Tragjike në Itali/ Gjendet i vrarë 23-vjeçari shqiptar në parkingun e Universitetit të Peruxhias, zbulohen detaje nga ngjarja tronditëse 18/10 19:40
Historia e tij është ajo e një njeriu që u përball me jetën pa maska, që luftoi për ëndrrën dhe pastaj për dashurinë.
Moreno Torricelli, ish-mbrojtës i Juventusit dhe kombëtares italiane, rrëfen me emocion rrugëtimin e tij të jashtëzakonshëm: nga punëtori i mobilieve në Serie A, nga fushat e lavdisë në goditjet e jetës private.
Si nisi gjithçka për Torricelli-n?
“Isha 22 vjeç, punoja si zdrukthëtar dhe luaja futboll amator. Në mëngjes isha në fabrikë, pasdite në stërvitje. Në vitin ’92, Juventusi kishte lojtarë të angazhuar me kombëtaren dhe unë u thirra për disa miqësore. Vetë fakti që isha atje, ishte një ëndërr. Trapattoni më pëlqeu, më mori në Japoni dhe më dha debutimin në Serie A. ‘Nëse nuk marrim Vierchowod, vë bast për këtë djalin’, kishte thënë. Ai më ndryshoi jetën.”
Si e pritën shokët e skuadrës në dhomën e zhveshjes?
“Lexuan historinë time edhe në gazeta. Baggio, me shaka, më quajti ‘Geppetto’, dhe ajo nofkë më ka mbetur edhe sot. Trapattoni, duke qenë nga Brianz-a si unë, më quante ‘emri i mirëfilltë’ – pra, zdrukthëtar.”
Ndiheshe i vogël përballë kampionëve të mëdhenj?
“Po, në fillim isha shumë i turpshëm. Nuk ishte bota ime, gjithçka ndryshoi shpejt. Brenda tre muajsh kalova nga një pagë modeste në një prej 80 milionë liretash. Mbaj mend që Vialli, që mbërriti njëkohësisht me mua, nuk e pëlqente të ngiste makinën, kështu që çdo mëngjes e merrja unë në stërvitje. U bëmë miq të ngushtë.”
Çfarë mbresash ke nga Zidane?
“Kur Zizou mbërriti, kishte pak skepticizëm nga mediat. Por në seancën e parë stërvitore, ai magjepsi të gjithë. Driblime, teknikë, elegancë – mbetëm pa fjalë. Pyesnim veten: ‘Nga cili planet ka ardhur ky?’”
Por lojtari yt i preferuar mbetet Del Piero?
“Po, padyshim. Ishim të rinj dhe kalonim shumë kohë bashkë. Ai vinte shpesh në shtëpinë time, gruaja ime i priste flokët. Ishim miq të mirë dhe qeshnim shumë. Për mua, Del Piero është një nivel më lart se të gjithë.”
Pastaj jeta solli një tragjedi të madhe: humbjen e bashkëshortes, Barbara…
“Një formë e rëndë leuçemie ia mori jetën në moshën 40-vjeçare. Pjesa më e vështirë ishte t’ua tregoja fëmijëve tanë, që ishin 15, 11 dhe 10 vjeç. Në fillim vendosa të mos u them gjithë të vërtetën – nuk doja të humbnin shpresën. Qaja vetëm, larg tyre. Duhej të më shihnin të fortë.”
E keni humbur ndonjëherë shpresën?
“Brenda po, por përpara tyre jo. U përpoqa ta mbaja veten deri në fund. Ishin 10 muaj të tmerrshëm. Vetëm në ditët e fundit i tregova Barbarës si qëndronte situata.”
E ndjeni se futbolli të dha shumë, por jeta të mori po aq?
“Nuk mendoj kështu. Tragjedi u ndodhin të gjithëve. Pyetja është si i përballon. Kam fituar gjithçka me Juventusin, dhe jashtë fushës kam pasur një dashuri të madhe me Barbarën, dhe tre fëmijë të mrekullueshëm. Nuk kam keqardhje.”
Pas humbjes, e ndalët karrierën si trajner… Pse?
“Po, pata një ofertë nga Crotone në Serie B. Por si mund të ikja në atë moment? Të largohesha nga shtëpia, të lija fëmijët vetëm pas asaj që kishin kaluar, nuk ishte e mundur. Sot, do të doja të kthehesha në pankinë, ndoshta me të rinjtë.”
Dhe sot, çfarë bën Moreno Torricelli?
“Jam kthyer aty ku e nisa: punoj si zdrukthëtar në Luginën e Aostës, ndihmoj një zejtar lokal. Ndërtoj kullota malore për partneren time të re, Luçian. Ajo hyri në jetën time me butësi dhe ndihmoi shumë në rilindjen time. Ka qenë e mrekullueshme me fëmijët – për ta, nëna e tyre do jetë gjithmonë Barbara.”
Top Channel
