Kohë rekord në ajër, sfidat e pilotëve të bombarduesve B-2! Nga konsumimi i amfetaminës, hidratimi i madh deri te tualeti në ‘qese macesh’

Shtatë bombardues të fshehtë me nga dy anëtarë të ekuipazhit secili fluturuan pa ndalur gjysmën e botës dhe u kthyen në një nga sulmet ajrore më të gjata në historinë ushtarake moderne.

Melvin G. Deaile është një nga të paktët njerëz që e kupton se si është të jesh në kabinën e pilotit gjatë një operacioni maratonë si ai i kryer gjatë fundjavës. Koloneli në pension i Forcave Ajrore ishte pjesë e ekuipazhit të B-2, misioni 44-orësh mbi Afganistanin, bombardimi i të cilit në vitin 2001 mban ende rekordin për më të gjatën.

Deaile e përshkroi operacionin e së shtunës si “të jashtëzakonshëm”. Në sulm, u përdorën më shumë se 125 avionë. Përveç shtatë bombarduesve që fluturuan në lindje nga Baza Ajrore Whiteman e Misurit për të goditur Iranin, misioni përfshinte edhe bombardues të tjerë B-2 që fluturonin në perëndim si pjesë e një sulmi artificial, si dhe avionë luftarakë, aeroplanë zbulues dhe cisterna furnizimi me karburant të pozicionuar përgjatë rrugëve të bombarduesve.

Koloneli në pension, tani drejtor i Shkollës së Studimeve të Avancuara të Parandalimit Bërthamor në Kolegjin e Komandës Ajrore dhe Shtabit të Forcave Ajrore, ofroi të përshkruante aspekte të misionit të tij të vitit 2001, por e bëri të qartë se ai po flet vetëm nga përvoja e tij personale, nuk ka asnjë njohuri personale për bastisjen e së shtunës dhe nuk po flet në emër të Departamentit të Mbrojtjes.

Bastisja rekord e Deaile u zhvillua në ditët e para të Operacionit Liria e Qëndrueshme, të nisur nga Presidenti i atëhershëm George W. Bush më pak se një muaj pas sulmeve të 11 shtatorit për të synuar al-Kaedën dhe talebanët. Bombardues me rreze të gjatë veprimi dhe lartësi të madhe si B-2 ishin të nevojshëm për breshërinë fillestare mbi Afganistanin.

Gjatë kohës së tij në Whiteman, pilotët e kualifikuar për mision u trajnuan në një simulator afatgjatë për t’i ndihmuar ata të planifikonin ciklet e tyre të gjumit, por këta simulatorë zakonisht zgjasnin vetëm 24 orë. Fluturimi më i gjatë që Deaile kishte bërë përpara fluturimit të tij rekord ishte 25 orë.

Ekipet e bombarduesve u identifikuan për misionin paraprakisht, por ata nuk kishin idenë se kur apo edhe nëse operacioni do të zhvillohej. Mjekët e fluturimit u dhanë ekuipazheve pilula gjumi për t’i ndihmuar të pushonin në ditët para bombardimeve, tha Deaile.

Ditën e misionit të tij, Deaile, i cili ishte komandanti i misionit, u zgjua tre deri në katër orë para kohës së ngritjes për të marrë pjesë në takime informuese me pilotin e tij dhe ekuipazhin e avionit tjetër B-2 në formacionin e tyre. Ata u nisën drejt perëndimit me bombarduesin e fshehtë të quajtur “Spirit of America”.

Politika gjatë kohës së Deaile kërkonte që të dy anëtarët e ekuipazhit të ishin në vendet e tyre në momentet kritike të fluturimit, duke përfshirë ngritjen, furnizimin me karburant, bombardimin dhe uljen. Në orët midis tyre, të dy anëtarët e ekuipazhit flinin me radhë në një krevat të vogël pas vendeve në kabinën e pilotit.

Misioni i Deaile ishte të shkonte në perëndim përmes Paqësorit, me avantazhin e rreth 24 orëve të dritës së diellit që vepronin kundër ritmit natyror cirkadian të trupit për të parandaluar pilotët të përgjumeshin. Të dy anëtarët e ekuipazhit gjithashtu kishin mbështetje kimike për të qëndruar zgjuar ndërsa misioni zvarritej.

“Doktori i fluturimit kishte të autorizuara për përdorim ato që ne i quajmë ‘pilula për të shkuar përpara’, amfetamina”, tha Deaile. Ai theksoi se politikat mund të kenë ndryshuar në më shumë se dy dekadat midis fluturimit të tij dhe misionit të fundit, dhe se përvoja e tij mund të mos pasqyrojë ato të ekuipazheve të bombarduesve të së shtunës.

B-2, i prodhuar nga Northrop Grumman, është një nga bombarduesit më të shtrenjtë dhe më të sofistikuar në përdorim. Por situata me tualetin ishte primitive. Në aeroplan kishte një tualet, që pilotët e përdornin vetëm për ‘emergjenca’.

Por lartësitë e mëdha dhe kabinat e pilotëve nën presion mund t’i dehidratojnë pilotët, dhe pirja e ujit ishte thelbësore. Deaile vlerësoi se ai dhe piloti tjetër pinin rreth një shishe ujë në orë. Ata urinonin në “paketa me ujë të valëzuar”, qese të ngjashme me Ziploc të mbushura me mbeturina për mace.

Të dy pilotët konsumuan edhe drekën që u kishin përgatitur më herët.

Ata fluturuan me aeroplanin e tyre përmes Paqësorit dhe në jug të Indisë përpara se të ktheheshin në veri duke u drejtuar drejt Afganistanit. Aeroplani u furnizua disa herë me karburant në ajër. Sapo filloi të perëndonte dielli, Deaile mori një nga amfetaminat që i kishte dhënë mjeku i fluturimit për të qëndruar në gatishmëri.

Ekuipazhi e lëshoi ​​ngarkesën e tij mbi Afganistan, duke kaluar rreth katër orë gjithsej mbi vend përpara se të nisej. Misioni i Deaile fillimisht nuk ishte planifikuar të zgjaste 44 orë, por sapo ata lanë hapësirën ajrore afgane, atyre iu urdhërua të fluturonin përsëri për një tjetër provë bombash. Deaile mori një tjetër provë që iu dha nga mjeku i fluturimit. Pas provës së dytë, ekuipazhi zbarkoi në Diego Garcia, një bazë ushtarake në një ishull rreth 1.100 milje në jugperëndim të Indisë.

Gjatë një takimi informues mbi misionin, pilotëve iu tregua një video e objektivave që goditën. Pastaj konsumuan një vakt, iu desh rreth një orë për t’u çlodhur dhe më në fund ranë në gjumë.

Top Channel