Legjenda Rummenigge: Më vodhën golin e jetës me Interin, kapiteni i Milanit më sakatoi

“Kur ishim fëmijë, ndërtonim fusha në Lippstadt; kositnim bar, montonim porta prej druri dhe kur shkollat ​​mbylleshin për gjashtë javë për pushime, çdo ditë ishte vetëm futboll.” Karl-Heinz Rummenigge mbushi 70 vjeç të enjten dhe ka qenë me futbollin për shtatë dekada: nga një djalë që ishte një “artizan futbolli” në një yll të madh si lojtar, pastaj një drejtues me famë ndërkombëtare: “Futbolli ende më argëton”, thotë gjermani.

Çfarë të pëlqen në futbolline  sotëm?

Vetë futbolli, sepse shoh gjëra të reja, të cilat ndonjëherë funksionojnë dhe ndonjëherë jo, por futbolli ka qenë gjithmonë jeta ime që kur isha fëmijë, më pëlqen ta shikoj. Kur luaja i ri, ishte gjëja më e bukur, madje edhe në një stadium si “San Siro”, ku çdo gol sillte shpërthime gëzimi, për tifozët, për veten time dhe për shokët e mi të ekipit.

 Duke folur për golat, cili është më i miri? 

Ai që ma anuluan, në mënyrë akrobatike, te Inter-Rangers, në vitin 1984. Pashë një foto ku këmba ime ishte gjysmë metri larg mbrojtësit. Pastaj shënova një gol tjetër, një të lehtë, me kokë, por tjetri kishte qenë një kryevepër, i vjedhur për ironi të fatit nga një gjyqtar gjerman.

 Cilët ishin kundërshtarët më të fortë?

Midis më të fortëve do të vendosja Beppe-n, dua të them Bergomin, si në finalen e Kupës së Botës 1982. Claudio Gentile nuk ishte edhe aq mik në fushë. Dhe pastaj, çuditërisht, një gjerman, Karl-Heinz Förster, shumë i shpejtë, i përqendruar; por në sezonin tim të fundit te Bayern shënova dy gola, ai ishte i tërbuar. Pastaj mbaj mend një ndeshje mjaft të vështirë me Franco Baresin.

 Çfarë saktësisht? 

Derbi i Milanos luhej asokohe pa palestrina mbrojtëse. Kapiteni i Milanit hyri në fushë dhe unë e çava keq kërcirin. Në dhomën e zhveshjes, Dr. Benazzi donte të më bënte një injeksion qetësues dhimbjesh, por kështu nuk mund të luaja të mërkurën pasardhëse në ndeshjen e Kupës në Këln. Më bënë qepje pa injeksion, me një peshqir në gojë për dhimbjen. Të mërkurën, luajta me mbrojtëse të posaçme në kërci dhe shënova dy gola dhe fituam 3-1. Qepjet më kishin bërë mirë.

 Kur e kuptuat se Italia ishte fati juaj?

Arrita në vitin 1984, por e kisha pasur tashmë në mendje Italinë nëse do të largohesha nga Bayerni. Barcelona donte që unë të luaja përkrah Maradonës, por unë kisha bërë pushime në Itali dhe më pëlqeu shumë. Gjithashtu kisha kontakt të ngushtë me z. Boniperti; ai ndalonte herë pas here në Mynih për kafe me mua dhe gruan time. Një zotëri shumë elegant. Ai donte të më sillte te Juve dhe i thashë se nëse vendosja të largohesha, do ta njoftoja.

 Dhe si e tradhtuat atë për Interin?

Jo, nuk e tradhtova. Gjithmonë kam qenë serioz. Sandro Mazzola erdhi në Mynih për të më ofruar një kontratë me Interin, kështu që e informova Bonipertin. Ai kishte nevojë për kohë sepse duhej të fliste me Agnellin, por ai tha: ‘Nëse dëshiron, do të gjejmë një zgjidhje’. Ndërkohë, unë tashmë kisha kontakt me Ernesto Pellegrinin. Mora vendimin sepse më pëlqente Milani si qytet dhe Interi si klub. U ndjeva menjëherë si në shtëpi, veçanërisht për shkak të mënyrës se si njerëzit më pritën në stadium.

Pastaj ishin trëndafilat e famshëm Mazzola për gruan e tij, sipas legjendës. A është e vërtetë kjo?

“Sandro ishte i zgjuar, erdhi në shtëpinë time, shkoi në zyrën time për të telefonuar Pellegrinin, pastaj u kthye në dhomën e ndenjes dhe tha: ‘Presidenti është dakord, mund ta bëjmë.'”

 Dhe si e bindi Trapattonin, në një kohë kur trajnerët italianë nuk shkonin jashtë vendit, që të vinte te Bayern në vitin 1994?

Unë, Franz Beckenbauer dhe Uli Hoeness shkuam në shtëpinë e tij në Cusano. Folëm, pastaj më kërkoi të shkoja në kuzhinë vetëm me ne të dy. Më shpjegoi se nuk e kuptonte sjelljen time, sepse ai ishte trajneri im te Interi kur dëmtova tendinën dhe zgjatja e kontratës sime dështoi prej tij, pasi vendosi të më largonte…. Ai ndihej përgjegjës dhe më pyeti nëse nuk isha i zemëruar me të. Unë i thashë jo, sepse ishte një vendim profesional. Ai tha se një italian nuk do të ishte sjellë kështu. Ne shtrënguam duart dhe ai erdhi te Bayern.

 Ishte një ide moderne për kohën, apo jo? 

Po, ai kishte vështirësi me gjuhën në klubin tonë. Ai vinte tek unë dhe më thoshte se nuk mund ta përballonte gjermanishten, dhe si zëvendëspresident, dola në fushë për ta ndihmuar si përkthyes. Mund ta kuptoja që kishte vështirësi. I shkoi mirë, veçanërisht në periudhën e tij të dytë te Bayern. Dhe ai u bë një nga të preferuarit e tifozëve për shkak të asaj konference të famshme për shtyp.

Sigurisht, ajo me “Strunz”, “Kunz” dhe lojtarëve si “Flasche leer” (shishet bosh)…. Mbetet e paharruar… Ju a ishit atje?

Po, oficeri i shtypit erdhi dhe na tha të ndiznim televizorin sepse Trap kishte dhënë një konferencë shtypi të jashtëzakonshme. Edhe Beckenbauer  ishte atje; ishte hera e parë që konferenca për shtyp e një trajneri transmetohej në lajme. Qeshëm pak, por thamë edhe: më në fund dikush që u flet qartë lojtarëve. 

 Cilët futbollistë ju pëlqejnë më shumë?

Sulmuesit janë kripa në supë, siç themi ne. Sidomos anësorët, si Ribery, Robben dhe tani Olise. Dhe qendërsulmuesit. Madje edhe Luca Toni. Ai nuk ishte shumë i bindur për të ardhur te Bayern.

 Si e bindi veten? 

Shkuam në Brescia, në shtëpinë e agjentit të tij, dhe në fund të gjithë qeshëm shumë, madje edhe Beckenbauer, i cili nuk kuptonte fare italisht, por qeshte sepse qeshnim ne. U larguam të lumtur. Toni ishte një lojtar i shkëlqyer, si për golat e tij ashtu edhe për qëndrimin e tij në dhomën e zhveshjes.”

A mendon se dikur çdo zgjedhje në karrierë e ke bërë mirë?

Absolutisht po. Italia e futbollit në ato vite nuk ishte si kjo që është sot. Me gjithë respektin për këtë brez.

 

 

Top Channel