Messi për Kupën e Botës 2026: “Shpresoj të jem atje” 04/12 17:46
Një jetë te Roma, një Scudetto te Milani. Alessandro hapet: “Fillova duke i vjedhur Pizarros lojë, dhe kundër Barçës, një gol vlen dy. Dhe nëse duhet të shkoj në betejë, do të marr Nainggolanin.”
Nëse është e vërtetë që jeta është një udhëtim, gjithmonë ka vende ku do të duash të kthehesh. Vendet e Alessandro Florenzit kanë më shumë tokë sesa bar, britma fëmijësh dhe blloqe apartamentesh përreth. Ai i tha lamtumirë futbollit atje disa muaj më parë me një video prekëse, dhe aty filloi aventura e tij. “Prindërit e mi drejtonin një fushë sportive në Acilia, pranë Romës. Kur mbaroja shkollën, shkoja pas kontenierëve që shërbenin si dhoma zhveshjeje. Kishte një hapësirë të vogël dhe aty i kaloja ditët me top. Nëna ime sikur fërshëllente bilbilin që sinjalizon fundin e lojës, kur bërtiste se duhet ta mbyllnim dhe duhej të shkonim në shtëpi. Isha një fëmijë i lumtur, isha i vogël dhe të gjithë më thërrisnin Sandrino.”
Një fëmijë i lumtur dhe i talentuar. Si Lazio ashtu edhe Roma e donin.
“Prindërit më thanë: zgjedh vendin ku të ndihesh më rehat. Dhe sapo u largova nga Trigoria, thashë menjëherë: ‘Dua të luaj këtu’. Nuk e mendova kurrë se do ta kaloja pothuajse të gjithë karrierën time këtu…”
Emri i tij shfaqet në 1039 tituj në Gazzetta, i pari: “Florenzi, Roma ka Pizarron e ri”.
“Luaja në fund të një mesfushe me tre lojtarë dhe në ato ditë “Pek” diktonte rregullat, unë i “vidhja” lëvizjet dhe manovrat. Një tjetër lojtar që adhuroja ishte Fabregas. Pastaj luajta në kaq shumë role, më pëlqenin shumë lojtarët me fantazi, ata më blenë dhe fituan.”
Ai kishte dy pagëzime në futbollin profesionist.
“Debutimi im në Serie A në vend të Tottit, i paharrueshëm. Dhe huazimi te Crotone, i cili më ndryshoi jetën. Për herë të parë, jetoja vetëm, dhe në një qytet të ri gjithashtu. Më duhej të bëja pazarin vetë, të gatuaja… gjëra që të bëjnë burrë.”
Florenzi, futboll dhe videolojëra. Ajo kohë në Suedi me ekipin U21…
Kalmar, 2013, ndeshje eliminatore për Kampionatin Evropian. Ne ishim një grup supersticioz; çdo ndeshje jashtë fushe përfshinte një ndeshje PlayStation. Në hotel, shikonim njëri-tjetrin në sy pasi dilnim nga dhomat tona. Kishte një problem, televizorët ishin të vjetër, nuk kishin lidhje kabllore. Por nuk mund ta hiqnim dorë nga ai ritual, kështu që morëm një grumbull parash, dërguam oficerin e shtypit të blinte një televizor dhe ai u kthye me një të madh. Supersticioni funksionoi; të nesërmen fituam; Insigne, Immobile dhe unë shënuam. Në një farë mënyre, e sollëm atë televizor gjigant me vete dhe sapo mbërritëm në aeroport, na thanë se do të vonoheshim për shkak të një stuhie. E lidhëm aty, midis vendeve të pritjes, nxorëm kompjuterin dhe filluam të luanim. Lojërat ishin të dobishme.
Për çfarë?
“Ishte një mënyrë e shkëlqyer për të kaluar kohë së bashku. Takoheshim në një dhomë, madje edhe 12 ose 13 veta, bënim shaka, flisnim për gjëra të ndryshme dhe bëheshim miq. Nëse kam mësuar diçka në karrierën time, është se ky është sekreti i fitores. Një individ mund të bëjë një lojë për tre pikë, por skuadra fiton kampionatin.”
