Dekreti i Putinit detyron të huajt në Rusi të nënshkruajnë kontratë me ushtrinë 15/12 09:18
Avokati Arsen Ostrovsky sheh në sy gruan e tij dhe i bërtet: “Ik, ik, vrapo”. Ajo merr vajzën e vogël, ai largohet me vrap me djalin. Në plazh shpërthen paniku.
Ka dy burra që mbajnë armë të gjata, ndoshta kallashnikovë, dhe qëllojnë në çdo drejtim. Njerëzit, qindra persona, vrapojnë pa e ditur mirë nga cila anë të shkojnë, sepse asnjë drejtim nuk është i sigurt.
Dallimi mes jetës dhe vdekjes është të ecësh drejt apo të devijosh pak anash, të gjesh një strehë apo jo në rrugën e arratisjes. Është të hidhet në rërë në momentin e duhur.
Në Bondi Beach, plazhi më i famshëm i Sidneit, Australi, ora është 18:45. Gjithçka nis kështu. Me britmat e atyre që kërkojnë shpëtim ose me ato të atyre që mbeten të plagosur. Me gjakun që përhapet nën trupat e atyre që kanë rënë përgjithmonë.
Kur në Itali ishte mesnatë (pra 11 orë më pak se në atë cep të Australisë) u numëruan 16 të vdekur (mes tyre edhe një nga atentatorët) dhe 42 të plagosur, shumë prej të cilëve në gjendje të rëndë.
Mes emrave të viktimave është edhe ai i një vajze 10-vjeçare, i një shtetasi francez dhe i dy shtetasve izraelitë. Është një nga masakrat antisemite më të rënda që janë parë ndonjëherë jashtë territorit izraelit.
Jemi sërish në skenën e sulmit. Dy atentatorët qëllojnë nga një urë e vogël që shikon nga Archer Park, një shesh pikërisht pranë Bondi Beach-it të famshëm. Pikërisht aty burrat dhe gratë e komunitetit hebraik kishin organizuar festën “Hanukkah by the sea”, një nga përvjetorët më të festuar dhe më të ndjerë të kalendarit të tyre.
Ata qëllojnë pa thënë asnjë fjalë. Asnjë britmë, asnjë slogan. Njëri prej tyre është një djalë i ri, tjetri duket dukshëm më i madh. Vetëm në fund të mbrëmjes, pas qarkullimit të emrave që askush nuk i konfirmon, policia zbulon një lajm të papritur për identitetin e tyre: janë baba e bir, 50 dhe 24 vjeç.
Ndërsa ata të dy, të mbrojtur nga parmakët e një ure të vogël, hapin zjarr pa kriter drejt njerëzve që ikin, ajri mbushet me tingullin e sirenave të policisë, e cila mbërrin me forca të shumta dhe e drejton turmën drejt drejtimeve më pak të rrezikshme.
Agjentët ende nuk kishin arritur te ura kur njëri nga dy terroristët zbret dhe u afrohet të larguarve për të qëlluar më nga afër. Pikërisht në këtë moment shfaqet në skenë njeriu që e gjithë bota do ta quajë “hero”: një 43-vjeçar që e përballon me duar bosh, i merr pushkën dhe e detyron të ikë.
Policët avancojnë, dronët e tyre gumëzhijnë mbi kokat e terroristëve. Pak minuta më vonë të shtënat pushojnë: babai është në tokë pa shenja jete, djali është i plagosur dhe në gjendje kritike.
Në orët pasuese qarkullojnë dy emra, por autoritetet australiane nuk i konfirmojnë. Mediat izraelite këmbëngulin dhe e japin si të sigurt sidomos identitetin e djalit: Naveed Akram, 24 vjeç. Asnjë siguri, përkundrazi, për emrin e babait (që në disa media përmendet si Sajid), as për “origjinën pakistaneze” dhe për “shtetësinë australiane” për të cilat shkruajnë disa faqe informative dhe kanale Telegram zakonisht mirë të informuara.
Një detaj i sigurt ekziston, dhe e zbulon shefi i Australian Security Intelligence Organisation, Mike Burgess: ai konfirmon se një nga atentatorët ishte i njohur për forcat e sigurisë, “por jo me perspektivën e një kërcënimi të menjëhershëm, prandaj duhet të kuptojmë çfarë ka ndodhur”.
Sidoqoftë. Në mbrëmjen australiane ndodhin disa gjëra. Shumë kontrolle; flitet për arrestime të paqarta të personave të lidhur me atentatorët (mes tyre edhe dy gra, me sa duket), por edhe një herë: nuk ka konfirmim. Komisari i policisë së Uellsit të Ri Jugor, Mal Lanyon, i bën të ditur Abc Australia se gjatë një kontrolli janë gjetur dy mjete shpërthyese “të paaktivizuara” në shtëpinë e terroristëve.
Këto dy mjete shpërthyese, me sa duket, ishin vetëm një pjesë e arsenalit në dispozicion të babait, i cili — ka shpjeguar gjithmonë Lanyon — ishte rregullisht posedues i gjashtë armëve të zjarrit, të gjitha me leje, dhe “të gjitha të sekuestruara” nga hetuesit.
Ndërsa nata bie mbi Bondi Beach, hetuesit australianë arrijnë në një përfundim të parë: nuk ka asnjë person të tretë për t’u kërkuar, siç ishte hamendësuar fillimisht. Në spitalet e qytetit ka dhjetëra persona që luftojnë për jetën, dhjetëra të tjerë qajnë 15 viktimat që, na informojnë australianët, ishin nga 10 deri në 87 vjeç. Mes tyre edhe rabini i Sidneit, Eli Schlanger. Sot zi kombëtare, flamuj në gjysmështizë në të gjithë vendin. Hanukah-u i Australisë këtë vit do të jetë i fikur.
Top Channel
