Analiza e CNN/ Çfarë fshihet pas propozimit të Trump për të zhvendosur popullsinë e Gazës? 05/02 12:16
La Repubblica i ka kushtuar një reportazh situatës së rënduar në Gaza.
Helikopteri kërcen në fluturim, zbret me shpejtësi nga 3000 në 2000 këmbë, pastaj 1000,800, kthen në perëndim: kur rifillon trajektoren e tij pamja është e pamëshirshme. Një gardh i rrënuar ndan dy botë: Një gardh i rrënuar ndan dy botë: nga kjo anë, në lindje, fushat e gjelbra dhe serrat, dhe Kibbutz Kissufin, i cili u sulmua nga Hamasi më 7 tetor, shkruhet në median italiane.
Atje toka mbeti e zhveshur, pa fruta, pa banorë. Gaza. Për të paktën një kilometër thellësi, ushtria e Netanyahut ka zhdukur gjithçka.
Arat e kultivuara, puset, shtëpitë e fermerëve, sistemet e vaditjes të rindërtuara pas luftërave të panumërta dhe çdo herë të shkatërruara.
Beteja me Hamasin në këtë zonë ishte gjithashtu e ashpër.
Izraeli minoi dhe shkatërroi ndërtesa, dhe milicët u zunë pritë civilëve. Përfundoi në një shkretëtirë. Dhe të mendosh se dikur kjo ishte toka pjellore e Gazës. Ndoshta jo aq i bollshëm sa Beit Hanun, më në veri, të cilin Gazanët e quanin “hambari” i Rripit.
Këtu, në gjysmë të rrugës midis Khan Yunis dhe Deir al Balah, në bregun lindor të al Qarara, çdo gjë kultivohej: grurë, shalqi, kungull, bamje. Nuk ka mbetur asgjë, dhe kjo asgjë tani ka një emër të ri, quhet zona tampon, ose “zona tampon”, siç e quan ushtria izraelite: është në fakt një kordon i ngushtë rreth qafës së Rripit, i monitoruar nga balonat e motit dhe dronët. Gjithçka që ishte atje më parë është shkatërruar dhe fshirë.
Ne hyjmë në Gaza rreth mesditës me një helikopter të Forcave Ajrore Mbretërore Jordaneze: është transporti ajror i kërkuar nga Mbreti Abdullah për të sjellë ndihma për popullsinë civile të Gazës, në të cilën marrin pjesë edhe italianët.
Zbarkim në një drejtkëndësh të rrethuar me asfalt të zi, në skajet e pistës shihen disa buldozerë kuq e zi, duken si izraelitë. “Mos filmoni asgjë tjetër përveç ndihmës dhe ushtarëve jordanezë”, na tha me vendosmëri një “vullnetar” që nuk u identifikua. Ai është arab, ka veshur një xhup blu me një bisht të verdhë mbi të.
Në fillim të konfliktit, OKB, SHBA dhe komuniteti ndërkombëtar e kundërshtuan atë, duke i kërkuar Izraelit të mos hante më tokë palestineze. Ushtria kishte siguruar se do të ishte një masë e përkohshme sigurie. Pesëmbëdhjetë muaj më vonë, përtej “zonës tampon” mund të shihen skelete ndërtesash pa dritare, të nxira, të alternuara me rrënojat e ndërtesave të rrafshuara.
Ushtarët shkarkojnë shpejt kutitë, rreth njëqind prej tyre, plot me ilaçe, sapun, qumësht pluhur, shishe për fëmijë, “ndihma urgjente që mund të dëmtohen nga transporti me kamion”, shpjegon gjeneral brigade jordanez Mustafa al-Hayari. Shumë nga këto mallra janë të destinuara për në veri të Rripit, ku kamionët e ndihmave që hyjnë nga jugu, përmes kalimit Rafah, i vetmi i hapur, luftojnë për të mbërritur. Megjithatë, sapo të grumbullohen, kutitë mbeten atje, në buzë të pistës: Programi Botëror i Ushqimit dhe operatorët e OJQ-ve të tjera të autorizuara për të punuar në Gaza do t’i mbledhin ato vetëm pasi autokolona ajrore të jetë nisur përsëri.
