U desh një virus, t’kujtoheshim se jemi njerëz!

Ironike, ë? Planeti i çmendurive teknologjike, sot vuan për një shtrëngim duarsh apo shëtitje në qytet. Ke celularin më të fundit, divan shumëfunksional, shtrydhëse të pastës së dhëmbëve, ama jo lirinë për të dalë në rrugë. Je i kamur dhe prapë s’ke mjaftueshëm para të blesh një përqafim. Të ka mbaruar shampoja me shegë e trupit, por s’e ke fort mendjen aty. Do të dalësh gjallë nga kjo histori. Gjallë ti, gjallë fëmijët e tu që t’u bë kohë pa i parë kaq gjatë. Po punoje për të ngritur një kat të dytë, blerë një makinë më të mirë, një tjetër shtëpi. Pse një, kur mund të kishe 2,3… më shumë, shumë më shumë. Ti që deri dje ishe dhënë pas sipërfaqësores, dukjes, sot ke rënë në grackën e përmbajtjes. Na plaska ende për ndjenja! S’qenkemi robotë, akoma…

Ne që pak më parë bisedonim për transplante, negociata apo seks virtual, sot po flasim për larje duarsh, lëng të freskët portokalli dhe përkujdesje. Ja ku u rikthyem te jetikja, primitivja. Rigjetëm veten!

Interesante si në fare pak kohë, jeta e të gjithëve huazoi një emërues të përbashkët: izolimin. Brenda deputeti, brenda këpucari i lagjes, avokati, estetistja dhe komshiu fodull. Papritur u zeruan gradat, kursimet, titujt apo followers-at; të gjithë njësoj, të gjithë përballë Covid-19. S’mund t’i dredhosh, shpëtosh me ryfshet, ligësi, famë apo pushtet. Jo këtë herë!

A kam frikë? Jo pak. Mall? Shumë. Pa mendojeni, po ndjejmë sërish. Një skenar horror, me arkivole, krematoriume dhe lot, por dhe një etje e madhe për të jetuar, sapo të dalim nga ku jemi.

Ku jemi sot? Në pikën që s’e menduam kurrë se do të mbërrinim. Të verbuar nga forca e gënjeshtërt e njeriut modern, kujt i shkoi në mendje se mund të kërcënoheshim nga një virus. Ndoshta ndonjë shtet periferik, nga ato të botës së tretë që s’para na interesojnë. Por kaos në Europë? Kurrën e kurrës. Ushtri, postblloqe, izolim, mijëra viktima? E pra, ja që po!

Diku lexova se kjo është koha perfekte për të lënë cigaren. Mendoj se është koha ideale për të lënë celularin gjithashtu. Do të jetë bashkudhëtari ynë i këtyre ditëve, ndaj gjasat janë të mëdha të jemi ngropur e velur me të, kur të dalim që këtu.

Në ditë si këto, pasigurie e ankthi, shumë betohen dhe premtojnë se do t’i bëjnë gjërat ndryshe. Do vrapojnë më shpesh, kërcejnë më shumë, zhyten, hidhen apo puthen, kur gjithë ky tmerr dhe histerizëm të marrë fund. Mes dhimbjesh, njerëzit po bëjnë plane për të jetuar.

Nuk di ç’do ndodhë me ne, kam lexuar pafund teori konspirative, nga më fantastiket te më alarmantet. Çfarëdo qoftë, ndjej se gjërat s’do jenë më njësoj, ditën kur do të dalim jashtë. Më tremb aq sa mezi pres. Korona na shkundi të gjithëve, duhet ta ketë bërë. Nëse jo, sa keq….

Top Channel