Opinion/ Ambasadorja e Izraelit: Dy vjet nga masakra e 7 tetorit, një plagë e pashëruar ende

Dy vjet nga masakra e 7 tetorit: Një plagë e pashëruar ende

Kanë kaluar dy vjet që nga masakra e 7 tetorit, një ngjarje e skalitur në kujtesën kolektive të popullit hebre dhe në historinë moderne të Izraelit si sulmi më i tmerrshëm ndaj hebrenjve që nga Holokausti. Ajo që ndodhi në atë mëngjes të errët të së shtunës nuk ishte thjesht një akt terrori. Ishte një shpërthim mizorie çnjerëzore, një ditë kur u shkatërruan vetë themelet e moralit dhe njerëzimit.

Në orët e para të 7 tetorit 2023, ndërsa familjet po përgatiteshin të festonin festën hebraike të Simchat Torah, mijëra terroristë të armatosur rëndë të Hamasit u infiltruan në kufirin jugor të Izraelit nga Gaza. Ajo që pasoi ishte një masakër e paimagjinueshme vrasjesh, përdhunimesh, torturash dhe rrëmbimesh. Komunitete të tëra u shkatërruan. Shënjestra e tyre ishin civilët: fëmijë, gra, të moshuar.

Nuk u bë asnjë dallim, nuk u tregua mëshirë. Ishte një masakër.

Brenda pak orësh u vranë brutalisht mbi 1,200 njerëz. Skenat u përshkruan nga të mbijetuarit dhe ushtarët si më të këqija se vetë makthet. Foshnjat u masakruan me gjakftohtësi. Gratë u përdhunuan dhe u gjymtuan. Gjyshërit e moshuar u qëlluan në shtretërit e tyre ose u dogjën për së gjalli në shtëpitë e tyre. Familjet u ekzekutuan së bashku. Qindra të rinj që festonin paqen dhe muzikën në festivalin e muzikës Nova u ndoqën, disa u qëlluan për vdekje ndërsa iknin, të tjerë u rrëmbyen. Këto akte barbarizmi nuk ishin spontane, por sistematike, të regjistruara nga vetë terroristët dhe që më vonë u festuan si trofe.

Ishte një mizori e paparë në kohët moderne. Ishte një sulm jo vetëm ndaj Izraelit, por edhe ndaj parimeve themelore të qytetërimit njerëzor.

Dy vjet më vonë, dhimbja nuk është qetësuar. 48 pengje mbahen ende peng nga Hamasi në Gaza. Nga këta, besohet se afërsisht njëzet mund të jenë ende gjallë, megjithëse thuhet se gjendja e tyre është e tmerrshme. Ata jetojnë në kushte të llahtarshme – të kequshqyer, të torturuar, të izoluar dhe të zhveshur nga çdo dinjitet. Ata u morën nga shtëpitë, nga komunitetet dhe nga jeta e tyre – dhe bota ka heshtur për pjesën më të madhe.

Izraelitët janë ende duke pritur, ende duke mbajtur zi, ende duke shpresuar. Mijëra njerëz mbeten të zhvendosur nga shtëpitë e tyre në Izraelin jugor. Komunitete si Kibbutz Be’eri dhe Kfar Aza, dikur simbole të bashkëjetesës paqësore dhe rezistencës, tani janë qytete fantazmë. Familjet janë të ndara. Fëmijët jetojnë me trauma që asnjë fëmijë nuk duhet t’i përjetojë kurrë. Prindërit ndezin qirinj për bijtë dhe bijat e tyre të vrarë. Breza të tëra janë të plagosur.

Po bota?

Duket se bota ka ecur përpara. Titujt kryesorë ndërkombëtarë janë zbehur. Protestat në të gjithë botën bëjnë thirrje për “rezistencë” dhe brohoritje në mbështetje të Hamasit, duke i mbuluar tmerret e 7 tetorit. Demonstruesit kërkojnë një armëpushim pa pranuar se çfarë e shkaktoi luftën. Ekziston një amnezi në rritje dhe e rrezikshme, një refuzim për të njohur mizoritë që e nisën këtë cikël dhune.

Kjo harresë kolektive nuk është vetëm një tradhti e drejtësisë, por edhe një kërcënim për vetë vlerat me të cilat krenohet bota perëndimore si të drejtat e njeriut, mbrojtja e civilëve dhe lufta kundër terrorizmit. Masakra brutale dhe mbështetja e ftohtë për të, e parë në protestat e dhunshme pro-Hamasit në qytetet perëndimore, janë një shenjë paralajmëruese e fortë dhe e qartë. Kur bota toleron ose justifikon një të keqe të tillë nën maskën e të shprehurit politik, ajo tkurr themelet e veta morale. Nëse mund të ndodhë në Izrael, mund të ndodhë kudo.

