin me një mrekulli nga Abbiati në minutat e fundit. Max u kthye nga intervistat duke qeshur, por Zlatan nuk e priti mirë dhe ia vuri në dukje me një ton të ashpër. Për mua, diçka u prish atë ditë: ne ishim 10 pikë përpara Juventusit dhe e hodhëm poshtë kampionatin. Atë sezon ndodhi edhe episodi i golit të famshëm të Muntarit, padrejtësia më e madhe që kam pësuar në karrierën time.
Pas Milanit, u riktheve të luaje te Chelsea falë Mourinhos: si të bindi ai?
Ai dinte gjithçka për mua. Më telefonoi dhe më tha: ‘Kam nevojë që thjesht duhet të tregosh se je mirë’. Isha i neveritur nga futbolli, u ktheva në shtëpinë time, te Rocca Priora, por nuk mund t’i thuash jo Mout: ai është empatik dhe një udhëheqës i shkëlqyer. Edhe nëse idhulli im mbetet Mazzone.
Top Channel
