Rrëfehet Brad Pitt pas divorcit nga Angelina Jolie: Kam bërë shumë… 13/06 22:00
The Guardian/ Julianne Moore ka luajtur disa nëna të pazakonta gjatë karrierës së saj. Ka qenë Amber Waves në Boogie Nights, një aktore filmash pornografikë e varur nga kokaina, që humb të drejtën për të parë fëmijën e saj
Apo Maude, artistja ekscentrike – “Puna ime është vlerësuar si thellësisht vaginale” – që përpiqet me ngulm të mbesë shtatzënë në “The Big Lebowski”. Moore ka interpretuar gjithashtu nënën infernale e dominante (roli i Piper Laurie-t) në ripunimin e Carrie të vitit 2013, dhe një lesbike që tradhton partneren me dhuruesin e spermës që i kishte dhënë fëmijët në “The Kids Are All Right”. Në “May December”, një nga pesë filmat që ka realizuar me regjisorin Todd Haynes – shpirtin e saj artistik – ajo luan një grua që mbetet shtatzënë nga një 13-vjeçar, martohet me të dhe rrit një familje pasi del nga burgu. Shokante, ndoshta, por ajo tashmë kishte luajtur edhe një aristokrate me prirje inçestuale ndaj djalit të saj (Eddie Redmayne) në “Savage Grace”. Imagjinoni një koleksion filmash për Ditën e Nënës me këto role.
Roli i saj i fundit si nënë vjen në trillerin e ri “Echo Valley”, ku ajo luan Kate-in, një fermere e komprometuar moralisht, jeta dhe ferma e së cilës po shemben. Disa nga barrat që ajo mban janë emocionale: Kate e ka lënë burrin për një grua (“Unë isha ajo që ’ika me punëtoren lezbike të fermës’,” thotë me një psherëtimë) e cila më pas vdiq. Për më tepër, vajza e saj (e luajtur nga Sydney Sweeney), që ka probleme me varësinë, i kërkon ndihmë pasi aksidentalisht ka humbur 10,000 dollarë drogë që i përkiste një trafikanti (Domhnall Gleeson).
Disa nga barrat në film janë edhe fjalë për fjalë: ka një skenë ku duhet të shpëtohet nga një kufomë, dhe gjërat nuk shkojnë siç duhet. Regjisori britanik Michael Pearce, i cili debutoi me “Beast” me Jessie Buckley, e menaxhon këtë me mjeshtëri – është mjeshtër për vendosjen e grave kokëforta me flokë të kuqe në situata të rrezikshme.
“Michael dhe unë folëm për faktin që nuk donim që Kate të ishte një supergrua,” thotë Moore, 64 vjeçe, ulur buzë një divani në një hotel në Londër, duke pirë çaj. Ajo vesh një fustan të gjatë gri, me manikyr ngjyrë burgundy dhe vëthë ari që lëkunden në flokët e saj sa herë lëviz. “Kur e sheh për herë të parë, mendon se nuk është e zonja për asgjë. E ka të vështirë edhe të ngrihet nga krevati. Kur takon personazhin e Domhnall-it, mendon: ‘O Zot, ky do ta shkatërrojë!’ Shumica prej nesh nuk jemi heronj aksionesh. Unë nuk jam The Rock, apo jo?”
Megjithatë, Echo Valley në disa momente prek kufirin mes thriller-it dhe filmit aksion. “Kur e lexova skenarin, nuk e pashë kështu,” pranon ajo. “Por ka skena përleshjesh fizike, skena me kuaj, ujë, zhytje, tërheqje, mbajtje. Është rraskapitëse!”
Ne përpiqemi të kujtojmë nëse ka pasur role të ngjashme më parë. “Ndoshta te The Lost World,” thotë ajo, duke përmendur vazhdimin e Jurassic Park, ku ajo varet në një karavan që rrezikon të bjerë nga shkëmbi. Dhe në Hannibal, ku mori rolin e Clarice Starling nga Jodie Foster. “Po, Clarice është pak si heroinë aksioni.” A ka refuzuar ndonjëherë role të tilla? “Sepse ishin shumë aksion? Hahaha! Kjo është qesharake! Kam refuzuar gjëra që ndodhnin krejtësisht jashtë, pa hije fare. ‘Do xhirojmë në plazh çdo ditë!’ Për mua është e pamundur. Shiko lëkurën time të bardhë! Do digjesha e tëra!”
Edhe pse nuk ka qenë shpesh heroinë aksioni, ajo nuk ndjen mungesë në karrierën e saj. “Nuk mendoj kështu. Gjithmonë mendoj në terma historie. Do të doja të bëja një film me fantazma! Janë interesante sepse flasin për dhimbjen dhe humbjen. Por karakteri nuk ekziston jashtë rrëfimit.”