Pas masakrës, Izraeli nisi një operacion ushtarak në Gaza me dy qëllime të qarta: të sillte të gjithë pengjet në shtëpi dhe t’i jepte fund mbretërimit të terrorit të Hamasit në Rripin e Gazës. Për vite me radhë, Hamasi e kishte shndërruar Gazën në një fortesë terrori, duke e devijuar ndihmën ndërkombëtare drejt ndërtimit të tuneleve, grumbullimit të armëve dhe planifikimit të sulmeve. Masakra e 7 tetorit nuk ishte një incident i izoluar, ishte kulmimi i viteve të tëra militarizimi, urrejtjeje dhe indoktrinimi.
Fushata e Izraelit në Gaza ka qenë e gjatë dhe e vështirë. Lufta urbane, përdorimi i civilëve si mburoja njerëzore nga Hamasi dhe kompleksiteti i shpëtimit të pengjeve e kanë tejzgjatur konfliktin shumë më tepër se sa shpresonte kushdo. Por objektivat mbeten të pandryshuara dhe të palëkundura: lirimi i pengjeve dhe çmontimi i infrastrukturës terroriste që kërcënon jetën e izraelitëve.

Dy vjet më vonë, Izraeli është ende në luftë. Por kjo nuk është vetëm një luftë ushtarake, por është edhe një betejë emocionale dhe morale. Është një luftë për të mbajtur gjallë kujtesën, për të parandaluar botën nga rishkrimi i historisë dhe për të kërkuar llogaridhënie. Shërimi nuk mund të fillojë derisa të vihet drejtësi dhe derisa pengjet të sillen në shtëpi.

Është jetike të kujtojmë se kjo luftë nuk filloi nga Izraeli. Ajo filloi me masakrimin e të pafajshmëve si foshnjave, familjeve, pjesëmarrësve në koncert, banorëve të kibucit. Ajo filloi me mbulimin me lavdi të vdekjes dhe terrorit. Bota nuk duhet të ngatërrojë shkakun dhe pasojën, agresorin dhe mbrojtësin, terroristin dhe viktimën.

E megjithatë, gjatë dy viteve të fundit është vënë re një trysni ndërkombëtare gjithnjë e në rritje mbi Izraelin, thirrje për hetime dhe armiqësi në rritje në diskutimin publik. Qartësia morale që duhej të kishte shpërthyer pas një masakre kaq brutale është mjegulluar nga propaganda, keqinformimi dhe zemërimi përzgjedhës.

Ky nuk është vetëm një problem izraelit. Dështimi i botës për t’iu përgjigjur me forcë mizorive të tilla dhe gatishmëria e saj për t’i toleruar ose edhe për t’i justifikuar ato, është një simptomë e një sëmundjeje më të thellë. Nëse terrorizmi mund të justifikohet kur ai synon izraelitët, atëherë e njëjta logjikë mund dhe do të përdoret edhe diku tjetër. Heshtja, apatia dhe në disa raste mbështetja për një barbarizëm të tillë, është një shembull i rrezikshëm.

Ndërsa shënojmë dy vjet që nga masakra e 7 tetorit, duhet të riangazhohemi për të kujtuar të vërtetën e asaj që ndodhi. Ne duhet t’i nderojmë viktimat duke treguar historitë e tyre, duke kërkuar kthimin e pengjeve dhe duke refuzuar ta lëmë botën të harrojë. Duhet ta pranojmë se lufta kundër terrorizmit nuk është vetëm luftë e Izraelit, por është një luftë globale.

Izraeli mbetet i fortë, por plagët janë të thella. Ai ende pret paqen, shërimin, mbylljen e situatës. Dhe më e rëndësishmja, ai ende pret kthimin e çdo pengu të fundit.

Le të jetë kujtimi i 7 tetorit një thirrje për ndërgjegjen, jo vetëm për izraelitët apo hebrenjtë, por për të gjithë njerëzit që besojnë në shenjtërinë e jetës njerëzore dhe domosdoshmërinë e kundërshtimit të së keqes. Sepse ajo që ndodhi atë ditë nuk ishte vetëm një krim kundër një kombi, por kundër vetë njerëzimit.

Top Channel