Ky është urdhri izraelit: asnjë kontakt mes jordanezëve dhe vullnetarëve apo palestinezëve. Zyrtarisht, për të shmangur grabitjet e karrocave, si ato që kanë ndodhur tashmë ndaj kamionëve të ndihmës. Megjithatë, është e vështirë të imagjinohet sesi të uriturit mund të kapërcejnë këtë hapësirë të shkretë të ruajtur shumë për të rrëmbyer aspirinë ose tampona. Megjithatë, marrëveshjet janë të qarta: një gjest jashtë rregullave dhe i gjithë operacioni mund të dështojë.
Për Mays Tarboush, ky është një rrezik që vendi i saj nuk mund ta marrë mbi supe.
“Ky mision është jetik dhe një burim krenarie për mua. Jam krenare për atë që po bën Jordania, më mbush zemrën për të sjellë ndihmë për palestinezët”. Në moshën 29-vjeçare, ajo arriti të diplomohej për ekonomi dhe të bëhej pilot i Forcave Ajrore, anëtare e forcave ajrore të Mbretit Abdullah që nga viti 2016. E veshur me një hixhab të bardhë nën përkrenaren e saj ushtarake, ajo drejton një nga dy helikopterët me të cilët kalojmë kufirin. Bashkëpiloti është Kareem Abu Taleb , 28 vjeç, gjithashtu një toger.
Fillojmë nga baza ajrore e Mbretit Abdullah II në Zarqa, në shkretëtirën jordaneze, rreth dyzet minuta me makinë nga Amani. Nga agimi deri në muzg, 16 helikopterë jordanezë dhe dy helikopterë të ushtrisë italiane fluturojnë drejt Rripit. Nisja, rreth orës 10, shkon pa probleme, kalimi është më i stuhishëm. Ne fluturojmë mbi shkretëtirë dhe kanionet në jug të Detit të Vdekur. Helikopteri ulet në një postë të largët me disa ushtarë dhe një shtëpi të vogël të bardhë, pa fikur motorët, për një karburant fillestar. Kur ajo merr përsëri lartësinë, ne jemi tashmë në kufirin me Izraelin. Ne presim në ajër për disa minuta që duken si orë përpara se të “fiksohemi” nga një helikopter izraelit që na shoqëron për në Gaza. Është IDF ajo që vendos rrugën, kohën, ngarkesat, sytë dhe veshët e transportit ajror jordanez dhe e monitoron atë minutë pas minute. Jo pa pengesa: ndodhi gjithashtu që disa helikopterë prisnin 15 minuta e më shumë, duke u rrotulluar dhe duke djegur karburant, përpara se të merrnin dritën jeshile dhe të kalonin kufirin. Për mbretin Abdullah është një operacion i kushtueshëm, por i nevojshëm.
E kapur mes aleancës së saj të hekurt me amerikanët dhe ADN-së së saj palestineze – më shumë se gjysma e popullsisë ka origjinë ose lidhje palestineze – Jordania është në qendër të një krize potencialisht shpërthyese. Trump dëshiron të marrë në krye të paktën disa prej palestinezëve, të cilët, në planet e tij për të rimodeluar Lindjen e Mesme, duhet të zhvendosen nga Gaza për t’u kthyer pas rindërtimit, ndoshta.
Por mbretëria Hashemite bazohet në një ekuilibër të brishtë midis klasës së mesme jordanezo-palestineze që punon në banka dhe tregti, dhe jordanezëve me origjinë beduine që kontrollojnë shërbimet, aparaturat, shtëpinë mbretërore. Ajo nuk mund të përballojë një valë të re refugjatësh që do të ndryshonte strukturën etnike dhe politike.
Në të njëjtën kohë, Amani varet nga ndihma amerikane, rreth 2 miliardë në vit nga 50 miliardë që vlen PBB-ja e vendit dhe do ta ketë të vështirë për mbretin t’i thotë jo Trumpit. Përfundimisht, mund të dorëzohet dhe në kushte të caktuara të pranojë një kuotë refugjatësh, të paktën kështu thuhet në qarqet diplomatike në Aman.
Shqetësimi, në realitet, nuk ka të bëjë ose jo aq shumë me Gazën, e cila nuk ka qenë kurrë një “lojë jordaneze”, por më tepër një egjiptiane. Bëhet fjalë për Bregun Perëndimor. Nëse presidenti amerikan do të mbështeste një plan për aneksimin e pjesshëm të Bregut Perëndimor nga Izraeli, Amanit mund të thirrej për të luajtur një rol, në siguri ose në pritjen e personave të zhvendosur.
Top Channel
