Telefonata 40 minuta me Trump, mbijetesa në Parlament dhe gjyqi për korrupsion, orët e fundit të Netanyahut para sulmit ndaj Iranit

JERUZALEM – Me zë të ngjirur u thotë gjyqtarëve se nuk mund të qëndrojë në sallën e gjyqit: “Jam i sëmurë”. Disa orë më vonë përqafon në parlament Javier Milein, presidentin argjentinas, dhe i thotë mes një buzëqeshjeje dhe një kollitjeje: “Po infektohemi”.

Benjamin Netanyahu ka dashur të transmetojë gjatë 48 orëve të fundit një ndjesi normaliteti – atë të një kryeministri që është në gjyq për korrupsion dhe që lufton për të mbijetuar në pushtet: dita e mërkurë u kalua në Knesset për të shpëtuar qeverinë nga braktisja e paralajmëruar nga partitë ultraortodokse, të cilat kërkojnë që studentët e shkollave rabinike të vazhdojnë të shmangin shërbimin ushtarak të detyrueshëm.

Një politikan i mirë është edhe një aktor i mirë. E kishte mësuar nga amerikanët – me master në MIT në Boston, ambasador në Kombet e Bashkuara – dhe e kishte sjellë para 30 vitesh në politikën izraelite, për të shumë provinciale, ku kryeministrat flisnin anglishten me theksin e sabra, fjala hebraike që do të thotë fiq deti dhe simbolizon pionierët që rriteshin të ashpër si kaktuset në shkretëtirë. Anglishtja e tij është natyrale dhe e rrjedhshme, pasi ka jetuar në SHBA që i vogël.

Kështu, ndërsa shfaqet sikur gjithçka është “si zakonisht”, mes sallave të gjyqit dhe videove të regjistruara me syze dielli e kostum blu, Bibi e di tashmë që vendimi është marrë: urdhri për Shefin e Shtabit të Përgjithshëm është dhënë të hënën, sulmi që ka në mendje që prej vitit 2009, kur është rikthyer në pushtet dhe nuk është larguar më, është gati të nisë, bombarduesit janë gati për t’u ngritur në ajër, i takon gjeneralëve të zgjedhin momentin më të përshtatshëm – bëhet fjalë për orë, jo javë. Po atë ditë flet 40 minuta në telefon me Donald Trump-in, presidentin amerikan që e konsideron mik; është e mundur që t’i ketë njoftuar vendimin e guximshëm: Izraeli ka vendosur të godasë programin atomik edhe i vetëm, pa mbështetjen e Shteteve të Bashkuara, të paktën në fazën sulmuese.

Lexues i pasionuar i Winston Churchill – gjashtë vëllimet e “Historia e Luftës së Dytë Botërore” që i mban në zyrën e tij në Jeruzalem ku hyri për herë të parë në vitin 1996 – Netanyahu e ka konsideruar gjithmonë veten si i vetmi lider që mund të mbrojë shtetin hebraik. Është paraqitur – një fushatë pas tjetrës – si Zoti Siguri, një imazh që u shkatërrua më 7 tetor 2023, kur mijëra terroristë palestinezë pushtuan jugun e vendit në agim, sulmuan fshatrat përreth Rripit të Gazës, masakruan të rinjtë që vallëzonin në dritën e parë të mëngjesit, vranë ushtarë në gjumë dhe therën civilë, përfshirë gra e fëmijë.

Ofensiva ndaj Teheranit ka për qëllim edhe të fshijë nga biografia e tij atë tragjedi për të cilën kurrë nuk mori përgjegjësi.

Tregon vendosmërinë e tij ndaj rrezikut që ajatollahët të zotërojnë bombën atomike – një rikthim në ato vite të errëta që babai i tij Benzioni i kishte studiuar gjithë jetën (vdiq në moshën 102-vjeçare) si studiues i Inkuizicionit Spanjoll dhe përndjekjeve ndaj hebrenjve. Kur kujdesej për kopshtin e shtëpisë në Jeruzalem, Benzioni e detyronte të birin ta ndihmonte: të ujiste, të plehëronte, të çrrënjoste barërat e këqija. Dhe sërish: ujitje, plehërim, çrrënjosje. Një punë që fëmijës i dukej e kotë – barërat e këqija rriteshin sërish – derisa i shpjegoi rëndësinë e këmbënguljes ndaj bimëve të këqija: “Përndryshe do ta mbulojnë gjithçka”.

Tani Netanyahu është i bindur – e ka theksuar disa herë – se ka mundësinë të ndryshojë Lindjen e Mesme, ta plugojë rajonin me tanke e bomba, dhe të shohë një realitet të ri të lindë për Izraelin. Por mbetet vizioni pesimist i një lufte të përhershme (ajo në Gaza po zgjat prej 19 muajsh, me mbi 55 mijë palestinezë të vrarë), i një kombi nën rrethim që jeton sipas sloganit: “Mbijeton vetëm ai që është i fortë”, siç shkruante kopertina e dytë e revistës Time kushtuar kryeministrit.

Top Channel