Florenzi, njeriu i golave të bukur. Ai shënoi një goditje me kokë kundër Genoas, dhe Totti tha: “Nëse shënoj një të tillë, do ta lë futbollin.”
“Francesco mund t’i thotë të gjitha. Ai ka shënuar gola të paharrueshëm. Nga kjo pikëpamje, nuk mund të mendoj as ta krahasoj veten me të.”
Në vitin 2015 ai shënoi një gol nga mesi i fushës kundër Barcelonës, dhe më pas Çmimi Puskas i shkoi të panjohurit Wendell Lira…
“Isha i zhgënjyer; mendoj se rregullat janë të gabuara. Po flasim për objektivitet në lidhje me garën, por unë shënova në Ligën e Kampionëve dhe ai shënoi në Brazil, në kampionatin Goiano… Më ka mbetur gëzimi që kam shënuar një gol që vlen të paktën dy.”
Zemra e gjyshes së Florenzit.
“Gjyshja Aurora nuk kishte qenë kurrë më parë në stadium. Një ditë para ndeshjes kundër Cagliarit (21 shtator 2014) i thashë: ‘Nëse shënoj, do të vij dhe do të të përqafoj, nuk më intereson.’ Ajo që ende më kujtohet është shikimi i De Rossit kur u ktheva në fushë dhe gjyqtari më ndëshkoi me karton të verdhë. Ai erdhi dhe tha: ‘Ke bërë diçka vërtet të pabesueshme. Por nëse bën gabime tani dhe merr një tjetër karton të verdhë, do të të vras para të gjithëve.’ Më ngriu gjaku. Kur Daniele foli, ai dukej si sherif… Pas ndeshjes, shpërthyem në të qeshura.’
Gjatë gjithë karrierës së tij, Roma gjithmonë i është afruar fitores së titullit, por nuk e ka arritur kurrë. Pse?
“Nuk e konsideroj një faj tonin. Me Garcian dhe Spallettin, ishim shumë afër; ishim shumë mirë. Por po garonim kundër një Juventusi që merrte 100 pikë në sezon…”
Ai u largua nga Roma jo në mënyrën më të mirë të mundshme.
“Ka pasur shumë keqkuptime, por unë kurrë nuk kam reaguar ndaj të gjitha gjërave që janë thënë për mua. Gjithmonë kam dashur ta lë fushën të flasë, duke treguar respekt për fanellën: Kam djersitur për të deri në pikën e fundit dhe askush nuk do të jetë në gjendje të thotë asgjë për këtë. Dua të them se nuk jam grindur kurrë me askënd dhe kur takoj tifozët, ata më kujtojnë me dashuri.”
Pesë lojtarët më të fortë me të cilët luajtët?
“Totti, Ibrahimovic, Neymar, Mbappé dhe Di Maria. Do të jem në stol duke duartrokitur.”
Më i çmenduri?
“Në një kuptim të mirë, Nainggolan vlen pesë. Ai jeton një jetë të jashtëzakonshme, gjithmonë në formën e tij më të mirë. Jashtë fushës, mund të bësh çfarë të duash; ajo që ka rëndësi është ajo që bën në të. Dhe ai tregon po atë vendosmëri, atë egërsi, atë dëshirë për të ndihmuar shokët e tij të ekipit… Nëse më duhet të hyj në betejë, do ta marr Radjan me vete.”
Ai që vishej më keq?
“U bëra më mirë më vonë. Në fakt, Manolasi ishte më keq se unë: e mbaj mend me një çantë të zezë në krah…”
Florenzi, numerolog: si lindi ky pasion?
“Duke ndjekur një podcast dhe duke lexuar disa libra. Nëse i mbledh numrat në datën tënde të lindjes, del një numër nga 1 deri në 9. Unë mora 7, dhe i vetmi vit që fitova Scudetton, te Milani, isha 25 vjeç. 2 + 5 bëjnë 7. E sheh? Ti lidh kaq shumë gjëra…”
Top Channel