Wash Westmoreland, regjisor i Still Alice që i solli Moore një Oscar, thotë se ajo ka aftësinë të ndryshojë gjithë atmosferën e një skene vetëm me një mënyrë të lexuari të një fjale. Në Far From Heaven, ajo interpretoi një shtëpiake të viteve 1950 me një burrë homoseksual dhe një marrëdhënie të ndaluar me kopshtarin e saj zezak. “Të hyje në një karakter përmes stilit të aktrimit të një epoke tjetër, duke ruajtur një ndjeshmëri të vërtetë emocionale, ishte një arritje e madhe,” thotë ai.
Në një nga skenat kyçe, kur ajo e kupton se burri i saj nuk mund të ndryshojë, i thotë: “Ateherë, supozoj se do të duash një divorc.” Westmoreland e veçon atë moment: “Ndryshimi në zërin dhe qëndrimin e saj është aq dramatik. Kjo është esenca e kinemasë së madhe.”
Për Echo Valley, Moore është përqendruar te zonat ku karakteri i saj është moralisht i paqartë. “Ajo bën një sërë zgjedhjesh të ndërlikuara. Dhe lind pyetja: ‘A është kjo një mënyrë e duhur për të qenë prind? A po e ndihmon vajzën të ndryshojë, apo po e menaxhon varësinë e saj?’ Ka një mungesë qartësie në sjelljen e Kate-it. A vepron drejt? Nuk e di. Por a është filmike? Absolutisht.”
Ajo vetë ka dy fëmijë me burrin e saj Bart Freundlich: Cal, 27 vjeç, është muzikant, ndërsa Liv, 23, punon në një agjenci talentesh. Po të përpiqej të mendonte si nënë për rolin, nuk do t’i shërbente: “Nuk më ndihmon të mendoj: ‘Po të isha unë?’ Unë nuk futem në një liqen, më fal. Është ftohtë! Por kjo nuk është diçka që ndodh në mendjen e Kate-it.”
Moore, dikur aktorja e re në setet e viteve ‘90, tashmë ka kaluar në një pozitë më të pjekur krahas kolegeve të reja si Sydney Sweeney (Echo Valley) apo Meghann Fahy (Sirens në Netflix). “Kur je në set me dikë më të ri, gjithmonë krijohet një marrëdhënie mes kolegësh. Edhe kur ke 24 vjeç, është frikësuese, por të gjithë presin që t’i përballosh emocionalisht.”
Ajo kujton xhirimet e Vanya on 42nd Street: “Isha 27 dhe më duhej të luaja një histori dashurie me një burrë 72 vjeç. Më dukej absurde. Por sapo hyjmë në pjesën e Çehovit, çdo gjë tjetër zhduket. Nuk ka më barriera moshe apo përvoje.”
Një tjetër ndikim i madh për të ishte fakti që u rrit nga prindër që e trajtonin si të rritur. Nëna e saj, e lindur në Greenock të Skocisë, ishte punonjëse sociale në fushën e shëndetit mendor, ndërsa babai ishte jurist ushtarak e më vonë gjyqtar. Ata flisnin lirshëm për sjelljen njerëzore – gjë që ndikoi tek interesimi i saj për karakteret.
Ndikim pati edhe ndjesia e të qenit e ndryshme. Seria e saj e librave për fëmijë Freckleface Strawberry ka qenë nën shqyrtim në disa shkolla ushtarake amerikane, ndoshta për shkak të mesazhit të tyre se “të jesh ndryshe nuk është turp.” Më pak i njohur është libri tjetër për fëmijë My Mother Is a Foreigner But Not to Me, i cili flet për nënën e saj skoceze.
“Ajo kishte theks. Gatuante ndryshe. Nuk ishte gjë e çuditshme – thjesht p.sh. rosto. Mbanim kilte. Flokët i kisha të lidhura me gërsheta, gjë që nënat amerikane nuk e bënin.”
Moore ndjen një lidhje të fortë me Tilda Swinton, me të cilën ka luajtur në The Room Next Door të Pedro Almodóvar. “Tilda, Tilda ime!” thërret ajo. “E dua shumë.” Tregon me emocion se të dyja janë me origjinë skoceze, kanë flokë të kuq, dhe djemtë e tyre kanë mjekra të kuqe.
Në fund, regjizori Michael Pearce i bashkohet intervistës. Ai thotë:
“Ajo luan njerëz të zakonshëm – ata që takon në supermarket apo në tren – por që po përballen me kriza të jashtëzakonshme. Në Still Alice, Short Cuts, Magnolia – asgjë nuk është e përgjithshme në interpretimin e saj. Gjithmonë është versioni më specifik dhe më i paharrueshëm i krizës.”
Moore mendon sërish për The Rock: “Kur e sheh duke varet nga një helikopter, mendon: ‘Unë nuk mund ta bëj këtë.’ Por kur sheh dikë në një situatë shtëpiake që përballet me dhunë, dhimbje dhe dëshpërim, mendon: ‘E njoh këtë. Kjo ekziston gjithandej rreth nesh.’”
Top Channel
